Upton Sinclair
Traduk'is Run'o Stridell
Aranĝ'is: Frank'o Luin
I S B N 91 - 7303 - 115 - 1 ink'o@omnibus. se http: //www. omnibus. se/ink'o I N K O · S E - 13542
T Y R E Sö · S V E D I O Aû G U S T O 2001
Knab'in'et'o promen'is en kalifornia arb'ar'o.
La arb'o'j en tiu arb'ar'o est'as inter la plej grand'a'j en la mond'o, kaj la knab'in'et'o neniam vid'is i'o'n simil'a'n. Ŝi plu'paŝ'is tut'e mir'ig'it'a kaj apenaŭ kred'is al si'a'j okul'o'j.
Dum la aŭt'o'vetur'o oni parol'is pri ” la grand'a'j arb'o'j ”, ” la gigant'a'j sekvoj'o'j ”. Sed la vort'o'j ne signif'is mult'o'n al la knab'in'o.
Ili vetur'is sur ŝose'o en klar'a printemp'a sun'o, turn'ant'e tie'n kaj re'e'n en la mont'ar'a teren'o. Subit'e la sun'lum'o est'is for, krepusk'iĝ'is, kaj solen'a sen'son'ec'o reg'is, kaj ili trov'iĝ'is en arb'ar'o, kiu konsist'is el la plej grand'a'j el la viv'ant'a'j est'aĵ'o'j.
Ili halt'is kaj el'ir'is el la aŭt'o. Nun la knab'in'et'o hazard'e est'is sol'a inter la arb'o'j. Pa'nj'o est'us ĉio'n detru'int'a dir'ant'e: ” Vi mal'pur'ig'os vi'a'j'n ŝu'o'j'n ”, aŭ ” Pov'as est'i son'serpent'o'j en la arb'ar'o ”.
Ĉe la voj'rand'o star'is grand'a el'kav'it'a arb'o. Intern'e est'is restoraci'et'o, kie oni pov'is sid'i ĉe tabl'o kaj trink'i glas'o'n da zingibr'a trink'aĵ'o aŭ sod'a akv'o. — ’ Kred'u tio'n aŭ ne ’, inform'is ŝild'o sur la arb'o. Ekzist'is bild'kart'o'j pri ĝi, kaj la kun'vojaĝ'ant'o de pa'nj'o, fraŭl'in'o Jellifer, dezir'is send'i kelk'a'j'n al amik'o'j sur la orient'a mar'bord'o. Pa'nj'o help'is al ŝi elekt'i ili'n, la ŝofor'o aĉet'is benzin'o'n, kaj tia'manier'e Elizabeto ricev'is ebl'ec'o'n sen'ĝen'e rond'ir'i inter la interes'a'j arb'o'j.
Mal'antaŭ ĉiu gigant'o est'is ali'a pli mir'ind'a, tiel ke oni est'is kvazaŭ tir'at'a de ne'vid'ebl'a'j magnet'o'j. Est'is arb'o'j tiel grand'a'j, ke neces'is kvin'dek knab'in'o'j por far'i rond'o'n ĉirkaŭ ili'a pied'o. La ŝel'o est'is griz'brun'a kaj hav'is profund'a'j'n fend'o'j'n.
Ĝi aspekt'is tiel mol'a, ke oni pens'is, ke est'us ebl'e kun'prem'i ĝi'n per la man'o'j, sed ver'e ĝi est'is mal'mol'a kiel fer'o; la ter'o est'is kovr'it'a per dik'a, mol'a tapiŝ'o, kiu konsist'is el de'fal'aĵ'o'j de la arb'o'j dum jar'mil'o'j. Ĉirkaŭ la ŝvel'it'a'j baz'o'j de la arb'o'j est'is amas'o'j da delikat'a verd'aĵ'o, lum'ig'it'a de pal'a sun'lum'o, sen'viv'a sun'lum'o, kiu ven'is de long'a distanc'o kaj preskaŭ perd'is si'a'j'n fort'o'j'n. Super ĉio ripoz'is profund'a for'est'o de son'o'j, kiu aparten'as al krepusk'iĝ'o, al dimanĉ'o, al intern'o de katedral'o — kun ĉiu solen'ec'o, kiu'n oni pov'as al si imag'i.
Elizabeto est'is plen'a de mir'o pri ĉi tiu bel'ec'o. Mal'rapid'e kaj tim'plen'e ŝi daŭr'ig'is, log'it'a de unu strang'a afer'o post la ali'a, forges'ant'a ĉio'n ali'a'n en la mond'o. Ĉiu'j arb'o'j est'is unik'a'j. Tiu'j, kiu'j kresk'is pli long'e for, aspekt'is pli alt'a'j ol la proksim'a'j. Ŝi viv'is en urb'o kaj kon'is nur park'arb'o'j'n kaj plant'it'a'j'n arb'ar'o'j'n. Subit'e ŝi est'is en nov'a mond'o, kiu renvers'is ĉiu'j'n ŝi'a'j'n koncept'o'j'n.
Tial ŝi ne far'iĝ'is special'e mir'ig'it'a pri tio, kio post'e okaz'is.
Se la plej grand'a'j el ĉiu'j viv'ant'a'j est'aĵ'o'j trov'iĝ'as en ĉi tiu arb'ar'o, kial ne ebl'u ĉi tie trov'i ankaŭ la plej mal'grand'a'j'n ? Ĉio est'as ebl'a en lok'o, kie oni hav'as kontakt'o'n kun cent'mil'jar'a histori'o, kaj kie la natur'fort'o'j ĉiam pov'is liber'e ag'i.
Elizabeto trov'is arb'o'n kun grand'a fum'nigr'ig'it'a tru'o rekt'e tra la trunk'o. La tru'o est'is tiel grand'a, ke oni pov'us tra'vetur'i ĝi'n per la grand'a limuzin'o de pa'nj'o sen difekt'i la aŭt'o'n.
Ŝi prov'is rigard'i intern'e'n, sed est'is tiel mal'lum'e, ke ŝi tim'iĝ'is, kaj anstataŭ'e ŝi rond'ir'is la trunk'o'n. Ĉe la ali'a flank'o est'is rok'o, super kiu kresk'is arb'o. La supr'o de la rok'o est'is ornam'it'a per bel'a'j kresk'aĵ'o'j — azale'o'j kaj oksalid'o'j kaj filik'o'j. Kaj super ili ŝi ek'vid'is et'a'n vizaĝ'o'n, kiu rigard'is ŝi'n. La vizaĝ'o est'is proksim'um'e grand'a kiel pugn'o, se vi ne hav'as ekster'ordinar'e grand'a'n pugn'o'n. Ĝi pov'us bon'e aparten'i al sciur'o aŭ strig'o aŭ urs'id'o. Sed tiel ne est'is — est'is en ĉiu'j rilat'o'j hom'a vizaĝ'o, nur ne rilat'e grand'ec'o'n. Ĝi hav'is rond'a'j'n roz'a'j'n vang'o'j'n kaj mal'grand'a'j'n blu'a'j'n okul'o'j'n, kaj sur la maiz'flav'a har'ar'o tron'is brun'a ĉap'o kun sun'ŝirm'il'o. Est'is mir'ig'a vizaĝ'o, kaj Elizabeto subit'e halt'is. Tie ili star'is, ambaŭ rigard'ant'e unu la ali'a'n.
Fin'fin'e la vir'et'o ek'parol'is:
” Mi ne tim'as vi'n, ” li pep'is.
” Ne, tio'n vi ne bezon'as, ” Elizabeto tuj dir'is.
La vir'et'o serioz'e esplor'is ŝi'n, post'e li klar'ig'is:
” Vi aspekt'as tre afabl'a. ”
” Pa'nj'o est'as kutim'e sufiĉ'e kontent'a pri mi, ” Elizabeto dir'is.
La vir'et'o de'nov'e okul'esplor'is ŝi'n.
” Vi ne kutim'as damaĝ'i divers'a'j'n objekt'o'j'n, mi esper'as ? ” li fin'e demand'is.
” Ne vol'e aŭ konsci'e, ” respond'is Elizabeto.
” Sed ĉu vi kutim'as fal'hak'i arb'o'j'n ? ”
” Ho ne, mi fakt'e neniam fal'ig'is arb'o'n. ”
” Sed vi far'os tio'n, kiam vi far'iĝ'os pli aĝ'a ? ”
” Ne, ne, mi promes'as. Tio ne konven'as al vir'in'o. ”
La vir'et'o aspekt'is kontent'a.
” Kiel bel'a'n rob'o'n vi hav'as, ” li post'e dir'is. ” Kie oni ricev'as tia'n ? ”
” Ĉi tiu ven'as de Marcel ’ s, ” Elizabeto dir'is. ” Est'as vend'ej'o sur Kvin'a Avenu'o, ” ŝi al'don'is, ” en Nov'jork'o. ”
La vir'et'o sku'is la kap'o'n. ” Mi loĝ'is ĉi tie en la arb'ar'o dum mi'a tut'a viv'o. Mi est'as tre sen'sci'a. ”
” Mi est'as cert'a, ke vi pov'us rakont'i mult'a'j'n interes'a'j'n afer'o'j'n, ” Elizabeto dir'is komplez'e.
” Mi volont'e rakont'os al vi ĉio'n, kio'n mi kon'as, ” dir'is la et'a vir'o. ” Se mi nur sci'us, ke est'as taŭg'e de mi parol'i kun vi, ” li al'don'is sen'kviet'e.
” Kial tio ne est'us taŭg'a ? ”
” Vi est'as la unu'a grand'ul'o, kun kiu mi parol'is. Mi neniam hav'is ebl'ec'o'n parol'i kun iu. ”
” Kiu mal'permes'as tio'n al vi ?
” Glogo. ”
” Kaj kiu est'as Glogo ? ”
” Tio est'as mi'a av'o. ”
” Kaj kial vi ne rajt'as parol'i kun grand'ul'o'j ? ”
” Li dir'as, ke ili ĉiu'j est'as murd'ist'o'j. ”
” Tio ne est'as ver'a. ”
” Ili murd'as la arb'o'j'n. Ili detru'as la arb'ar'o'j'n, kaj tio signif'as fin'o'n de ĉiu viv'o. ”
Elizabeto pri'pens'is dum moment'o.
” Se oni serioz'e pri'pens'as la afer'o'n, vi cert'e prav'as, ” ŝi dir'is. ” Sed vi dev'as kred'i al mi, kiam mi dir'as, ke mi neniam damaĝ'is eĉ al la plej et'a'n arb'o'n. Kaj koncern'e la grand'a'j'n arb'o'j'n, mi ne pov'us damaĝ'i al ili, eĉ se mi vol'us. ”
” Sed iom post iom vi far'iĝ'os pli grand'a, ĉu ne est'as tiel ? Vi ne est'as plen'kresk'a hom'o. Kiom da jar'o'j vi hav'as ? ”
” Dek du jar'o'j'n. ”
” Est'as strang'e pri'pens'i tio'n, ke vi est'as tiel grand'a, kvankam vi hav'as nur dek'du jar'o'j'n. ”
” Hom'o'j dir'as, ke mi est'as mal'grand'a laŭ mi'a'j jar'o'j. Kiom da jar'o'j vi hav'as ? ”
” Mi far'ig'is cent'jar'a pas'int'semajn'e. ”
” Kaj tamen vi tut'e ne aspekt'as aĝ'a. ”
” Glogo hav'as pli ol mil jar'o'j'n. ”
” Ho, tiel mir'ind'e ! Li dev'as est'i pli aĝ'a ol la arb'o'j ĉi tie. ”
” La arb'o'j ekzist'is ĉi tie antaŭ la temp'o de la av'o de Glogo.
Neni'u sci'as, kiom aĝ'a'j ili est'as. ”
Elizabeto de'nov'e rigard'is la arb'o'j'n. Ili ver'e est'is tiom aĝ'a'j, kiom ili aspekt'is. Ŝi las'is si'a'n rigard'o'n vag'i supr'e'n al la gigant'a'j kolon'o'j, kiu'j iom post iom ricev'is ruĝ'et'a'n kolor'o'n kie ili streb'is alt'e'n, — supr'e'n, supr'e'n, al la plej alt'a pint'o de la mond'o. Ili stern'is si'a'j'n branĉ'o'j'n kaj ark'aĵ'o'n da verd'aĵ'o tiel alt'e, ke oni ne pov'is vid'i el kio ĝi est'is far'it'a. Kaj or'a'j sun'radi'o'j danc'is inter la ruĝ'o kaj verd'o en la sorĉ'ig'a mal'bru'o tie supr'e.
Ŝi las'is si'a'n rigard'o'n re'vag'i mal'supr'e'n al la grand'eg'a baz'o, kiu port'is vid'ebl'a'j'n spur'o'j'n post atak'o'j de fajr'o kaj fulm'o, sed kio'n la natur'o pacienc'e ripar'is kaj ekip'is per nov'a'j ŝel'apog'il'o'j tri'dek centi'metr'o'j'n dik'a'j. Tut'e apud'e est'is split'it'a arb'o'stump'o, el kiu nov'a'j arb'o'j kresk'is. Mal'antaŭ ĝi kuŝ'is fal'int'a arb'o, kiu cert'e kuŝ'is tie dum mil jar'o'j sen eĉ unu sign'o de hum'iĝ'o. Nur kelk'a'j filik'o'j kresk'is laŭ la trunk'o.
” Ĉi tiu est'as ver'e tre strang'a arb'ar'o, ” Elizabeto dir'is, ” kaj est'is tre interes'e vid'i ĝi'n. Ĉu ĝen'as vi'n rakont'i, kio vi ver'e est'as ? ”
” Av'o dir'as, ke ni est'as gnom'o'j. ”
” Mi leg'is pri gnom'o'j, sed mi ne sci'is, ke ili ver'e ekzist'as. ”
” Mi ver'e ekzist'as, ” dir'is la gnom'o.
” Mi est'as cert'a, ke vi est'as tre afabl'a'j kaj bon'eduk'it'a'j est'aĵ'o'j. Ĉu vi est'as mult'a'j ? ”
” Laŭ mi'a sci'o ni est'as nur du. Glogo kaj mi mem. ”
” Ho, kia surpriz'o ! Kio okaz'is al la ali'a'j ? ”
” Mi ne sci'as, kie'n ili mal'aper'is. Glogo dir'as, ke la kaŭz'o est'as, ke hom'o'j fal'ig'as la arb'ar'o'j'n. ”
” Est'as ja terur'e. Mi neniam pens'is pri tio pli fru'e. ”
” Glogo est'as tre mal'gaj'a, ” daŭr'ig'is la gnom'o. ” Li est'as mal'gaj'a pro mult'a'j afer'o'j kaj rifuz'as rakont'i al mi kial. Mi est'as tre mal'trankvil'a pro li. Kaj mi jam de long'e pens'is, ke mi dev'as demand'i al iu grand'ul'o pri konsil'o. Ĉu vi kred'as, ke vi pov'us help'i mi'n ? ”
” Mi est'as ja nur infan'o, vi kompren'u, kaj mi ne sci'as mult'o'n, ” klar'ig'is Elizabeto. ” Sed mi help'os vi'n, kiom mi pov'as. ”
” Ĉu vi iam aŭd'is pri hom'o, kiu konstant'e sid'as por si mem kaj mal'gaj'e fiks'rigard'as kaj rifuz'as manĝ'i ? ”
” Jes cert'e, ” Elizabeto dir'is. ” Est'is sam'e kun mi'a onkl'in'o Genevieve. Oni dev'is konsult'i tre mult'a'j'n kurac'ist'o'j'n pro ŝi.
Tiel nom'at'a'j'n special'ist'o'j'n. ”
” Kaj kio'n ili dir'is ? ”
” Ili nom'is tio'n neŭr'asteni'o. ”
” Mi kred'as, ke tiu'n vort'o'n mi ne pov'os el'parol'i, ” dir'is la gnom'o.
” Est'as kurac'ist'a kutim'o, ” Elizabeto dir'is. ” Ili kre'as tia'j'n long'a'j'n vort'o'j'n por tim'ig'i ni'n. ”
” Kio'n oni far'is kun vi'a onkl'in'o ? ”
” Tre mult'e — oni propon'is ban'o'j'n kaj masaĝ'o'n kaj elektr'a'n ŝok'terapi'o'n kaj pilol'o'j'n, sed neni'o help'is. Fin'e ili klar'ig'is, ke ŝi bezon'as ŝanĝ'i medi'o'n. Pa'nj'o dir'is, ke tio est'is pro tio, ke la kurac'ist'o'j est'is tro lac'a'j je ŝi. ”
” Nu, ĉu ŝanĝ'o de medi'o help'is ŝi'n ? ”
” Tio'n mi ne sci'as. Ŝi est'as en Eŭrop'o nun. Ŝi send'as jen kaj jen salut'kart'o'j'n al ni. ”
” Mi mir'as, ĉu medi'ŝanĝ'o pov'us help'i al Glogo. Ni est'is en ĉiu'j arb'ar'o'j en la ĉirkaŭ'aĵ'o. ”
” Dum mil jar'o'j li cert'e jam kon'iĝ'is kun la arb'ar'o'j intern'e kaj ekster'e, mi kred'as. Ebl'e li dev'us ŝanĝ'i si'a'n diet'o'n. Kio'n vi kutim'as manĝ'i ? ”
” Ni viv'ten'as ni'n per sem'o'j de filik'o'j. ”
” Kaj kio'n vi trink'as ? ”
” Ni trink'as nektar'o'n de la flor'o'j. ”
” Ĉu, kiel interes'e ! Son'as ver'e agrabl'e. Sed ĉu ne postul'as long'a'n temp'o'n kolekt'i sufiĉ'e da filik'a'j sem'o'j kaj nektar'o ? ”
” Ni gnom'o'j hav'as mult'e da temp'o. ”
” Ne est'as mal'ebl'e, ke nov'a diet'o pov'us help'i al Glogo. Est'as ankaŭ ebl'e, ke medi'ŝanĝ'o kaj nov'a'j spert'o'j pri la mond'o hav'us al li influ'o'n. ”
” Kiel tio pov'us okaz'i ? ” demand'is la gnom'o mal'trankvil'e.
La amator'ec'a doktor'o fal'is en pens'o'j'n.
” Mi hav'as onkl'o'n, kiu nom'iĝ'as Rodney, ” ŝi dir'is post moment'o. ” Ni vetur'as por vizit'i li'n kaj li'a'n patr'o'n — do mi'a'n av'o'n — en grand'a urb'o Seattle. Vi ebl'e ne sci'as, kio est'as urb'o ? — Est'as lok'o, kie loĝ'as tre mult'a'j hom'o'j. Rodney est'as iom'et'e pli aĝ'a ol mi. Li vizit'is gimnazi'o'n kaj sci'as konsider'ind'e pli mult'e ol mi. Krom'e li est'as bon'a kaj afabl'a. Li neniam fal'ig'is arb'o'n, tial Glogo ne dev'as tim'i renkont'i li'n. ”
” Mi ne sci'as, ” dir'is la gnom'o. ” Cert'e pov'as far'iĝ'i mal'facil'a aranĝ'o. ”
” Rodney — mi nom'as li'n tiel, ĉar li dir'as, ke ” onkl'o ” ig'as li'n sent'i si'n mal'jun'a — est'as tre agrabl'a hom'o, mi opini'as. Li dir'as mult'a'j'n bon'humor'a'j'n afer'o'j'n, kaj cert'e li far'us Glogon bon'humor'a. Krom'e li hav'as iom da mon'o, kaj tio'n mi ne hav'as. ”
” Mon'o ? Kio est'as tio ? ”
” N - jes, est'as iom mal'facil'e klar'ig'i. Est'as io, por kio oni ricev'as objekt'o'j'n, inter ni hom'o'j, mi opini'as. Vi dev'as hav'i mon'o'n, se vi vol'as, ke Glogo hav'u ŝanc'o'n vid'i iom de la mond'o. ”
La gnom'o pri'pens'is tio'n.
” Ĉu vi kred'as, ke Rodney em'us ven'i por vizit'i Glogon ? ”
” Li cert'e em'os. Kred'ebl'e li neniam renkont'is gnom'o'n pli fru'e, tial tio est'us por li rav'iĝ'o. ”
” Ĉu vi sci'as, kio'n mi kred'as ? Est'as plej saĝ'e neni'o'n dir'i al Glogo. Ebl'e li furioz'os kaj kaŝ'os si'n en la arb'ar'o kaj neniam plu montr'os si'n. Rodney dev'as ven'i ĉi tie'n kaj diskut'i la afer'o'n kun mi, kaj post'e ni dev'os aranĝ'i, ke Glogo renkont'u li'n tut'e ne'atend'it'e. ”
” Est'as ja bril'a ide'o, ” ek'kri'is la knab'in'o.
” Kiam vi pov'as est'i ĉi tie, kio'n vi kred'as ? ”
” Laŭ plan'o ni ven'os al la urb'o morgaŭ. Mi parol'os kun Rodney, kaj tiam ni ven'os ĉi tie'n tri tag'o'j'n post hodiaŭ. Se ni ne ven'os, tio de'pend'as de tio, ke li est'as for'vetur'int'a, est'as mal'san'a aŭ io ali'a. ”
” Sed vi ja ven'os, se vi pov'os. ”
” Jes cert'e, est'as tut'e klar'e. Est'as ja ti - i - i - el interes'e ! Ver'e kler'ig'e. Eĉ pa'nj'o konsent'us tio'n — kondiĉ'e, ke ŝi kred'us je tio. Mi cert'e ne rakont'os al ŝi pri tio. Ŝi ĉiam dir'as, ke mi hav'as tre vigl'a'n fantazi'o'n kaj ŝi nur kred'us, ke mi el'trov'is ĉio'n kaj kverel'us kun mi. ”
Elizabeto ek'silent'is, kvazaŭ ŝi ek'hav'is la pens'o'n, ke ne est'as tut'e konven'e por jun'a knab'in'o kon'i si'a'n patr'in'o'n tiel bon'e. En la sam'a moment'o la kviet'o de la arb'ar'o romp'iĝ'is de aŭtomobil'a signal'il'o ne mal'proksim'e.
” Est'as la aŭt'o, ” Elizabeto dir'is.
” Tia dom'et'o, kiu'n mi kelk'foj'e vid'is preter'vetur'i je terur'a rapid'ec'o. Kio ig'as ĝi'n mov'iĝ'i ? ”
” Est'as la motor'o, ” Elizabeto dir'is. ” Rodney pov'as klar'ig'i tio'n al vi mult'e pli bon'e ol mi. Li hav'as mem aŭt'o'n, vi vid'os ĝi'n, kiam ni ven'os. Ne, nun ni dev'as daŭr'ig'i, ali'e pa'nj'o kred'os, ke mi erar'vag'is. Ŝi vok'as mi'n. ”
Voĉ'o'j aŭd'iĝ'is iom for'e, kaj Elizabeto met'is ambaŭ man'o'j'n al la buŝ'o kaj aŭd'ig'is akr'a'n ” Ho - hooo... ”, son'o kiu ig'is la vir'et'o'n en'ig'i fingr'o'j'n en la orel'o'j'n.
” Ho - ho, kia'n terur'a'n voĉ'o'n vi hav'as. ”
” Mi uz'os ĝi'n por vok'i vi'n, ” dir'is la knab'in'o. ” Sed kiu'n mi vok'u ? Vi ankoraŭ ne dir'is vi'a'n nom'o'n. ”
” Mi nom'iĝ'as Bob'o. ”
” Bob'o kaj Glogo. Kiel ĉarm'a'j nom'o'j ! Mi nom'iĝ'as Elizabeto. ”
” Est'as long'a nom'o, ” dir'is Bob'o kaj ripet'is ĝi'n mal'rapid'e.
” Mi lern'os el'dir'i ĝi'n antaŭ ol vi re'ven'os. Ĉar vi ja re'ven'os ? ”
” Est'u cert'a pri tio, ” vok'is Elizabeto, kiu jam sur'voj'is en la direkt'o'n de la son'o'j. ” Ĝis re'vid'o, Bob'o. ”
La et'a rond'a vizaĝ'o mal'aper'is mal'antaŭ la verd'aĵ'o, kaj Elizabeto kur'is tiel rapid'e kiel ŝi pov'is al tiu lok'o, kie la du vir'in'o'j mal'kviet'e atend'is.
” Ho, ” ek'kri'is pa'nj'o. ” Vi detru'is vi'a'j'n ŝu'o'j'n. ”
Kaj ŝi al'don'is:
” Ĉu vi ne sci'as, ke est'as son'serpent'o'j en ĉi tiu'j arb'ar'o'j ? ”
Fraŭl'in'o Jellifer dir'is:
” Vi est'us pov'int'a ricev'i glas'o'n da sod'a akv'o en unu el la arb'o'j. ”
” Mi vol'as lern'i trink'i nektar'o'n el flor'o. ”
” La knab'in'o hav'as tre vigl'a'n fantazi'o'n, ” ĝem'is pa'nj'o, kiam ili en'ir'is la aŭt'o'n.
” Mal'jun'a Sinsabow ” est'is kon'at'a kiel unu el la ” lign'o reĝ'o'j ” ĉe la nord'okcident'a mar'bord'o. Li loĝ'is en grand'a impon'a dom'o, kiu'n li konstru'ig'is el si'a propr'a lign'o.
Est'is mal'nov'stil'a dom'o, mirakl'o de ’ lign'aĵ'ist'a ĝoj'o ’, kun ark'fenestr'o'j, kun gabl'o'j kaj tur'o'j kaj dekoraci'o'j. En tiu dom'o li eduk'is grand'a'n famili'o'n kaj send'is la infan'o'j'n en la mond'o'n kun divers'a'j komisi'o'j. Nun li est'is sep'dek'jar'a kaj ĉiu'j fil'in'o'j est'is edz'in'iĝ'int'a'j, du fil'o'j pri'zorg'is la lign'aĵ'afer'o'j'n, la tri'a estr'is la famili'a'n bank'o'n, la kvar'a est'is ŝip'ekip'ist'o. Ĉiu'j port'is honor'o'n al la famili'o Sinsabow, krom la plej jun'a, kies nom'o est'is Rodney.
Rodney ne mult'e interes'iĝ'is pri lign'a'j var'o'j, nek pri ali'a'j negoc'o'j en'tut'e. Li part'o'pren'is per gaj'humor'a'j rimark'o'j pri ĉio kaj ĉiu'j, inkluziv'e la famili'o'n. Ĉi tiu'j rimark'o'j ig'is ili'n pro iu kial'o sent'i si'n mal'pli grav'a'j — kaj tio est'as io, kio'n plej mult'a'j hom'o'j ne ŝat'as. La mal'jun'a Sinsabow, kiu est'is pli dik'haŭt'a ol la ali'a'j, kutim'is jen kaj jen montr'i sever'a'n rid'et'o'n.
Kaŭz'o plend'i pri la kondut'o de Rodney ne est'is. Li tut'simpl'e ŝat'is leg'i libr'o'j'n kaj skrib'i poem'o'j'n. La mal'jun'ul'o opini'is, ke li pov'as permes'i al si unu fil'o'n, kiu est'is ali'spec'a. Dum'e Rodney hav'is sufiĉ'a'n jar'sub'ten'o'n kaj daŭr'ig'is far'i neni'o'n krom leg'i kaj skrib'i. Kiam li hav'is kun si amik'o'n en la aŭt'o, li pov'is dir'i, kiam li ek'vid'is nud'hak'it'a'n arb'ar'o'n: ” Tio est'as la nord'okcident'a tur'o de ni'a dom'o, ” aŭ: ” Tio est'as la jakt'o de mi'a frat'o, ” aŭ: ” Tio est'as mi'a jar'sub'ten'o por la ven'ont'a jar'o ”.
Post'tag'mez'e, kiam Elizabeto ven'is al la urb'o, ŝi tuj ir'is al si'a ĉarm'a onkl'o. Ŝi frap'is al la pord'o kaj demand'is ĝentil'e, ĉu ŝi rajt'as en'ir'i, kaj ek'sid'is en apog'seĝ'o, en kiu ŝi preskaŭ dron'is, kaj dir'is:
” Rodney, ĉu vi iam vid'is sekvoj'o'j'n ? Mi vid'is ili'n hieraŭ por la unu'a foj'o, sed mi ne hav'is temp'o'n mult'e rigard'i ili'n, ĉar pa'nj'o kaj fraŭl'in'o Jellifer urĝ'is. Ĉu vi vol'as far'i al mi grand'a'n serv'o'n ? ”
” Kaj tio est'us ? ”
” Mi tre ŝat'us de'nov'e rigard'i la arb'o'j'n. Kaj mi vol'as konfid'i al vi sekret'o'n, — almenaŭ part'o'n de sekret'o. Mi vid'is i'o'n en la arb'ar'o — mi ne vol'as dir'i kio'n, ĉar vi ne kred'us mi'n. Sed vi dev'as kred'i al mi, kiam mi dir'as, ke tem'as pri io ekster'ordinar'e strang'a, kaj ke vi ne pent'os, se vi vetur'ig'os mi'n tie'n. ”
” Mi'a et'a nev'in'o sopir'as ali'dir'e al piknik'o. ”
” Sed nur vi kaj mi, kar'a Rodney. Ali'e ĉio pane'os. ”
” Kaj kiam vi vol'as vetur'i ? ”
” Morgaŭ, se vi pov'as aranĝ'i tio'n. Pa'nj'o dir'as, ke ŝi hav'as neni'o'n kontraŭ tio, se vi promes'as ne vetur'i tro rapid'e. ”
Rodney pren'is la telefon'o'n kaj sci'ig'is al la ĉef'kelner'o, ke li vol'as hav'i unu termos'o'n kun glaci'mal'varm'a suk'o, unu kun varm'a kaf'o kaj sandviĉ'o'j'n kaj frukt'o'j'n por du person'o'j kaj la aŭt'o'n pret'a por ekskurs'o je la ok'a. Elizabeto est'is dank'em'a kaj tre sekret'em'a.
La sekv'ont'a'n maten'o'n ili komenc'is long'a'n vetur'o'n. Sed ĝi ne est'is tiel long'a laŭ temp'o, ĉar ne trov'iĝ'is trafik'polic'ist'o'j sur la plur'cent kilo'metr'o'j'n long'a ŝose'o. Rodney hav'is special'e konstru'it'a'n aŭt'o'n kaj est'is tre lert'a ŝofor'o. Krom'e li opini'is tut'e natur'e, ke la ŝose'o'j est'is konstru'it'a'j special'e por la famili'o Simsabow.
Je la dek'du'a hor'o ili ating'is tiu'n lok'o'n, kie la aŭt'o de pa'nj'o est'is park'int'a. Ili ankaŭ park'is si'a'n aŭt'o'n tie, kaj Elizabeto trans'pren'is la gvid'ad'o'n. Ŝi port'is plejd'o'n, sur kiu oni pov'os sid'i, kaj Rodney pren'is la lunĉ'a'n korb'o'n, kaj post'e ili ir'is de arb'o al arb'o la sam'a'n voj'o'n, kiu'n Elizabeto memor'is, ke ŝi ir'is la antaŭ'a'n tag'o'n. Ili ven'is ĝis la grand'a ŝton'o kun la filik'o'j, kaj tie ili halt'is. Elizabeto, kiu hav'is ’ la kor'o'n en la kol'o ’ mal'laŭt'e vok'is ” Bob'o ”, kaj post'e pli laŭt'e ” Booboo ” !
Tuj aŭd'iĝ'is mal'laŭt'a pep'o. Ĉiu silab'o por si mem, kvazaŭ pep'ant'e, iu klopod'is el'parol'i la nom'o'n korekt'e:
” E - li - za - be - to. ”
Rodney aspekt'is mir'ig'it'a, kaj ili ambaŭ rigard'is ĉirkaŭ si por el'trov'i, de kie la son'o ven'is. La posed'ant'o de la et'a voĉ'o rid'is ĉarm'ig'it'a, ĉar li opini'is, ke est'as rid'ind'e, ke la grand'ul'o'j ne pov'as vid'i li'n. Rekt'e antaŭ ili est'is mal'nov'a arb'o'stump'o, el kiu dek'du'o da nov'a'j arb'et'o'j kresk'is. Kiam Elizabeto serĉ'is inter la branĉ'o'j, ŝi ek'vid'is la et'a'n rond'a'n vizaĝ'o'n kun la roz'a'j vang'o'j kaj la brun'a ĉap'o kun sun'ŝirm'il'o.
” Ĉaŭ Bob'o ! ” ŝi vok'is, kaj post'e ŝi dir'is: ” Tio est'as Rodney !
Rodney, ĉu vi permes'as al mi prezent'i mi'a'n amik'o'n Bob'o ! ”
” Jes, jes, ” Rodney dir'is mir'ig'it'a, kaj post'e li ripet'is ŝaf'e:
” Jes, jes. ”
” Mi ne rakont'is al Rodney pri vi, Bob'o, ” klar'ig'is la knab'in'o. ” Mi pens'is, ke li ebl'e tim'us vi'n, ” kaj post'e ŝi al'don'is: ” Sed agrabl'a li est'as, tut'e kiel mi dir'is. ”
Bob'o prem'is si'n inter la branĉ'et'o'j'n kaj okup'is lok'o'n sur la ekster'a rand'o de la arb'o'stump'o kaj esplor'rigard'is si'a'n gast'o'n. Li vid'is jun'a'n sun'brun'a'n vir'o'n kun hel'a'j har'o'j kaj mops'a naz'o kaj interes'a esprim'o en la vizaĝ'o, kiu kaŭz'is fald'et'o'j'n ĉirkaŭ la okul'o'j.
” Ĉi tio est'as ver'e interes'a, ” dir'is la jun'a vir'o. ” Mi tre ĝoj'as ek'kon'i vi'n. ”
” Mi sci'is, ke vi est'os, Rodney. Kompren'u, ke Bob'o est'as gnom'o kaj ke li loĝ'is en ĉi tiu arb'ar'o dum cent jar'o'j. ”
” Gnom'o ! Mi ja leg'is pri gnom'o'j, sed est'as la unu'a foj'o, ke mi hav'as la ĝoj'o'n renkont'i unu. Ĉu mi rajt'as demand'i, ĉu est'as kutim'o inter vi'a popol'o, sinjor'o Bob'o, ke oni sku'as man'o'n, kiam oni est'as prezent'at'a ? ”
” Mi neniam pli fru'e est'is prezent'at'a, ” respond'is Bob'o.
” Mi ne sci'as, kiel ĉi tiu kutim'o sku'i la man'o'j'n est'iĝ'is, ” dir'is Rodney. ” Dev'as est'i antaŭ mult'a'j jar'mil'o'j, kaj mi supoz'as, ke la vir'o'j don'is la dekstr'a'n man'o'n unu al la ali'a por montr'i, ke ili est'as sen arm'il'o'j kaj ke ili ne hav'as mal'bon'a'j'n intenc'o'j'n. Ĉu vi permes'as al mi montr'i, kiel ni far'as ? ”
Rodney pren'is tre si'n'gard'e la et'a'n man'o'n kaj lev'is ĝi'n supr'e'n - mal'supr'e'n du'foj'e.
Bob'o est'is ekzakt'e tri'dek ses kaj kvar'on'a'n centi'metr'o'n alt'a, kaj kiam li est'is sat'a kaj kontent'a li pez'is kvin kilo'gram'o'j'n kaj tri'cent gram'o'j'n. Sent'iĝ'is strang'e tuŝ'i la et'a'n fragil'a'n man'o'n.
” Bob'o neniam pli fru'e parol'is kun grand'ul'o antaŭ ol li renkont'is mi'n, ” klar'ig'is Elizabeto. ” Li loĝ'as tut'e sol'a ĉi tie en la arb'ar'o kun'e kun si'a av'o. Ili tut'e ne sci'as, kio okaz'is al la ceter'o de ili'a popol'o. Ili mal'aper'is kaj Glogo — tio est'as li'a av'o — kred'as, ke la kaŭz'o est'as la detru'ad'o de la arb'ar'o'j. ”
” Ankoraŭ atak'punkt'o kontraŭ la lign'aĵ'a industri'o, ” rimark'ig'is Rodney.
” Kio est'as lign'aĵ'a industri'o ? ” demand'is Bob'o.
” Est'as ĝi, kiu for'hak'as la arb'o'j'n. ”
” Ho, tiam est'as abomen'a industri'o. ”
” Jes, de long'a temp'o mi ankaŭ hav'as la sam'a'n opini'o'n.
Sed mi'a situaci'o est'as iom embaras'a, ĉar grand'a part'o de mi'a famili'o okup'as si'n pri tiu spec'o de negoc'o'j. Mi'a patr'o est'as lign'o'komerc'ist'o kaj sam'e ankaŭ kelk'a'j el mi'a'j frat'o'j. ”
” Kiel terur'e ! ” La gnom'o aspekt'is kvazaŭ li vol'us for'kur'i.
” Rodney ne kulp'as pri tio, ” Elizabeto dir'is sen'kulp'ig'ant'e.
” Ne, Bob'o, tio'n mi cert'ig'as. Mi est'as la plej jun'a fil'o, kaj oni rigard'as mi'n kvazaŭ iom mal'saĝ'et'a, kaj neni'u serioz'e respekt'as, kio'n mi dir'as. Mi'a'j parenc'o'j daŭr'ig'as for'hak'i arb'o'j'n, kaj se ili ne far'us, ali'a'j hom'o'j far'us tio'n, ĝis eĉ ne unu arb'o rest'os sur la ter'a surfac'o. ”
Esprim'o de terur'o aper'is sur la vizaĝ'o de la gnom'o.
” Glogo kaj mi do est'as kondamn'it'a'j, ” li dir'is.
” Ne, ne, ” Rodney dir'is rapid'e. ” Mi tro'ig'is. Tem'as pri ĉiu'j arb'ar'o'j, kiu'j'n ili pov'as ating'i. Dank ’ al Di'o ĉi tiu'j arb'ar'o'j tiu'rilat'e est'as sekur'a'j. Ĉi tiu arb'ar'o est'as naci'a park'o, kie ĉiu kresk'aĵ'o est'as protekt'it'a. Vi kaj vi'a av'o pov'as ĉiam hav'i hejm'o'n ĉi tie, kaj hom'o'j pov'as ven'i vizit'i vi'n, se vi dezir'as. ”
” Ili ne vol'as, ke hom'o'j ven'u vizit'i ili'n, ” klar'ig'is Elizabeto.
” Bob'o turn'is si'n al mi, nur pro tio, ke li est'as mal'kviet'a pri Glogo. ”
” Kio mank'as al Glogo ? ”
” Ŝajn'as est'i atak'o de neŭr'asteni'o, ” Elizabeto respond'is kun si'a kurac'ist'a mien'o.
” Kiel tio esprim'as si'n ? ”
” Li tut'e perd'is si'a'n em'o'n por filik'a'j sem'o'j; li nur sid'as kov'ant'e kaj ne dir'as mult'a'j'n vort'o'j'n. ”
” Sed se li hav'as nur Bob'o'n, kun kiu li pov'as parol'i, tiam li cert'e jam de long'e dir'is ĉio'n, kio'n li hav'as por dir'i. Kiom aĝ'a li est'as ? ”
” Pli ol mil'jar'a. ”
” Ĉu ne ebl'e est'as tiel, ke li komenc'as far'iĝ'i mal'jun'a ? Ĉu ni pov'as parol'i kun li ? ”
” Cert'e ne est'as facil'e, ” dir'is Bob'o. ” Li tre tim'as grand'ul'o'j'n.
Kaj neniam en si'a viv'o li montr'is si'n al iu. ”
” Sed ĉu oni ne pov'as klar'ig'i al li, ke ni ne est'as kiel la pli'mult'o ? Ni ŝat'as arb'o'j'n kaj arb'ar'o'j'n, kaj neniam pov'us far'i mal'bon'o'n al iu. ”
” Li kred'ebl'e koler'os al mi, kiam li ek'sci'os, ke mi est'is mal'obe'em'a al li. Pov'as est'i, ke li kaŝ'os si'n en la arb'ar'o kaj neniam plu montr'os si'n al mi. ”
” Oho, est'as ver'e komplik'it'e, ” dir'is Rodney.
” Mi pri'pens'is la afer'o'n dum tri tag'o'j, ” daŭr'ig'is la gnom'o, ” kaj nun mi kred'as, ke mi fin'e trov'is manier'o'n por aranĝ'i renkont'o'n. Sed promes'u, ke vi ne tim'iĝ'os. ”
Post'e li far'is i'o'n ne'atend'it'a'n. Li mal'lev'is la kap'o'n kaj supr'e'n'ig'is la genu'o'j'n tiel ke li preskaŭ far'iĝ'is pilk'o. Kaj post'e li komenc'is rul'iĝ'i mal'supr'e'n laŭ la arb'o'stump'o, dum Elizabeto kaj Rodney mir'ig'it'a'j rigard'is. La gigant'a'j sekvoj'o'j ĉiam est'as ŝvel'a'j ĉe la baz'o, kaj la gnom'o re'salt'is kontraŭ la arb'a ŝel'o ĝis li fin'e ating'is la ter'o'n kaj kuŝ'is sen'mov'a.
” Ho, ĉu vi vund'iĝ'is ? ” vok'is la knab'in'o kaj al'kur'is.
” Nur iom'et'e, ” dir'is Bob'o. ” Sufiĉ'e fort'e, sed ne tro danĝer'e. ”
Post'e li ek'sid'is kaj deklar'is:
” Mi ne vol'as mensog'i al Glogo, sed nun mi pov'as dir'i, ke mi fal'is de arb'o kaj ricev'is dolor'o'j'n kaj ke vi ven'is kaj help'is mi'n. Kaj tial Glogo ne pov'os riproĉ'i mi'n, kaj krom'e li dev'os est'i ĝentil'a al vi. ”
” Kia bril'a ide'o, ” dir'is Rodney.
” Ĉu vi est'us afabl'a'j kaj port'os mi'n... ? ”
” Las'u tio'n al mi, ” vok'is Elizabeto. Rodney pren'is la plejd'o'n kaj la lunĉ'a'n korb'o'n, dum Elizabeto tre si'n'gard'e lev'is la et'a'n est'aĵ'o'n kaj port'is ĝi'n kvazaŭ ĝi est'us beb'o.
” Kiel mal'pez'a vi est'as, Bob'o, kaj tiel agrabl'e port'ebl'a. Vi est'us mir'ind'a favor'it'best'o. ”
” Mi pov'us mord'i kaj grat'i, se mi em'us... ” dir'is Bob'o.
Sed ŝajn'is, ke li tamen ŝat'as la situaci'o'n, ĉar li prem'is si'n al Elizabeto kvazaŭ hund'id'o aŭ kat'id'o.
Elizabeto, kiu port'is Bob'o'n, kaj Rodney, kiu port'is la korb'o'n, daŭr'ig'is en la arb'ar'o'n sekv'ant'e la indik'o'j'n de Bob'o.
Far'iĝ'is long'a silent'o. La du grand'ul'o'j ne hav'is ebl'ec'o'n konstat'i, ĉu Glogo trov'iĝ'as en la proksim'ec'o, sed tio'n evident'e pov'is Bob'o, ĉar li komenc'is parol'i:
” Glogo, mi fal'is de arb'o kaj bat'iĝ'is, kaj tiu'j grand'ul'o'j help'is mi'n. Ili est'as tre afabl'a'j kaj bon'kor'a'j. Ili ŝat'as la arb'o'j'n kaj kun'help'as fleg'i ili'n, tial est'u bon'a kaj pardon'u al mi, ke mi las'is al ili port'i mi'n. ”
Far'iĝ'is nov'a paŭz'o ĝis ili subit'e aŭd'is voĉ'o'n el grand'a ar'o da azale'o'j. La voĉ'o est'is pli profund'a ol la voĉ'o de Bob'o kaj malgraŭ la mank'o de volum'o ĝi est'is sever'a:
” Dir'u al la grand'ul'o'j, ke ili sid'ig'u vi'n kaj for'ir'u. ”
” Sed Glogo, tio est'us mal'ĝentil'a. ”
” Grand'ul'o'j neniam est'as ĝentil'a'j. Ili est'as murd'ist'o'j. ”
” Ne Glogo, ĉi tiu'j est'as tre saĝ'a'j hom'o'j. Rodney est'as student'o kaj pov'as rakont'i al vi mult'o'n pri la mond'o. ”
Nov'a paŭz'o.
” Bon'a Glogo respond'u. ”
” Mi ne vol'as sci'i i'o'n, kio'n la grand'ul'o'j hav'as por rakont'i. ”
” Kred'u al mi, Glogo. Rodney kon'as mult'a'j'n afer'o'j'n. Li pov'as rakont'i al vi pri ĉi tiu arb'ar'o, ke ĝi est'as naci'a park'o kaj neniam detru'iĝ'os. ”
” Li mem detru'iĝ'os, kaj li'a naci'o kaj ili'a'j arb'ar'o'j. ”
Nov'a silent'o. Bob'o komenc'is pet'eg'i kun tim'o en la voĉ'o — li ebl'e kred'is, ke la strang'a'j grand'ul'o'j ofend'iĝ'os kaj for'ir'os.
” Kred'u al mi, Glogo, ĉi tiu'j hom'o'j hav'as ebl'ec'o'n instru'i mult'a'j'n afer'o'j'n. Ili hav'as ebl'ec'o'n ĉirkaŭ'vetur'i — Rodney kun'pren'os ni'n — por help'i ni'n trov'i ali'a'j'n gnom'o'j'n en ali'a'j arb'ar'o'j. Ili ver'e vol'as ni'n help'i. ”
” La gnom'o'j est'is feliĉ'a'j kaj ili ne bezon'is help'o'n de grand'ul'o'j. La sol'a ag'o, kiu'n la grand'ul'o'j pov'as far'i por ni est'as for'kur'i — kiel ebl'e plej long'e for. ”
Bob'o rigard'is al Elizabeto, kaj ŝi vid'is, ke li hav'as larm'o'j'n en la okul'o'j. Ankaŭ Rodney rimark'is tio'n kaj far'is paŝ'o'n antaŭ'e'n.
” Ĉu mi rajt'as dir'i kelk'a'j'n vort'o'j'n ? ” li dir'is.
Li direkt'is si'n al la azale'o - arbust'o'j kaj komenc'is:
” Mi bon'e sci'as, ke ni grand'ul'o'j est'is tre naiv'a'j kaj kruel'a'j.
Kelk'a'j el ni prov'as ŝanĝ'i tio'n kaj hav'as mult'a'j'n mal'facil'aĵ'o'j'n.
Est'as ebl'e, ke ni ne sukces'os. Ni pov'as neni'o'n promes'i. Sed mi prov'is tamen laŭ mi'a pov'o. Mi aĉet'is part'o'n de ĉi tiu'j sekvoj'a'j arb'ar'o'j kaj donac'is ili'n al la ŝtat'o por ke ili est'u gard'at'a'j por ĉiam. Ni pov'as vetur'i kaj rigard'i. Ĉe iu lok'o apud la ŝose'o est'as ŝild'o el bronz'o kun mi'a nom'o en'ĉiz'it'a. Sekv'e vi est'u iom dank'em'a al mi, Glogo, malgraŭ tio, ke mi hav'is la mal'feliĉ'o'n nask'iĝ'i tiel grand'a. ”
” Est'as neni'o, kio'n mi pov'as far'i por vi, ” dir'is la sever'a voĉ'o en la azale'a arbust'o.
” Vi erar'as, Glogo. Mi est'as student'o, kaj mi vizit'is la arb'ar'o'j'n kaj mi van'e prov'is lern'i parol'i kun la arb'o'j. Vi pov'as instru'i tio'n al mi. ”
” Kiel vi sci'as, ke mi pov'as parol'i kun la arb'o'j ? ”
” Mi kompren'as, ke saĝ'a vir'o kiel vi ne pov'as loĝ'i en arb'ar'o dum mil jar'o'j sen lern'i parol'i kun ĉio viv'ant'a. Mi sci'as, ke la arb'o'j hav'as anim'o'n, sam'e kiel la hom'o'j. ”
” Ili tut'e ne est'as kiel la hom'o'j. Ili'a anim'o est'as bon'a. Ĉu arb'o iam far'is akr'a'n hak'il'o'n por detru'i objekt'o'j'n aŭ est'aĵ'o'j'n ?
Arb'o konstru'as. Ĝi labor'as konstant'e, tag'e kaj nokt'e. Ĝi far'as kolos'a'n labor'o'n. Ĝi suĉ'as la arb'o'suk'o'n el la ter'o, kaj el tio ĝi prepar'as la arb'o'ŝel'o'n kaj la kern'lign'o'n kaj branĉ'o'j'n kaj foli'o'j'n. ”
” Ĝust'e tiel. Kaj eĉ ne la plej lert'a'j scienc'ist'o'j en la mond'o kompren'as, kiel tio pov'as okaz'i. Kiel arb'o pov'as sci'i, en kiu lok'o ĝi far'u ŝel'o'n kaj kie foli'o'j'n. Kiel ĝi sci'as, se ĝi far'iĝ'is vund'it'a, ke ĝi pov'as direkt'i arb'o'suk'o'n por far'i nov'a'n ŝel'o'n kaj nov'a'n kern'lign'o'n. ”
” Arb'o sci'as ĉio'n, kio est'as grav'a por ĝi'a viv'o kaj por la plu'viv'o de la natur'o en la est'ont'ec'o. ”
” Kiel okaz'as, kiam arb'o parol'as kun vi, Glogo ? Ĉu ĝi uz'as vort'o'j'n ? ”
” Arb'o ne hav'as lang'o'n, per kiu ĝi pov'as form'i vort'o'j'n. Arb'o parol'as per gest'o'j. Se vi am'as ĝi'n kaj viv'as kun ĝi, ĝi'a anim'o unu'iĝ'as kun vi'a propr'a anim'o, kaj oni kompren'as ĝi'n kaj mal'am'as tiu'j'n sen'brid'ul'o'j'n, kiu'j murd'as ĝi'n. ”
” Aŭskult'u Glogo. Vi est'as mal'jun'a kaj saĝ'a, kaj mi est'as nur infan'o. Mi nur viv'is dum du'dek jar'o'j — kaj ne mult'o'n oni sukces'as lern'i dum tiu temp'o. Mi pet'as vi'n humil'e konfid'i al mi la sekret'o'j'n de la arb'ar'o. Post'e mi pov'os re'vetur'i kaj plu'don'i al la hom'o'j la kon'o'j'n pri ili, tiel ke ili ebl'e re'kapt'os si'a'n prudent'o'n. ”
” Vi pet'as mi'n romp'i leĝ'o'n, kiu valid'is dum milion'o da jar'o'j, ” dir'is la sever'a voĉ'o post moment'o. ” Est'as ne nur mi, sed generaci'o'j de gnom'o'j, kiu'j mal'permes'as tio'n. ”
” Sed Glogo, se est'as mal'bon'a leĝ'o — ĉu ne sufiĉ'as, ke oni hav'is ĝi'n dum jar'mil'o'j ? Pro tiu leĝ'o nur vi kaj Bob'o rest'as, kaj kio okaz'os kun li, kiam vi est'os for ? ”
” Ne parol'u tiel, ” vok'is la voĉ'o de la azale'a'j arbust'o'j, kaj ĝi son'is tre ĉagren'it'a.
” Sed est'as ver'e, Glogo. Kio okaz'os kun la gnom'a gent'o, se vi ne sukces'os trov'i edz'in'o'n por vi'a nep'o ? ”
Aŭd'iĝ'is nur ĝem'o el la arbust'o'j.
” Ĉu vi pens'is pri tio, Glogo ? ”
La respond'o ven'is, kvazaŭ flustr'o:
” Mi ne pens'is pri io ali'a dum mult'a'j jar'o'j. ”
” Ĉu pro tio vi est'as tiel mal'feliĉ'a ? ”
” Ne ekzist'as pli mal'feliĉ'a est'aĵ'o sur la ter'o ol mi. ”
” Sed Glogo, ” dir'is Bob'o, ” vi ne est'u mal'feliĉ'a pro mi. Mi ne bezon'as edz'in'o'n. ”
” Naiv'a stult'ul'o, ” dir'is la voĉ'o. ” La tut'a est'ont'ec'o de la gnom'o'j de'pend'as de vi'a edz'in'o. ”
Long'a silent'ad'o.
” Mi dezir'as, ke mi pov'us dir'i, ke mi sci'as, kie trov'iĝ'as ali'a'j gnom'o'j, ” dir'is fin'e Rodney. ” Sed kiel vi sci'as, ili kaŝ'as si'n de hom'o'j. Mi pov'as nur dir'i, ke mi volont'e est'as vi'a amik'o, se mi rajt'as, kaj ke mi far'os mi'a'n plej'ebl'o'n por tra'serĉ'i la arb'ar'o'j'n kaj trov'i plur'a'j'n el vi'a popol'o. Kaj ne grav'as, ĉu vi promes'as instru'i al mi la sekret'o'j'n de la arb'ar'o aŭ ne, mi far'os tio'n ĉiu'okaz'e. ”
Por la unu'a foj'o la voĉ'o en la azale'o'j montr'is em'o'n mol'iĝ'i:
” Bon'e dir'it'e. Sed ĉu la hom'o'j iam ver'e opini'as, kio'n ili dir'as ? ”
” Se mi vol'us al vi mal'bon'o'n, ” deklar'is la jun'a vir'o, ” ni jam hav'as Bob'o'n en ni'a'j'n man'o'j'n. Kaj koncern'e vi'n — kiam oni viv'is dum mil jar'o'j, oni ne plu hav'as mult'o'n por risk'i. ”
” Est'as ver'o. ”
Kaj subit'e la arbust'o'j el'las'is figur'o'n de sam'a format'o kiel Bob'o, kun sam'e mal'long'a pantalon'o kaj simil'a brun'a ŝirm'il'ĉap'et'o.
Sed la vizaĝ'o de la est'aĵ'et'o est'is pli long'a kaj plen'a de sulk'o'j kaj ekip'it'a per griz'a tuf'a barb'o, kiu ating'is ĝis la tali'o.
” Jen mi, ” dir'is Glogo, ” mi vol'as prov'i far'iĝ'i amik'o kun vi. ”
” Dank'o'n, mi'a sinjor'o, ” dir'is Rodney kun solen'a riverenc'o, kiu'n la mal'jun'a gnom'o solen'e respond'is. ” Mi nom'iĝ'as Rodney, kaj ĉi tiu est'as mi'a nev'in'et'o Elizabeto. ”
La mal'jun'a vir'o de'nov'e riverenc'is.
” Kaj nun mi propon'as, ke ni ek'sid'u taŭg'e kaj hav'u mal'grand'a'n inter'babil'o'n. ”
Li stern'is la plejd'o'n sur la ter'o, kaj Elizabeto sid'ig'is Bob'o'n.
” Ĉu vi est'as difekt'it'a ? ” demand'is la mal'jun'a gnom'o. Bob'o respond'is, ke li est'as vigl'a kaj san'a kaj pruv'is tio'n per salt'o.
Elizabeto kaj Rodney pren'is lok'o'n. Glogo sid'iĝ'is laŭ ili'a admon'o sur la ekster'a'n flank'o'n de la plejd'o — tiu, kiu est'is plej proksim'a al la arbust'o'j. Iam kaj tiam li nervoz'e rigard'is ĉirkaŭ si, kaj est'is vid'ebl'e, ke li est'as pret'a ek'kur'i kaj fuĝ'i ĉe la plej et'a sign'o de danĝer'o.
” Las'u mi'n unu'e rakont'i, ke mi stud'is ĉe io nom'at'a universitat'o, ” dir'is Rodney. ” Ĉu mi rajt'as demand'i, ĉu ekzist'as universitat'o'j ankaŭ ĉe vi gnom'o'j ?
” Ni gnom'o'j ricev'as la plej'part'o'n de ni'a sci'o dum ni'a tag'a viv'o, ” dir'is Glogo. ” Ni lern'as ne nur de tiu'j, kiu'j est'as pli aĝ'a'j ol ni, sed ankaŭ de ĉio en la natur'o kaj de la anim'o'j de arb'o'j kaj flor'o'j. Ĉiu'j arb'o'j kaj flor'o'j hav'as anim'o'n, ĉiu'j viv'ant'a'j est'aĵ'o'j hav'as anim'o'n. Kiel ili ali'e pov'us funkci'i ? Kiel ili pov'us kresk'i ? ”
” Ĉu vi pov'as inter'ŝanĝ'i pens'o'j'n kaj ide'o'j'n kun ĉiu'j tiu'j anim'o'j ? ”
” Ĉiu'j viv'ant'a'j est'aĵ'o'j inter'ŝanĝ'as pens'o'j'n, eĉ se ili ne ĉiam mem sci'as tio'n. ”
” Rakont'u al mi pri la anim'o de ĉi tiu filik'o, ekzempl'e. ”
Rodney tuŝ'is leĝer'e la proksim'a'n filik'o'n.
” La anim'o de filik'o simil'as la anim'o'n de vir'in'o, ” dir'is Glogo. ” Ĝi est'as mild'a, sen'pretend'a kaj humil'a, sed ankaŭ tre fort'a — neni'o pov'as venk'i ĝi'n. Oni pov'as sen'pri'pens'e pied'prem'i ĝi'n kaj vund'i ĝi'n, kaj ĝi turment'iĝ'as silent'e, sed kiam oni pas'is, ĝi brav'e daŭr'ig'as kun si'a task'o kre'i bel'o'n. La knab'in'et'o cert'e kompren'as la filik'o'n, kiu pend'ig'as kurten'o'j'n ĉie en la arb'ar'o kaj ne permes'as al si ripoz'o'n, antaŭ ol ĉio est'as bel'aspekt'a kaj hejm'ec'a. ”
” Vi pri'skrib'is ĝi'n en tre delikat'a manier'o, ” Elizabeto dir'is.
” Mi cert'e kompren'os la anim'o'j'n kaj de filik'o'j kaj flor'o'j, mi kred'as. ”
” Mi supoz'as, ke oni dev'as est'i tre, tre mal'jun'a por kompren'i la anim'o'n de la sekvoj'o'j, ” dir'is Rodney.
” Tia arb'o atest'as pri grand'a venk'o. Sen'fin'a kvant'o da zorg'em'e elekt'it'a materi'o est'as hav'ig'at'a el la ter'o. Solv'it'a en akv'o ĝi est'is lev'it'a al tiu'j impon'a'j alt'o'j kaj konstru'it'a'j al tur'o, kiu pri'zorg'as si'n mem kaj est'as sekur'a kontraŭ sen'prudent'a'j atak'o'j de uragan'o'j kaj fajr'o. La anim'o, kiu konstru'is tiu'n arb'o'n est'as fort'a kaj kviet'a, — ĝi kon'as si'a'n propr'a'n fort'o'n. Est'as ver'dir'e tut'a sistem'o da anim'o'j, kiu'j kun'labor'as en plen'a harmoni'o. Est'as Muzik'o, kiu'n ni'a Patr'in'o Natur'o lud'is dum cent milion'o'j da jar'o'j. Kaj en tiu muzik'o est'as nur unu fals'a son'o. ”
” Mi kompren'as, kio'n vi cel'as, ” dir'is Rodney. ” Est'is mal'jun'a saĝ'a vir'o inter ni, kiu dir'is, ke Di'o est'is gard'int'a la sekvoj'a'j'n arb'o'j'n kontraŭ ĉio krom frenez'ul'o'j. ”
” Est'as agrabl'e aŭd'i pri tiu vir'o, dir'is Glogo. ” Tio facil'ig'as al mi parol'i kun vi. ”
” Ni'a saĝ'a mal'jun'ul'o dir'is ankaŭ, ke nur la ŝtat'o pov'as gard'i la arb'o'j'n kontraŭ la frenez'ul'o'j. Kaj ia'grad'e tio fakt'e est'as far'it'a. ”
” Bedaŭr'ind'e kred'ebl'e est'as tro mal'fru'e por mi'a popol'o, ”
dir'is Glogo kaj ŝajn'is de'nov'e re'fal'i en tiu mal'gaj'ec'o'n, kiu ig'is Elizabeton suspekt'i, ke li turment'iĝ'as de neŭr'asteni'o.
” Tio'n ni dev'os esplor'i, ” dir'is Rodney kun tiu verv'o, kiu'n ĉiu'j dev'as montr'i, kiu'j labor'as kun deprim'it'a'j hom'o'j. ” Sed las'u mi'n unu'e dir'i, ke nun est'as la temp'o de la tag'o, kiam grand'ul'o'j manĝ'as lunĉ'o'n. Kiel est'as kun vi ? ”
” Ni gnom'o'j ne hav'as regul'a'j'n manĝ'o'temp'o'j'n. Ni manĝ'as ni'a'j'n filik'o - sem'o'j'n kiam kaj kie ni trov'as ili'n. ”
” Ebl'e plaĉ'us al vi iom'et'e gust'um'i ni'a'n kun'port'it'a'n manĝ'aĵ'o'n ? ”
Elizabeto komenc'is el'pak'i la lunĉ'a'n korb'o'n. Ŝi stern'is paper'a'n tuk'o'n kaj lok'ig'is kvar fald'it'a'j'n buŝ'tuk'o'j'n. Post'e ŝi pren'is la pak'aĵ'o'n kun sandviĉ'o'j, ĉiu ĉirkaŭ'volv'it'a per buter'paper'o. En la korb'o trov'iĝ'is krom tio plen'ig'it'a'j ov'o'j, unu pot'et'o da oliv'o'j, unu kest'et'o kun nuks'o'j, iom da verd'a laktuk'o kaj tomat'o'j, kelk'a'j banan'o'j, unu botel'o kun lakt'o kaj ambaŭ termos'o'j.
Tio est'is sen'dub'e pli da manĝ'aĵ'o ol la du gnom'o'j iam en si'a long'a viv'o vid'is sam'temp'e kolekt'it'a. La vigl'a'j klar'a'j okul'o'j de Bob'o glit'is de unu aĵ'o al la ali'a.
Unu'e ili dev'is ” mal'sek'et'ig'i la gorĝ'o'n ”, dir'is Rodney. Tuj aper'is problem'o, ĉar la kun'port'it'a'j paper'glas'o'j ne hav'is format'o'n taŭg'a por gnom'o'j.
” Mi aranĝ'os la afer'o'n, ” dir'is Bob'o, fervor'e dezir'ant'a gust'um'i ĉiu'j'n strang'a'j'n nutr'aĵ'o'j'n, per kiu'j la grand'ul'o'j si'n nutr'as. Forges'ant'e si'a'j'n turment'o'j'n li kur'is en la arb'ar'o'n kaj re'ven'is kun du bunt'a'j tigr'o'lili'o'j. Li for'turn'is la stamen'o'j'n kaj pistil'o'j'n, kaj for'ig'is la or'a'n polen'o'n el la kalk'o'j. Post'e Elizabeto verŝ'is iom da suk'o en ili'n el la termos'o kaj rigard'is la mien'o'j'n de la gnom'o'j, kiam ili gust'um'is ĝi'n.
” Est'as mal'varm'a kiel la mont'a neĝ'o ! ” el'kri'is Bob'o.
Eĉ ne la neŭr'asteni'o pov'is kontraŭ'star'i tia'n surpriz'o'n.
” Ĉu est'as anim'o ? ” demand'is Glogo.
” Ebl'e jes, ” respond'is Rodney. ” Vi ja antaŭ moment'o rakont'is, ke ekzist'as ĉiu'j ebl'a'j spec'o'j de anim'o'j. Jen est'as ali'a spec'o, ” li al'don'is, kiam li serv'is la kaf'o'n. ” Est'u nun si'n'gard'a'j, ĉar ĉi tiu est'as mal'obe'em'a anim'o, kaj pov'as okaz'i, ke ĝi mord'os vi'a'n lang'o'n, se ĝi hav'os ebl'ec'o'n. ”
Kompren'ebl'e la ĉef'kelner'o en la hejm'o de la lign'o'reĝ'o est'is kontrol'int'a, ke la termos'o en'hav'as bon'a'n kaf'o'n kun taŭg'a'j kvant'o'j da suker'o kaj krem'o. Bob'o laŭd'is laŭt'voĉ'e la varm'a'n trink'aĵ'o'n, kaj Rodney klar'ig'is, ke est'as la anim'o de la sun'o, kiu'n hom'o'j lern'is en'ferm'i en botel'o'j'n kaj trink'i.
Li rakont'is al ili, ke la citron'o'j ven'as el sud'a Kalifornio kaj la suker'o el Louisiana kaj la kaf'o de Brazilo kaj la krem'o el Wisconsin. Ne est'is facil'e ĉio'n kompren'i, ĉar tiu'j et'a'j est'aĵ'o'j ne hav'is imag'o'n, ke la ter'o est'as tiel grand'a, kaj malgraŭ tio, ke ili aŭd'is pri mar'o'j, ili ne kompren'is, kiel ŝip'o'j pov'as vel'i sur ili. Krom'e est'as erar'e parol'i pri ŝip'o'j, kiam oni prov'as gaj'ig'i mal'jun'a'n gnom'o'n, ĉar oni dev'as konfes'i, ke plur'a'j el ili est'as far'it'a'j el murd'it'a'j arb'o'j.
Elizabeto don'is al ĉiu part'et'o'n de sandviĉ'o. Rodney dev'is klar'ig'i, kiel tritik'o est'as kultur'it'a kaj muel'it'a kaj kiel buter'o kaj fromaĝ'o est'as far'it'a'j el lakt'o de bov'in'o'j. Glogo akcept'is ĉiu'j'n tiu'j'n inform'o'j'n kun kviet'a dign'o'plen'a ten'iĝ'o, sed Bob'o bol'is de fervor'o kaj maĉet'is de la pan'o, la buter'o kaj la fromaĝ'o, ĉiu apart'e.
La banan'o dev'is est'i tranĉ'it'a en mal'dik'a'j'n tranĉ'aĵ'o'j'n, por ke Glogo ricev'u taŭg'a'j'n pec'et'o'j'n. Post'e Rodney dev'is rakont'i pri la strang'a arb'ar'o, en kiu ili kresk'as, kaj kiu est'as tut'e ali'aspekt'a ol la sekvoj'a'j arb'ar'o'j. Sed banan'o est'as tre mal'jun'a kresk'aĵ'o. Ĝi'a'j pra'plant'o'j ekzist'is antaŭ milion'o'j da jar'o'j, kaj ili don'is manĝ'aĵ'o'n al ĉiu'spec'a'j hom'o'j. Kelk'a'j hom'o'j est'is mal'grand'a'j, tiel nom'at'a'j pigme'o'j, kiu'j tamen est'is mult'e pli grand'a'j ol gnom'o'j. Sed Rodney ne kred'is, ke Bob'o em'us edz'iĝ'i al pigme'in'o. Krom'e ŝi parol'us portugal'a'n lingv'o'n aŭ indi'an'a'n aŭ ali'a'n lingv'o'n, kiu'n li ne kompren'us.
” Parol'ant'e pri tio, ” dir'is Rodney al Glogo, ” mi pens'is demand'i al vi, kiel pov'as est'i, ke vi'a popol'o parol'as esperant'o'n 1 ? ”
” Esperant'o, ” dir'is la mal'jun'a gnom'o. ” Kio est'as tio ? ”
” Tiel oni nom'as la lingv'o'n, kiu'n ni parol'as. ”
” Kia strang'a ide'o, ” rimark'ig'is Glogo. ” Mi ĝust'e pens'is demand'i vi'n, kiel pov'as est'i, ke vi parol'as la gnom'a'n. ”
Tiel est'is pri tiu afer'o.
1 En la angl'a versi'o Elizabeto kaj Rodney parol'as la angl'a'n lingv'o'n.
Kaj nun est'as temp'o por ni komenc'i ni'a'j'n esplor'o'j'n, ” dir'is Rodney.
Ili parol'is pri gnom'o'j kaj ili'a'j kutim'o'j. Ne est'is senc'o serĉ'i en ĉi tiu arb'ar'o aŭ la najbar'a'j arb'ar'o'j, ĉar Glogo kaj Bob'o jam tra'komb'is ili'n ĉiu'j'n. Ili dev'os vizit'i iom for'a'j'n arb'ar'o'j'n.
” Rodney hav'as tia'n dom'o'n, kiu kutim'as preter'rul'i en grand'a rapid'ec'o, ” Bob'o sci'ig'is al la av'o. ” Li intenc'as montr'i al ni, kiel ĝi funkci'as. ”
” Ĉu est'as anim'o, kiu pel'as ĝi'n ? ” demand'is la mal'jun'a gnom'o.
” Tio'n oni pov'as dir'i, ” respond'is Rodney. ” Est'as de'nov'e la anim'o de la sun'o, kiu'n ni uz'as. La hom'o'j lern'is katen'ig'i la sun'o'n kaj la fulm'o'n. ”
” Neni'o dev'us est'i katen'it'a, ” dir'is Glogo.
” Ĝi ne ver'e est'as katen'it'a, ” dir'is Rodney rapid'e. ” Ĝi hav'as la kapabl'o'n trans'form'i si'n al io ali'a. Tio est'as, kio'n far'as la arb'o'j — trans'form'as unu viv'o'form'o'n en ali'a'n. ”
” Kiel nom'iĝ'as tiu objekt'o ? ” demand'is Glogo.
” Aŭtomobil'o. Tio signif'as io, kio mov'as si'n mem. Kiam ĝi transport'as gnom'o'j'n, ĝi ebl'e dev'as est'i nom'at'a gnom'aŭt'o.
” Mir'ind'e, ” kri'is Elizabeto kaj frap'is la man'o'j'n. ” Kiel amuz'e — vetur'i en gnom'aŭt'o. ”
” Sed ĉu vi est'as cert'a, ke ĝi ŝat'os ni'n ? ” demand'is la si'n'gard'a av'o.
” Tuj kiam ni sci'ig'os al ĝi, ke ĝi est'as gnom'aŭt'o, ” dir'is Rodney, ” ĝi ankaŭ kompren'os, ke ĝi est'as cel'it'a por transport'i gnom'o'j'n. ”
Elizabeto est'is kutim'ig'it'a al special'a flank'o de si'a onkl'o. En plej ne'atend'it'a'j okaz'o'j li ricev'is ide'o'n por vers'aĵ'o. Tiam li ĉiam pet'is ĉiu'j'n silent'i por moment'o, kaj post'e li deklam'is i'o'n. Ver'ŝajn'e ekzist'as poet'o'j ankaŭ inter la gnom'o'j, ĉar Glogo kaj Bob'o ten'is si'n silent'a'j kiel mus'o'j. Post moment'o Rodney komenc'is:
| Jen vigl'a gnom'aŭt'o Rapid'e pas'as sur la strat'o Mov'ig'as mi'n kun gaj'a sent'o Se traf'as mi'n ne akcident'o Se la ŝraŭb'ing'o mal'fiks'iĝ'as Tuj tio bon'e ripar'iĝ'as Se urĝ'as mi tro mult'e Tio est'us stult'e Se kviet'e vi vetur'as Mi gratul'as kaj tambur'as. |
Elizabeto opini'is, ke est'as tre ĉarm'a poem'o, kiam ŝi aŭd'is ĝi'n deklam'it'a. Sed kiam ŝi vid'is ĝi'n skrib'it'a ŝi mir'is, kiel la gnom'o'j pov'os lern'i kompren'i la mal'facil'a'j'n vort'o'j'n.
Ek'est'is la problem'o kiel ating'i la gnom'aŭt'o'n sen montr'i la gnom'o'j'n al la hom'o'j. Rodney klar'ig'is, ke la grand'ul'o'j est'as tre sci'vol'em'a'j, kaj se ili ek'vid'us i'o'n, kio'n ili neniam pli fru'e vid'is, ili al'ven'os amas'e por nur star'i kaj gap'i, kaj plej mal'agrabl'e est'as, se la nov'aĵ'o aper'as en la gazet'o'j, ĉar post'e ili ne plu hav'os sen'ĝen'a'n minut'o'n por si mem. Ali'a'j hom'o'j ven'us amas'e por prov'i inter'rilat'i kun la ne'kon'at'o'j. Glogo kaj Bob'o est'us sub'met'it'a'j al tiel nom'at'a'j ” soci'a'j dev'o'j ”.
” Kiam ni ven'ig'os vi'n al la gnom'aŭt'o, ” dir'is Rodney, ” mi en'volv'os vi'n en la plejd'o'n kaj port'os vi'n. Post'e mi met'os la plejd'o'n sur la sid'lok'o'n, tiel ke vi pov'os kaŝ'i vi'n sub ĝi, se iu grand'ul'o proksim'iĝ'os al la gnom'aŭt'o. ”
” Ni kutim'as kaŝ'i ni'n. Ni'a viv'o de'pend'as de tio. ”
Ili kolekt'is la lunĉ'a'j'n rest'aĵ'o'j'n kaj met'is ili'n en la korb'o'n, kiu nun est'is konsider'ind'e pli mal'pez'a. Rodney far'is sak'o'n el la plejd'o, en kiu'n la gnom'o'j en'ramp'is, tiel ke nur ili'a'j kap'o'j est'is vid'ebl'a'j. Tie est'is filik'aĵ'o, kiu'n ili rapid'e pov'os uz'i por kaŝ'i si'n. Post'e li port'is ili'n al la gnom'aŭt'o, mal'ŝlos'is la pord'o'n kaj met'is ili'n sur la mal'antaŭ'a'n sid'lok'o'n. Ankaŭ ali'a'j aŭt'o'j est'is park'it'a'j en la sam'a lok'o kaj hom'o'j ĉirkaŭ'promen'is, sed neni'u atent'is, kio'n Rodney far'as.
Nun aper'is tamen nov'a problem'o. Glogo ĉirkaŭ'rigard'is en la gnom'aŭt'o kaj ek'vid'is la fenestr'a'n kadr'o'n. Tuj li kuŝ'iĝ'is en la sid'lok'o kaj kaŝ'is la vizaĝ'o'n per la man'o'j. Mal'fort'a ĝem'o ven'is tra la lip'o'j.
” Kio okaz'is ? ” vok'is Bob'o.
” Est'as murd'it'a arb'o. ”
Jen est'is problem'o, pri kiu ili ne kalkul'is. Kiel nun okaz'os kun ili'a esper'o kurac'i mal'jun'a'n gnom'o'n de neŭr'asteni'o, se li ĉiu'foj'e, kiam li vid'os i'o'n far'it'a el lign'o, ek'plor'os pro murd'it'a arb'o.
Rodney klar'ig'is al li, ke ne est'is la gnom'aŭt'o, kiu far'is la murd'o'n. La kompat'ind'a sen'ŝuld'a gnom'aŭt'o ne pov'as respond'ec'i pri tio. Est'as ĉiu'j mal'nobl'a'j lign'aĵ'vend'ist'o'j, kiu'j kulp'as pri tiu sen'honor'ig'a far'aĵ'o. Glogo sid'is kun la vizaĝ'o kaŝ'it'a en la man'o'j kaj rifuz'is aŭskult'i li'n. Elizabeto sid'is silent'a en la antaŭ'a sid'lok'o apud Rodney kaj ne sci'is, kio'n ŝi pov'us far'i por konsol'i la bedaŭr'ind'a'n Glogon.
Rodney start'is la motor'o'n kaj las'is la park'ej'o'n dors'vetur'e.
Baldaŭ ili rapid'eg'is sur la ŝose'o. Tiu seri'o de nov'a'j tra'viv'aĵ'o'j ig'is Bob'o'n laŭt'e kri'i pro ekscit'o kaj kurac'is almenaŭ moment'e la romp'it'a'n kor'o'n de Glogo. Kiu strang'a anim'o est'as, kiu ŝpin'as kaj zum'as al ili, kaj kiel ĝi far'as por pel'i la gnom'aŭt'o'n antaŭ'e'n ? Est'is tre obe'em'a anim'o, ĝust'e kiel Rodney dir'is. Ĝi vetur'ig'is ili'n preciz'e tie'n kie'n ili vol'as, kaj kun la rapid'ec'o, kiu'n ili mem decid'is. Est'is ver'e strang'a anim'o.
Sed kio okaz'is tie ekster'e ? La arb'ar'o flug'is preter ili, kaj Glogo kaj Bob'o kur'is de la fenestr'o sur unu flank'o al la fenestr'o sur ali'a flank'o. Kio okaz'is al la arb'o'j ? La arb'o'j kur'is. Ili neniam pli fru'e vid'is arb'o'j'n ag'i tiel. Glogo ten'is si'n fiks'e ĉe la fenestr'a lign'o'kadr'o kaj tut'e forges'is la mort'int'a'j'n arb'o'j'n en si'a mir'o pri la kondut'o de la viv'ant'a'j.
Post kelk'a'j moment'o'j ili ven'is al arb'ar'o kun sekvoj'o'j, kiu'n neni'u el ili pli fru'e vid'is. Ili halt'is. Rodney en'volv'is de'nov'e si'a'j'n du protekt'at'o'j'n en la plejd'o'n kaj port'is ili'n en la arb'ar'o'n.
Kiam ili ven'is al sol'ec'a lok'o, li sid'ig'is ili'n sur la ter'o'n, kaj ili komenc'is tuj, kvazaŭ sang'o'hund'o'j, serĉ'i gnom'o'j'n. Ili baldaŭ pov'os sci'i, ĉu trov'ig'as gnom'o'j en ĉi tiu arb'ar'o, ili klar'ig'is al la grand'ul'o'j, ĉar gnom'o'j hav'as delikat'a'n sent'em'o'n pri odor'o'j, kaj ili las'as post si rest'aĵ'o'j'n sur la filik'o'j, kiam ili manĝ'is la sem'o'j'n. Ili dev'as paŝ'i long'a'j'n distanc'o'j'n en si'a serĉ'ad'o de manĝ'o, ĉar filik'a'j sem'o'j est'as tre mal'grand'a'j. Rodney dir'is, ke li leg'is pri tibetaj ŝaf'o'j, kiu'j dev'as manĝ'i dum'kur'e, ĉar est'as tiel long'a'j distanc'o'j inter la herb'o'tuf'o'j, kaj Bob'o dir'is, ke est'as preskaŭ sam'e por la gnom'o'j.
Ili ven'is al la rezult'o, ke ne trov'iĝ'as gnom'o'j en tiu arb'ar'o, kaj Rodney port'is ili'n re'e'n al la gnom'aŭt'o. La anim'o de la sun'o vetur'is rapid'e al nov'a arb'ar'o. Tie ripet'iĝ'is la serĉ'ad'o, kaj tiel daŭr'is dum la tut'a tag'o. Ili vizit'is pli da arb'ar'o'j ol la aĝ'a gnom'o iam pri'sonĝ'is. Ili vid'is bel'a'j'n natur'scen'ej'o'j'n, ili vid'is sciur'o'j'n kaj kunikl'o'j'n, kaj unu'foj'e ili vid'is vulp'o'n kaj unu'foj'e kapreol'o'n, sed da gnom'o'j ili vid'is tut'e neniom.
Est'is interes'e vid'i, kiel la sciur'o'j ven'is de la arb'o'j kaj sid'iĝ'is sur arbust'o'j kaj inter'ŝanĝ'is salut'o'j'n kun Glogo. Ĉiu'j best'o'j de la arb'ar'o est'as ĝentil'a'j al la gnom'o'j, li klar'ig'is, kaj serĉ'as ili'n kiam ili est'is vund'it'a'j, ĉar la gnom'o'j sci'as, kiu'j'n kresk'aĵ'o'j'n oni bezon'as por kurac'ad'o. Glogo kaj la sciur'o'j pov'is inter'komunik'iĝ'i, kaj la sciur'o'j cert'ig'is, ke ne est'is iu ali'a de li'a gent'o proksim'e.
Kiam la krepusk'o komenc'is kun'ig'i si'a'j'n ombr'o'j'n kun la konstant'a mal'hel'o de la arb'ar'o, ili jam est'is en tiu arb'ar'o, kiu'n Rodney aĉet'is kaj donac'is al la ŝtat'o, kaj kiu hav'is li'a'n nom'o'n sur bronz'a ŝild'o ĉe la voj'rand'o. Sed tie ne est'is gnom'o'j, kaj tial ili stern'is plejd'o'n sur la grund'o ankoraŭ foj'e kaj for'manĝ'is la rest'aĵ'o'j'n de la manĝ'aĵ'o kaj hav'is solen'a'n diskut'o'n.
” Est'as tut'e klar'e, ” dir'is Rodney, ” ke ne est'as pli da gnom'o'j inter la sekvoj'o'j ĉi tie en la mar'bord'a'j region'o'j. Sed est'as ebl'e, ke ni trov'os unu aŭ ali'a'n inter la sekvojadendr'o'j aŭ mamut'arb'o'j, kiu'j kresk'as pli supr'e en la mont'ar'o. Ĉu vi sci'as, Glogo, ke ekzist'as arb'o'j, kiu'j far'iĝ'as du'obl'e pli alt'a'j ol tiu'j, inter kiu'j vi viv'as ? ”
Tio'n Glogo ne sci'is, kaj li est'is profund'e impon'it'a, ke grand'ul'o pov'is inform'i li'n pri tia afer'o.
” Kie ekzist'as tiu'j alt'a'j arb'o'j ? ” li demand'is. Kaj Rodney rakont'is, ke ili kresk'as en la alt'a'j mont'ar'o'j en Kalifornio.
” Vi pov'os morgaŭ vetur'i tie'n kaj rigard'i ili'n, se vi vol'as, ”
li dir'is.
Glogo prefer'is tio'n antaŭ ĉio en la mond'o. Li klar'ig'is, ke li rest'os etern'e dank'em'a al si'a nov'a amik'o kaj la anim'o de la gnom'aŭt'o, se li pov'os vetur'i tie'n.
” Sed aper'os cert'e kelk'a'j problem'o'j dum'voj'e, ” dir'is la jun'a vir'o. ” Vi vetur'os tra region'o'j, kie loĝ'as hom'o'j, kaj ili for'hak'is ĉiu'n arb'o'n kaj kultur'as la kamp'o'j'n tie. Tio cert'e ig'os vi'n mal'gaj'a vid'ant'e tio'n. Vi ankaŭ vid'os mult'a'j'n objekt'o'j'n, kiu'j est'as far'it'a'j el murd'it'a'j arb'o'j. La hom'o'j est'as konstru'int'a'j grand'a'j'n lign'o'skatol'o'j'n, en kiu'j ili loĝ'as. Vi est'os dev'ig'at'a en'ir'i kelk'a'j'n el ili — ĉar Elizabeto kaj mi dev'as hav'i lok'o'n, kie ni pov'os dorm'i, ĉar ni ja ne est'as al'kutim'iĝ'int'a'j dorm'i en arb'ar'o. Tio'n vi dev'as klar'e sci'i, antaŭ ol ni vetur'os. ”
Bob'o est'is gaj'eg'a, jun'a kiel li est'is, kaj sopir'eg'is vid'i tiu'j'n nov'a'j'n kurioz'aĵ'o'j'n. Neni'o pov'us est'i pli mal'bon'a, li asert'is, ol viv'i kiel ili ĝis nun far'is, sen est'ont'ec'o. Kaj krom'e Glogo ja sci'is, ke la arb'o'j est'is murd'it'a'j, — li est'is imag'int'a al si, kaj tio ne pov'as est'i pli mal'agrabl'a ol vid'i tio'n en real'o. La ĉef'a afer'o ja est'as trov'i ali'a'j'n gnom'o'j'n. Se ekzist'as pli grand'a'j arb'ar'o'j kun pli grand'a'j arb'o'j, pov'as ja ankaŭ ekzist'i kiom ajn da gnom'o'j en ili.
La mal'jun'a gnom'o klin'is si'a'n kap'o'n kaj klar'ig'is, ke li pacienc'e el'ten'os ĉiu'j'n turment'o'j'n, kiu'j'n la strang'a'j kutim'o'j de la hom'o'j kaŭz'os al li. Sed li esper'is, ke li ne dev'os montr'i si'n antaŭ tiu'j hom'o'j. Rodney dir'is, ke li aĉet'os du grand'a'j'n salik'o'korb'o'j'n. Kun kusen'o'j sur la fund'o ili est'os taŭg'a'j lit'o'j por la gnom'o'j. Per tiu'j korb'o'j ili facil'e est'os transport'at'a'j kie'n ajn, kaj ili ne dev'os vid'i pli mult'e ol ili dezir'os. Rodney dir'is, ke la butik'o'j ankoraŭ est'as mal'ferm'it'a'j kaj se ili iom'et'e rapid'os ili pov'os aĉet'i la korb'o'j'n.
Ili re'ir'is al la gnom'aŭt'o, kiu per dezir'ind'a rapid'ec'o transport'is ili'n el la arb'ar'o en urb'o'n. Tie okaz'is ekzakt'e kiel Rodney antaŭ'dir'is, sen turment'ig'a tra'viv'aĵ'o por Glogo. En la mal'fort'iĝ'ant'a lum'o ili vid'is mont'dekliv'o'j'n, de kiu'j ĉiu arb'o est'is for'hak'it'a. Ili est'is tut'e nud'a'j kaj dezert'a'j, tiel ke Glogo ĝem'ant'e pro mal'ĝoj'eg'o kuŝ'iĝ'is sur la sid'lok'o kaj profund'iĝ'is en melankoli'o. Sed Bob'o, tiu vigl'a, apenaŭ cent'jar'a knab'o, est'is tre rav'it'a pro ĉio nov'a. Tiu'j mir'ind'a'j grand'ul'o'j eĉ pren'is la stel'o'j'n de la ĉiel'o kaj pend'ig'is ili'n en si'a'j'n hejm'o'j'n kaj laŭ la ŝose'o'j. Kiam ili ven'is en urb'o'n li vid'is pli mult'a'j'n lum'ant'a'j'n stel'o'j'n ol li iam est'is vid'int'a sur la ĉiel'o, kaj eĉ Glogo dev'is ek'sid'i kaj demand'i pri la anim'o'j de la radi'ant'a'j lum'o'j.
Ili park'is la gnom'aŭt'o'n sur la strat'o. Glogo kaj Bob'o ramp'is sub la plejd'o'n, kaj Rodney ŝlos'is la pord'o'j'n, tiel ke neni'u ĝen'u ili'n. Post'e Rodney kaj Elizabeto ir'is al hemslojda butik'o kaj aĉet'is du ĉarm'a'j'n korb'o'j'n kun fortik'a'j ten'il'o'j. En unu ’ 5 - kaj 10 - cent'a bazar'o ’ ili aĉet'is du mol'a'j'n kusen'o'j'n kaj kelk'a'j'n grand'a'j'n naz'tuk'o'j'n, kiu'j dev'os serv'i kiel — lit'o'tuk'o'j.
Ili aĉet'is ankaŭ fingr'ing'o'j'n el alumini'o, el kiu'j la gnom'o'j pov'os trink'i, kaj agrabl'a'n mol'a'n silk'o'paper'o'n, el kiu Elizabeto pov'os tond'i gnom'naz'tuk'o'j'n kaj buŝ'tuk'o'j'n. Ŝi trov'is por si'a'j amik'et'o'j eĉ du pup'a'j'n rob'o'j'n, kiu'j ŝajn'is est'i far'it'a'j kiel nokt'o'ĉemiz'o'j. En iu kaf'ej'o oni plen'ig'is ili'a'j'n termos'o'j'n per varm'a'j kaj mal'varm'a'j trink'aĵ'o'j.
Kun ĉiu'j tiu'j trezor'o'j ili re'ir'is al la gnom'aŭt'o. Dum Elizabeto rakont'is por la et'a'j est'aĵ'o'j pri la uz'o de la objekt'o'j, Rodney re'ir'is al la kaf'ej'o kaj en'ferm'is si'n en telefon'a kajut'o kaj mend'is inter'urb'a'n parol'o'n kun la patr'in'o de Elizabeto. Li met'is kelk'a'j'n mon'er'o'j'n en la mon'er'a'n fend'o'n kaj dir'is:
” Petuni'a, mi telefon'as por rakont'i, ke ni hav'is mir'ind'a'n tag'o'n, kaj ni hav'is la mal'oft'a'n bon'ŝanc'o'n kon'at'iĝ'i kun kler'a mal'jun'a sinjor'o. Li est'as unu el ni'a'j plej grand'a'j scienc'ist'o'j — doktor'o Glogo, profesor'o pri psikologi'o de la arb'o'j ĉe la Sekvoj'a universitat'o. Li ĉirkaŭ'vetur'as kun si'a nep'o kaj stud'as la histori'o'n de la grand'a'j arb'o'j, tial est'as tre agrabl'e por Elizabeto kaj kultur'a tra'viv'aĵ'o por ni ambaŭ. Mi promes'is al ili vetur'ig'i ili'n al la intern'a'j part'o'j de la land'o por rigard'i la mamut'arb'o'j'n, kaj mi esper'as, ke vi permes'as, ke Elizabeto sekv'u. Mi pri'zorg'os ŝi'n plej bon'e laŭ mi'a pov'o. ”
Nun est'is tiel, ke la patr'in'o ricev'is si'a'n eduk'o'n en mond'um'a knab'in'a lern'ej'o, kaj ŝi est'is lern'int'a pli mult'e kiel oni en'ir'as salon'o'n, ol pri natur'scienc'a'j tem'o'j. Ŝi neniam aŭd'is pri Sekvoj'a universitat'o, kaj ŝi ne hav'is eĉ la plej pal'a'n ide'o'n pri kio est'as psikologi'o de la arb'o'j — sed neni'u ig'us ŝi'n konfes'i si'a'n ne'sci'o'n. Ĉio, kio'n ŝi dir'is est'is: ” Ho, Rodney, vi est'as tro sen'tim'a ŝofor'o. ”
” Mi promes'as, ke mi vetur'os tre tre si'n'gard'e, Petuni'a. Ni pas'ig'os la nokt'o'n en bon'a hotel'o, unu kun ŝtal'konstru'aĵ'o, tiel ke ne est'as risk'o, ke ĝi frakas'iĝ'os dum eventual'a ter'trem'o. Mi ankaŭ kontrol'os, ke Elizabeto trink'os si'a'n kutim'a'n glas'o'n da lakt'o ĉe ĉiu manĝ'o. ”
” Kiom long'e vi rest'os for, Rodney ? ”
” Tio'n mi ne pov'as dir'i. Tio de'pend'as de la profesor'o. Sed mi opini'as absolut'e, ke ni dev'as uz'i la okaz'o'n lern'i kiel ebl'e plej mult'e pri la plej mal'jun'a'j arb'o'j de la mond'o — pens'u nur, Petuni'a, ili est'as la plej mal'jun'a'j el ĉio viv'ant'a, kio ekzist'as, kaj Elizabeto est'as tre interes'it'a pri ĉio, kio'n la profesor'o rakont'as. ”
” Tio'n mi kompren'as. Ŝi est'is ja tut'e rav'it'a pri tiu'j arb'o'j. Mi supoz'as, ke ŝi bomb'ad'as la mal'jun'a'n sinjor'o'n per demand'o'j.
Kontrol'u, ke ŝi ne mal'sek'iĝ'os je si'a'j pied'o'j, Rodney. ”
” Tio'n mi far'os. ”
” Sed ŝi kun'hav'is nek piĵam'o'j'n nek dent'o'bros'o'n. ”
” Ni aĉet'os ĉio'n, kio'n ŝi bezon'as en ĉi tiu urb'o, de kie mi telefon'as. Mi aŭd'ig'os mi'n de'nov'e post du tag'o'j kaj inform'os vi'n, kiel ni fart'as. ”
Kiam pa'nj'o est'is don'int'a si'a'n ben'o'n al la vojaĝ'o, Elizabeto re'ir'is al la butik'o kaj aĉet'is por si mem tio'n, kio'n ŝi tut'e est'is forges'int'a en si'a fervor'o por si'a'j amik'et'o'j kaj ili'a'j bezon'o'j.
Rodney ankaŭ aĉet'is, kio'n li bezon'is, kaj post'e ili direkt'is si'n sud'e'n.
La mir'ind'a gnom'aŭt'o pov'is mov'i si'n sam'e facil'e dum la nokt'o kiel dum la tag'lum'o. Ĝi ĵet'is sun'lum'o'n antaŭ si'n tiel ke la ŝose'o aspekt'is kvazaŭ larĝ'a bend'o da lum'o. Est'is agrabl'e, kiam oni vetur'is en mont'ar'o kaj sving'is jen tie'n jen ali'e'n kaj la sun'o lud'is inter la arb'o'j'n. Bob'o cerb'um'is mult'e pri la anim'o de la sun'o en la gnom'aŭt'o kaj pet'is al Elizabeto, ke ŝi pren'u li'n sur la brak'o'n, kie ŝi sid'is en la antaŭ'a sid'lok'o, tiel ke li pli bon'e pov'u rigard'i la spektakl'o'n.
Glogo klar'ig'is, sent'em'a mal'jun'ul'o kia li est'is, ke li vid'is sufiĉ'e por la moment'o kaj en'glit'is en si'a'n agrabl'a'n korb'o'lit'o'n. Cert'e li kuŝ'is kaj cerb'um'is pri la mal'bon'o de la hom'o'j kaj la zorg'o'j de la gnom'o'j, aŭ li ekzerc'is si'n parol'i kun la anim'o de la motor'o. Ĉiu'okaz'e la ali'a'j neni'o'n aŭd'is de li, kaj ili ne ek'sci'is, kia'n influ'o'n ŝanĝ'o de medi'o hav'is por la neŭr'asteni'o de la gnom'o la unu'a'n tag'o'n.
Je la naŭ'a ili ven'is al urb'o, kaj Rodney klar'ig'is, ke est'as temp'o ek'dorm'i kaj por knab'in'o'j kaj por gnom'o'j. Li halt'is antaŭ hotel'o, kiu laŭ li est'is garanti'it'e ter'trem'o'sekur'a. La gnom'o'j est'is sekur'a'j en si'a'j korb'o'j kun si'a'j fingr'o'ĉap'et'o'j kaj nokt'a'j vest'o'j. Serv'o'knab'o al'ven'is el la hotel'o, sed Rodney rifuz'is al li pren'i la valor'a'j'n korb'o'j'n kaj anstataŭ'e pet'is li'n vetur'ig'i la gnom'aŭt'o'n en garaĝ'o'n.
Rodney en'ir'is la hotel'vestibl'o'n, sufiĉ'e kurioz'a figur'o kun du grand'a'j salik'o'korb'o'j, sekv'at'a de knab'in'et'o, kiu port'is mult'a'j'n pak'aĵ'et'o'j'n. Li dir'is al la pord'ist'o, ke li dezir'as du ĉambr'o'j'n kun ban'o. La pord'ist'o rigard'is la korb'o'j'n kaj dir'is:
” Mi bedaŭr'as, sed ni ne permes'as hund'o'j'n en la ĉambr'o'j. ”
” Mi ne hav'as hund'o'j'n, ” dir'is Rodney.
” Pardon'u, sed kio est'as en la korb'o'j ? ”
Tio est'is demand'o, kiu'n la gast'o ne antaŭ'vid'is, kaj nun est'is neces'e pens'i rapid'e.
” Reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j, ” li klar'ig'is.
Elizabeto mal'ferm'is la buŝ'o'n kaj glut'is, kaj ankaŭ la pord'ist'o aspekt'is mir'ig'it'a, Rodney al'don'is, ke est'is eduk'it'a'j best'o'j, kiu'j hav'as la kutim'o'n loĝ'i en special'e elegant'a hejm'o kaj ne far'as i'a'n ajn difekt'o'n.
Elizabeto mal'kviet'e turn'iĝ'ad'is. Imag'u, se la pord'ist'o rigard'os en la korb'o'j'n kaj ek'vid'os Glogon kaj Bob'o'n ! Kiel terur'e, se Rodney est'os dev'ig'at'a konfes'i, ke li mensog'is ! La pord'ist'o supoz'ebl'e telefon'os al la polic'o kaj pri'zorg'os, ke ĉiu'j est'os mal'liber'ig'it'a'j !
Kio'n li far'is est'is nur pet'i al Rodney afabl'e atend'i. Li al'vok'is la direktor'o'n, kiu tuj ven'is por diskut'i la problem'o'n. Li esprim'is la dezir'o'n vid'i la anser'o'j'n, sed Rodney klar'ig'is, ke ili est'is ” konfidenc'a'j. ” Fin'e la afer'o ord'iĝ'is tiel, ke Rodney sub'skrib'is paper'o'n, laŭ kiu li promes'is pag'i al la direktor'o por ĉiu'j eventual'a'j difekt'o'j, kiu'j'n la reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j pov'us far'i sur tapiŝ'o'j aŭ mebl'o'j. Evident'iĝ'is, ke la direktor'o re'kon'as la nom'o'n Sinsabow, kaj deklar'is si'n kontent'a.
Ili en'ir'is la lift'o'n kaj ricev'is si'a'j'n ĉambr'o'j'n. Rodney tre serioz'e ĉirkaŭ'rigard'is kaj pet'is la serv'ist'o'n atend'i. Li sid'iĝ'is ĉe la skrib'tabl'o kaj skrib'is bilet'o'n al la direktor'o, en kiu li atent'ig'is pri grand'a makul'o sur la tapiŝ'o, naŭ'dek centi'metr'o'j'n de la nord'orient'a angul'o de la ĉambr'o, kaj ali'a makul'o sur unu el la lit'kovr'il'o'j, mal'supr'e sur la dekstr'a flank'o. Li trans'don'is la bilet'o'n al la serv'o'knab'o kaj dir'is: ” Jen vi hav'as lat'o'n. ”
La knab'o aspekt'is mir'ig'it'a, sed evident'e li sent'is, kio ven'is en li'a'n man'o'n.
” Kor'a'n dank'o'n, ” li dir'is kaj mal'aper'is.
Rodney ŝlos'is la pord'o'j'n de ambaŭ ĉambr'o'j kaj zorg'em'e rigl'is, kaj Elizabeto mal'ferm'is la korb'o'j'n. La du gnom'o'j el'salt'is kvazaŭ salt'o'pup'o'j, tut'e vek'a'j kaj plen'a'j de sci'vol'em'o.
” Kio est'as lat'o ? ” demand'is Bob'o, kiu kompren'ebl'e aŭskult'is ĉiu'n vort'o'n.
” Est'as esprim'o por ’ ŝanĝ'mon'o ’, ” respond'is Rodney.
” Ho, Rodney, kial vi ŝerc'as kun li ? ” Elizabeto dir'is. ” Est'as nur li'a'j kutim'a'j stult'aĵ'o'j, Bob'o. ’ Lat'o ’ est'as part'o de lign'o, kaj Rodney ĉiam ŝerc'as pri tio, ke li'a mon'o ven'as de lign'o'var'o'j, kaj li dir'as, ke li ne pov'as diferenc'i inter mon'o kaj lign'o. Vi dev'as pardon'i al li, Bob'o. ”
Est'is amas'o da lign'aĵ'o'j en la hotel'ĉambr'o, la lit'o'j kaj la ŝrank'o'j kaj skrib'tabl'o'j kaj seĝ'o'j, ĉio est'is far'it'a el lign'o. Glogo est'is avert'it'a pri tio, sed tamen ne pov'is help'i, ke li far'iĝ'is mal'gaj'a, mal'agrabl'e turment'it'a vid'i tio'n, kaj li sid'is en si'a korb'o, viktim'o de mal'gaj'a'j pens'o'j. Sed Bob'o el'salt'is el si'a korb'o, promen'is en la ĉambr'o kaj esplor'is ĉio'n. Ne daŭr'is long'e antaŭ ol li aper'is en la ban'ĉambr'o, kie Elizabeto prepar'is ban'o'n. Ŝi lev'is li'n tiel ke li pov'is rigard'i en la ban'uj'o'n.
Li barakt'is kaj bru'eg'is kaj vok'is, ke la av'o ven'u por rigard'i ĉi tiu'n mont'o'river'et'o'n en unu el la lign'o'kest'o'j de la grand'ul'o'j.
Montr'iĝ'is, ke la gnom'o'j est'as tre facil'mov'a'j — ili pov'is met'i la man'o'j'n sur la seĝ'o kaj salt'i sur la sid'lok'o'n. Ili pov'is ankaŭ ven'i en la lit'o'n per grimp'ad'o sur la lit'o'fost'o. Kaj ne daŭr'is long'e antaŭ ol la du et'a'j est'aĵ'o'j sid'is mez'e de unu du'person'a lit'o kaj demand'is al Elizabeto kaj Rodney:
” Kial vi dir'is, ke ni est'as anser'o'j ? ” demand'is Bob'o.
” Mi esper'as, ke vi ne kontraŭ'as tio'n, ” respond'is Rodney.
” Oni pov'as ja dir'i, ke ni ĉiu'j est'as anser'o'j. ”
” Anser'o est'as tre honor'ind'a best'o, ” dir'is Glogo, ” serioz'a kaj vigl'a, se oni ne incit'as ĝi'n. ”
” Kio'n vi plu'e dir'is pri ni ? ” insist'is Bob'o.
” Ke vi ven'is el Abiseni'o.
” Kio est'as tio ? ”
” Est'as land'o, kiu situ'as preskaŭ sur la ali'a flank'o de la ter'glob'o. Tie loĝ'as popol'o tre mal'jun'a. ”
Elizabeto far'is ali'a'n demand'o'n:
” Rodney, ” ŝi dir'is, ” ĉu vi est'as tut'e cert'a, ke ili hav'as anser'o'j'n en Abiseni'o ? ”
” Mi fakt'e neniam pens'is pri tio. ”
Elizabeto far'iĝ'is tre mal'trankvil'a, sed Rodney, kiu ĉiam est'is pret'a daŭr'ig'i si'a'j'n ŝerc'o'j'n, dir'is:
” Kio'n ni pov'as far'i al tio ? ”
” Ĉu vi ne kred'as, ke oni pov'as ek'sci'i pri tio en iu enciklopedi'o ? ”
” Ebl'e, sed la bibliotek'o cert'e ne est'as mal'ferm'it'a je ĉi tiu hor'o. ”
Ili ne sci'is, kio'n far'i, sed fin'e Rodney ek'hav'is ide'o'n:
” Ni dev'as telefon'i al Abiseni'o. ”
” Ho, ĉu ne est'os tre mult'e'kost'a ? ”
” Ebl'e unu dek'du'o da tegment'a ŝind'o — aŭ io simil'a, mi kred'as. ”
” Rodney, vi est'as ne'toler'ebl'a. ” Elizabeto dir'is. Ŝi dev'is klar'ig'i al la gnom'o'j, ke ŝind'o est'as io, kio'n oni vend'as en la lign'aĵ'vend'ej'o'j, kaj ke Rodney kiel ordinar'e ŝerc'is pri si'a mon'o.
” Sed, ” dir'is Rodney, ” se ne ekzist'us la lign'aĵ'a industri'o, la kompat'ind'a Glogo neniam est'us mal'san'a je neŭr'asteni'o, kaj vi kaj mi ne trov'iĝ'us en hotel'o sub fals'a'j premis'o'j. Mi dev'as absolut'e ek'sci'i, ĉu ekzist'as anser'o'j en Abiseni'o. ”
Li ir'is al la telefon'o kaj telefon'is al la telegraf'a ofic'ej'o kaj pet'is al ili send'i knab'o'n. Post'e li sid'iĝ'is ĉe la skrib'tabl'o kaj komenc'is skrib'i. Elizabeto dev'is klar'ig'i al Bob'o, kio'n signif'as telegraf'i — est'is tre mistik'a anim'o, tiel rapid'a, ke ĝi pov'as vetur'i plur'foj'e ĉirkaŭ la ter'o en moment'o, kaj la hom'o'j est'is konstru'int'a'j voj'et'o'n sur la ocean'a fund'o, laŭ kiu la anim'o pov'as si'n mov'i.
Kontraŭ iom da mon'o — aŭ ’ konstru'lign'o ’, kiel li mem nom'is ili'n — la anim'o pren'is sur si'n la task'o'n konduk'i demand'o'n al tiu land'o kaj re'ven'i kun respond'o.
” Ĝi labor'as, dum oni dorm'as, ” al'don'is Rodney kaj klar'ig'is, ke nun est'is maten'o en Abiseni'o, kaj ke la respond'o re'ven'os, kiam est'os maten'o en Kalifornio.
Li laŭt'leg'is la telegram'o'n: ” La konsul'o de Uson'o, Addis Abeba, Abiseni'o: Ĉu vi hav'as anser'o'j'n en vi'a land'o ? Rodney Sinsabow. ”
La telegram'knab'o ven'is kaj Elizabeto en'ŝlos'is la gnom'o'j'n en la ban'ĉambr'o'n, antaŭ ol ŝi mal'ferm'is la pord'o'n. La knab'o neniam aŭd'is pri Addis Abeba, kaj li dev'is telefon'i al la telefon'staci'o kaj atend'i dum oni serĉ'is la fremd'a'n nom'o'n. Fin'e li ricev'is la prez'o'n, kun en'kalkul'it'a respond'o. Du'dek vort'o'j'n — est'is ja ebl'e, ke ili hav'is grav'a'j'n sci'ig'o'j'n pri abisen'a'j anser'o'j, dir'is Rodney. Li don'is al la knab'o mon'bilet'o'n kaj dir'is:
” Re'ten'u la ŝanĝ'mon'o'n. ”
La gnom'o'j en la ban'ĉambr'o sur'met'is la pup'vest'o'j'n, kiu'j al ili taŭg'is tre bon'e. Ili kuŝ'iĝ'is en la korb'o'j, kiu'j est'is met'it'a'j proksim'e al mal'ferm'it'a fenestr'o, ĉar ili klar'ig'is, ke ili tre ŝat'as freŝ'a'n aer'o'n. Elizabeto verŝ'is iom da citron'suk'o el la termos'o en glas'o'n kaj met'is la botel'o'n apud'e, tiel ke ili pov'os plen'ig'i ili'n je bezon'o. Gnom'o'j dev'as nom'e trink'i sufiĉ'e oft'e, pro tio, ke ili hav'as tiel mal'grand'a'j'n stomak'o'j'n. Ili dir'is, ke la citron'suk'o sufiĉ'e simil'as al nektar'o.
Post'e ĉiu'j en'lit'iĝ'is — almenaŭ far'iĝ'is silent'e en la ĉambr'o.
Glogo ebl'e kuŝ'is kaj pens'is pri la pra'a ĉagren'o, sed pri tio la ali'a'j ne sci'is. Kaj vesper'a vent'et'o ig'is la fenestr'a'j'n kurten'o'j'n mal'rapid'e flirt'ad'i, kaj sub'e sur la strat'o la trafik'lum'o'j lum'is intermit'e flav'e, ruĝ'e kaj verd'e dum la tut'a nokt'o. Bob'o sonĝ'is, ke li svat'as vigl'a'n jun'a'n gnom'in'o'n ĉe la pied'o de gigant'a mamut'arb'o. Elizabeto sonĝ'is, ke ŝi vizit'as parlament'a'n kun'ven'o'n ĉe la anser'o'j, kiu'j prov'as kompren'i, ĉu ili est'as blank'a'j aŭ nigr'a'j kaj promes'is al ŝi dek'du'o'n da tegment'a'j lat'o'j, se ŝi promes'as voĉ'don'i por ili.
Kiam komenc'is hel'iĝ'i, la gnom'o'j vek'iĝ'is kaj gust'suĉ'is si'a'n nektar'o'n kaj si'n'gard'e flustr'is unu kun la ali'a ĝis la grand'ul'o'j fin'is si'a'n terur'a'n ronk'ad'o'n. Rodney ir'is al la telefon'o kaj demand'is pri telegram'o, kaj tut'e prav'e, la rapid'eg'a anim'o de la elektr'o jam est'is re'ven'int'a kun la respond'o de Addis Abeba. Rodney laŭt'leg'is la sci'ig'o'n: ” Jes, ni hav'as anser'o'j'n de ĉiu'j spec'o'j en Abiseni'o, sam'e kiel en Kalifornio. Al kiu spec'o aparten'as vi ? Jones, konsul'o. ”
” Tio'n mi dev'us est'i kompren'int'a, ” dir'is Rodney. ” Anser'o'j ekzist'as en la tut'a mond'o. ”
Rodney telefon'is de'nov'e kaj ordon'is, ke la gnom'aŭt'o est'u met'it'a antaŭ la hotel'en'ir'ej'o'n.
La reĝ'a'j'n abisen'a'j'n anser'o'j'n oni zorg'em'e en'pak'is, ĉiu'n en propr'a korb'o. Rodney port'is la korb'o'j'n al la hotel'vestibl'o kaj atend'is, dum la direktor'o kontrol'ig'is la ĉambr'o'j'n por est'i cert'a, ke nek la tapiŝ'o'j nek la mebl'o'j ek'hav'is difekt'o'j'n. Elizabeto star'is apud'e, iom mal'bon'sent'a. Kiam ŝi pli fru'e aper'is aŭ for'las'is hotel'o'n, ŝi ĉiam hav'is la hav'aĵ'o'j'n pak'it'a'j en bel'aspekt'a'j led'a'j valiz'o'j kaj la serv'ist'o'j port'is ili'n por ŝi, sed nun ŝi hav'is ĉio'n en la man'o'j, pak'it'a en paper'sak'o'j.
Ŝi esper'is, ke neni'u atent'as ili'n. Sed est'is van'a esper'o en Kalifornio, kie hom'o'j hav'as vigl'a'n interes'o'n por ĉio nov'a kaj fremd'a. Verv'freŝ'a jun'a vir'o sid'is en seĝ'o en la vestibl'o, kaj tuj, kiam li ek'vid'is Rodneyon, li ek'star'is kaj al'ir'is li'n.
” Ĉu sinjor'o Sinsabow ? ” li demand'is.
” Hm — jes, ” respond'is Rodney, kiu tuj kompren'is, kiu danĝer'o minac'as li'n.
” Oni dir'is al mi, ke vi hav'as anser'par'o'n en tiu'j korb'o'j. ”
” Hm — jes, ” respond'is Rodney de'nov'e.
” Mi est'as ĵurnal'ist'o de La Vesper'a Trumpet'o, ni'a lok'a urb'a gazet'o. Ĉu mi ebl'e pov'as vid'i ili'n ? ”
” Mi bedaŭr'as, ” respond'is Rodney, ” sed ili est'as strikt'e konfidenc'a'j. ”
” Ĉu mi rajt'as demand'i kial ? ”
” Nu, jes, ili est'as tre mal'oft'a'j kaj alt'valor'a'j. ”
” Sed ne pov'as difekt'i ili'n, se mi ĵet'as rigard'o'n al ili ? ”
” Jes, bedaŭr'ind'e. Vi kompren'as, ili est'as el Abiseni'o, ne el Hollywood. Ili ne ŝat'as publik'ec'o'n. ”
” Tia'okaz'e neni'u iam ajn pov'os rigard'i ili'n. ”
” Neni'u krom mi'a nev'in'o kaj mi. ”
” Ĉu vi mem pri'zorg'as ili'n ? ”
” Kompren'ebl'e. ”
” Vi ja dir'is, ke ili est'as abisen'a'j anser'o'j ? En kiu rilat'o ili est'as ali'a'j ol amerik'a'j anser'o'j ? ”
” Ili est'as abisen'a'j. Est'as grand'eg'a diferenc'o inter abisen'a'j kaj amerik'a'j anser'o'j. ”
” Tio'n mi kompren'as. Sed en kiu manier'o ? ”
” Unu'e ili est'as ja reĝ'a'j. Kaj en ni'a land'o ni ja ne hav'as reĝ'o'j'n. ”
” Ho jes. Ĉu ver'e ? Kiel interes'e. Ĉu mi rajt'as demand'i, ĉu ili est'as special'e inteligent'a'j ? ”
” Tio'n oni pov'as dir'i. Ili pov'as mem en'ir'i si'a'j'n korb'o'j'n kaj re'e el'salt'i, kaj ili anonc'as, kiam ili mal'sat'as. ”
” Kiel ili far'as tio'n, sinjor'o Sinsabow ? ”
” Ili far'as son'o'j'n. Son'as kiel se ili parol'us. Jes, fakt'e ili ver'e parol'as. Ili parol'as gnom'e. ”
Elizabeto komenc'is sub'rid'i kaj la jun'a vir'o rigard'is riproĉ'e al ŝi, kiel se li kred'us, ke ŝi mok'as li'n. Ŝi re'pren'is rapid'e normal'a'j'n trajt'o'j'n, kaj dir'is ĝentil'e:
” Ili est'as la sol'a par'o en tut'a Uson'o. Almenaŭ ili tim'as, ke ne ekzist'as ali'a'j. ”
” Ĉu ver'e, ” dir'is la ĵurnal'ist'o. ” Ili cert'e rakont'is al vi per gnom'o, mi kompren'as. Mi kompren'as, ke vi kaj vi'a onkl'o mok'as mi'n, sed se vi est'us afabl'a'j kaj permes'us al la reĝ'a'j moŝt'o'j parol'i kun mi, ili cert'e don'us al mi bon'a'n histori'o'n per konsider'ind'e mal'pli da vort'o'j. ”
Al tio Rodney solen'e respond'is:
” Ili est'as tre impon'it'a'j de la Kalifornia pejzaĝ'o, kaj ili opini'as, ke vi hav'as la plej ĉarm'a'n klimat'o'n en la mond'o. Tio'n vi pov'as dir'i, per kiom da vort'o'j vi dezir'as. ”
” Ili prefer'as do Kalifornion al Abiseni'o ? ” la ĵurnal'ist'o skrib'is rapid'eg'e.
” Jes absolut'e. Ili ne pov'as imag'i, ke iu em'us re'ir'i. Ili est'as ankaŭ tre impon'it'a'j de la ŝose'o'j. En ili'a hejm'land'o tia'j nom'e est'as tre mal'oft'a'j. ”
” Nun la afer'o'j komenc'is mov'iĝ'i. Ĉu mi rajt'as demand'i, kiel reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j ver'e aspekt'as. ”
” Tio'n vi pov'as rakont'i, Elizabeto, ” dir'is Rodney, kaj nun Elizabeto dev'is pens'i rapid'e.
” Mi preskaŭ kred'as, ke ili est'as iom pli mal'grand'a'j ol ni'a'j amerik'a'j anser'o'j. ”
” Kia'n kolor'o'n ili hav'as ? ”
” Ili est'as tut'e blank'a'j, sed krom'e ili hav'as or'a'n kron'o'n sur la kap'o kaj hel'ruĝ'a'j'n vang'o'j'n. Ili port'as et'a'j'n brun'a'j'n ĉap'o'j'n. ”
” Tre strang'e. Ĉu ili hav'as la ĉap'o'j'n sur la kron'o aŭ invers'e ? ”
” Mi ne kon'as la signif'o'n de tiu last'a vort'o, ” Elizabeto dir'is, kaj Rodney respond'is anstataŭ ŝi:
” Est'as kutim'o en ili'a hejm'land'o. ”
” Ili do est'is ekip'it'a'j tia'manier'e, kiam vi ricev'is ili'n. Mi esper'as, ke vi pov'as rakont'i iom, kiel vi... ”
” Ne, tio'n mi fakt'e ne pov'as. ”
En la sam'a moment'o re'ven'is la hotel'a gvid'ant'ar'o post la inspekt'ad'o de la ĉambr'o'j, kaj ĉar ili est'is trov'it'a'j en la plej bon'a ord'o, Rodney pag'is la kalkul'o'n kaj ek'ir'is. La jun'a vir'o de La Vesper'a Trumpet'o sekv'is li'n tra la vestibl'o kaj al la gnom'aŭt'o kaj demand'is, ĉu li ne pov'us ricev'i la plej et'a'n alud'o'n, kial la fil'o de la lign'aĵ'o'magnat'o kaj li'a jun'a nev'in'o est'as tiel ne'vol'a'j montr'i la sol'a'n par'o'n de reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j en Uson'o.
” Ĉu vi iam est'is en Abiseni'o, sinjor'o Sinsabow ? ”
” Ĉu mi est'is, Elizabeto ? ” demand'is Rodney kaj mal'ŝlos'is la pord'o'n de la gnom'aŭt'o.
” Ne, ” respond'is Elizabeto tut'e decid'e.
” Vi est'as ja fil'o de sinjor'o Sinsabow, la grand'a lign'aĵ'ist'o sur la nord'okcident'a bord'o, ĉu ne ? ”
” Ĉu mi est'as, Elizabeto ? ”
” Li est'as unu el li'a'j fil'o'j. ”
” Ĉu vi'a patr'o est'as interes'at'a pri la anser'o'j ? ”
” Mi'a patr'o sci'as absolut'e neni'o'n pri ili. ” Tio ven'is de Rodney mem.
” Est'as do vi'a propr'a privat'a aventur'o. Ĉu mi rajt'as demand'i, ĉu tio est'as negoc'a afer'o ? ”
” Ne, ni far'as ĉio'n tut'e en la interes'o de la scienc'o. Jen en'ir'u, Elizabeto. ”
” Ho, vi far'as do scienc'a'j'n eksperiment'o'j'n kun tiu'j anser'o'j ?
Ĉu mi rajt'as dem... ? ” — ” Mi est'as ver'e mal'ĝoj'a, sed mi ver'e ne hav'as temp'o'n rest'i ĉi tie pli long'e. ”
” Ĉu vi ne pov'as permes'i al mi plej et'a'n vid'et'o'n de ili, sinjor'o Sinsabow ? ”
” Vi dev'as pardon'i al mi. ”
Kaj Rodney tir'ferm'is la pord'o'n de la gnom'aŭt'o, ord'ig'is si'n sur la sid'lok'o, start'is la motor'o'n kaj kun fin'a ĝentil'a rid'et'o al la ĵurnal'ist'o li glit'is mal'antaŭ'e'n al la strat'o kaj rapid'e mal'aper'is.
Elizabeto klin'is si'n antaŭ'e'n kaj mal'ferm'is la kovr'il'o'j'n de la korb'o'j kaj la pli jun'a gnom'o el'salt'is krev'plen'a de demand'o'j:
” Kio est'as La Vesper'a Trumpet'o ? Kio est'as gazet'o ? ”
Elizabeto vol'is sci'i, ĉu Rodney kred'as, ke pa'nj'o vid'os la artikol'o'n. Rodney respond'is, ke se est'as iu idiot'a afer'o en la gazet'o, trov'ig'as ĉiam bon'a amik'o, kiu send'os el'tond'aĵ'o'n.
Ili vetur'is laŭ la mar'bord'a voj'o — ĉef'voj'o 101, est'is skrib'it'e sur la ŝild'o. Unu'e la mont'a'j dekliv'o'j est'is kovr'it'a'j per arb'ar'o'j kaj en la val'o'j flu'is ĉarm'a'j verd'a'j river'et'o'j. Post'e far'iĝ'is pli varm'e kaj la arb'ar'o'j en la dekliv'o'j far'iĝ'is pli mal'dens'a'j, kaj en la val'o'j kresk'is frukt'arb'o'j. La gnom'o'j neniam aŭd'is pri la ekzist'o de tia'j arb'o'j, mal'sovaĝ'a'j arb'o'j, kiu'j'n la grand'ul'o'j kultur'as por propr'a bezon'o. Glogo est'is pesimism'a pri tiu manipul'ad'o. Li est'is konvink'it'a, ke tio neniam pov'os konduk'i al feliĉ'a fin'o por tiu'j arb'o'j. Ne mir'ig'is li'n, kiam li aŭd'is, ke la frukt'arb'o'j oft'e est'as atak'at'a'j de divers'a'j mal'san'o'j, kaj ke ili tial jen kaj jen dev'as est'i ŝpruc'at'a'j per mal'bon'odor'a'j kemi'aĵ'o'j.
Baldaŭ ili ven'is al lok'o'j, kiu'j far'iĝ'is tre fam'a'j per'e de la libr'o ” Lun'a val'o ” de Jack London. Rodney, kiu est'is almenaŭ sam'e bon'a kiel man'libr'o por vojaĝ'ant'o'j, rakont'is, ke Jack London est'is fam'a aŭtor'o, kiu ŝat'is liber'a'n viv'o'n kaj ĉiu'j'n sovaĝ'a'j'n est'aĵ'o'j'n. Kiel ĉarm'e est'us, se li est'us renkont'int'a la gnom'o'j, kaj kiel fervor'e li est'us star'iĝ'int'a je ili'a flank'o kontraŭ la ” lign'o'bonz'o'j ”. Sed, ho ve ! Jack London ricev'is mal'feliĉ'a'n fin'o'n. La ĉarm'a bien'eg'o, kie li rev'is pri feliĉ'o, est'is divid'it'a en mal'grand'a'j'n part'o'j'n, kaj la publik'o est'is invit'it'a aĉet'i romantik'o'n laŭ kvadrat'a'j metr'o'j.
Ili re'met'is la gnom'o'j'n en la korb'o'j'n kaj rest'is en la urb'o por aĉet'i manĝ'aĵ'o'n. Rodney demand'is pri filik'a'j sem'o'j, sed montr'iĝ'is, ke tio est'is var'o, kiu ne trov'iĝ'as en la merkat'o. Li ricev'is sem'o'j'n por kanariaj bird'o'j, kaj li ricev'is karvi'o'n, kiu est'as uz'at'a ĉe bak'ad'o, sed la gnom'o'j ne ŝat'is tio'n. Ili kontent'iĝ'is per la manĝ'aĵ'o de la grand'ul'o'j, kaj ili klar'ig'is, ke ili jam hav'is si'a'n favor'it'manĝ'aĵ'o'n. Viand'o'n ili ne vol'is tuŝ'i en iu ajn form'o — la pens'o pri murd'it'a'j best'o'j est'is por ili eĉ pli terur'a ol pri murd'it'a'j arb'o'j, sed, mal'e, ili tre ŝat'is mord'et'i matur'a'j'n oliv'o'j'n.
” Tut'e la ĝust'a format'o, ” dir'is Bob'o.
Ili tamen volont'e ŝat'us i'o'n, kio simil'as al freŝ'a'j ŝos'o'j, kiu'j'n ili kutim'is manĝ'i, tial Rodney aĉet'is pal'a'n celeri'o'n, pri kiu ili est'is tre dank'em'a'j. Ĝi est'is tiel bel'e konstru'it'a, ke ili ĝoj'is preskaŭ sam'e mult'e pri tio, kiel pri la delikat'a gust'o. Ili ŝat'is okup'iĝ'i pri ĝi kaj for'tir'i unu trunk'et'o'n po foj'o, kaj kiam ili fin'e sukces'is, ili hav'is i'o'n por mord'et'i dum plur'a'j hor'o'j.
Ili ven'is al arb'ar'et'o, kiu trov'iĝ'is ne tro proksim'e al la voj'o, kaj tie ili stern'is la plejd'o'n kaj hav'is si'a'n lunĉ'o'n, kaŝ'it'a'j por sci'vol'em'a'j rigard'o'j. Tie d - ro Glogo, profesor'o en psikologi'o de la arb'o'j ĉe la Sekvoj'a universitat'o, prezent'is tre interes'a'n preleg'o'n pri la arb'o'j en tiu arb'ar'et'o.
Li parol'is kun ili kaj trov'is, ke ili tut'e ne est'is admir'ind'a'j.
Li mal'alt'ig'is la voĉ'o'n, kiam li rakont'is pri ili; ne dec'is ofend'i ili'a'j'n sent'o'j'n, li klar'ig'is. Ili est'is ted'a'j kaj mem'kontent'a'j arb'o'j, tut'e aprob'ant'a'j la et'a'n mond'o'n, kiu est'as por ili la sol'a kon'at'a. Ili hav'as neniu'n sent'o'n por la sublim'o — viv'i dum kvin'dek jar'o'j, ebl'e iom pli, est'is ĉio, kio'n ili esper'is, kaj la pens'o, ke ili pov'as fal'i pro fort'a ŝtorm'o kaj est'i hak'it'a'j por brul'lign'o, tut'e ne turment'is ili'n. Ankaŭ ne la perspektiv'o fal'iĝ'i per hak'il'o'j ne tuŝ'is ili'n konsider'ind'e. Ili neniam aŭd'is pri gnom'o'j, kaj plej mult'a'j sovaĝ'a'j est'aĵ'o'j en la arb'ar'o est'is al ili ne'kon'at'a'j. ” Ili perd'is si'a'j'n anim'o'j'n, ” klar'ig'is la profesor'o de psikologi'o de la arb'o'j.
Elizabeto opini'is, ke tamen tiu'j arb'o'j est'as sufiĉ'e bel'a'j, sed ŝi kompren'is, ke ne taŭg'as dir'i tio'n kaj lim'ig'is si'n nur aŭskult'i ĝentil'e, kiam la pli mal'jun'a'j parol'is pri scienc'a'j afer'o'j. Glogo klar'ig'is, kial murd'o de arb'ar'o est'as tia katastrof'o, ne nur por ĉiu'j natur'fenomen'o'j, sed ankaŭ por la grand'ul'o'j. La arb'ar'o est'is kre'it'a de Patr'in'o Natur'o por kun'ten'i la ter'o'n kaj pri'zorg'i, ke la akv'o rest'u en ĝi, tiel ke la kresk'aĵ'o'j abund'u.
La radik'o'j de la arb'o'j form'as komplik'it'a'n ret'o'n, kiu kun'ten'as la surfac'a'j'n tavol'o'j'n en kontent'ig'a manier'o. Sed kiam oni fal'ig'as la arb'o'j'n kaj la radik'o'j mort'as, la ter'o for'lav'iĝ'as, kaj la mont'a'j dekliv'o'j iom post iom kalv'iĝ'as. Kaj post'e ne est'as ebl'e re'star'ig'i la kresk'aĵ'o'j'n.
Nun Rodney ja dispon'is pri mult'a'j'n sci'o'j'n, kiu'j'n li akir'is ĉe la universitat'o'j de la grand'ul'o'j, kaj kiam la gnom'o'j rakont'is i'o'n, kio agord'is kun li'a'j sci'o'j, li tre mir'is.
” Kiel strang'e, ke vi ankaŭ sci'as tio'n, ” li dir'is.
Nun Glogo est'is mir'ig'it'a.
” Ni hav'is mult'a'j'n jar'o'j'n por rigard'i la natur'o'n, ” li dir'is. ” Vi ja ne kred'as, ke ni ne vid'as, ke la akv'o for'lav'as ĉio'n dum si'a voj'o. Tio'n oni pov'as lern'i rigard'ant'e la unu'a'n plej bon'a'n flu'akv'et'o'n, kiu el'flu'as en mont'dekliv'o kaj vid'i la ter'o'n, kiu'n ĝi kun'port'as. Akv'o mov'as si'n ĉiam mal'supr'e'n, neniam supr'e'n.
Se oni el'tir'as arb'o'n kun la radik'o'j oni vid'as kvant'o'n da ter'o for'lav'iĝ'i — la akv'o far'iĝ'as tut'e nigr'a de tio. Kaj oni vid'as la ter'o'n plu'sekv'i la akv'o'n ĝis nov'a'j radik'o'j re'ten'as kaj rest'ig'as ĝi'n. Tio est'as afer'o, kiu daŭr'e okaz'as la tut'a'n temp'o'n. Ĉio for'lav'iĝ'as de la mont'o'j, kaj neni'o pov'as re'met'i ĝi'n. ”
La spert'o'j de Glogo est'as tut'e prav'a'j, ankaŭ laŭ la hom'a'j spert'o'j, dir'is Rodney. Sed la problem'o est'as, ke ĉiu'j hom'o'j hav'as si'a'n propr'a'n et'a'n part'o'n de la ter'surfac'o, ili far'as, kio'n ili mem vol'as, sen pri'pens'i la difekt'o'n, kiu'n ili kaŭz'as por ali'a'j hom'o'j aŭ si'a'j post'e'ul'o'j.
Tio est'is io, kio'n Glogo neniam pli fru'e aŭd'is pri la grand'ul'o'j kaj ili'a'j far'o'j, kaj li star'ig'is mult'a'j'n demand'o'j'n, kio'n la hom'o'j far'as kun la ter'o. Ju pli li aŭd'is, des pli terur'e ŝajn'is al li, ke unu'op'a'j hom'o'j pov'as posed'i ter'o'n kaj far'i kun ĝi kiel plaĉ'as al ili. Tia pens'o neniam nask'iĝ'is ĉe gnom'o'j. La arb'ar'o aparten'as al ni ĉiu'j kaj ĉiu, kiu far'as i'o'n por difekt'i ĝi'n, est'as rigard'at'a kiel frenez'ul'o. Kia'n util'o'n vi hav'as de ĉiu'j vi'a'j sci'o'j, se vi ne sci'as, kiel gard'i mem la kondiĉ'o'j'n por la viv'o ?
Rodney oft'e kritik'is la mond'o'n, en kiu li viv'is, kaj trov'is mal'ĝust'aĵ'o'j'n en ĝi, sed ia'manier'e li ne ŝat'is, ke la gnom'o'j far'as tio'n. Li prov'is trov'i prav'ig'o'j'n por la hom'a'j sen'senc'aĵ'o'j.
Ili est'is eduk'it'a'j tia'manier'e — ili hav'is divers'a'j'n percept'o'j'n, kaj ili ne sci'as, kiel ŝanĝ'i ili'n. Ju pli Rodney klar'ig'is, des pli ŝajn'is, ke Glogo sufer'as, kaj Elizabeto pens'is, ke tio ĉi apenaŭ est'as la plej bon'a manier'o por kurac'i mal'facil'a'n atak'o'n de neŭr'asteni'o. Sed la sol'a, kio'n ŝi mem sukces'is el'pens'i, est'is regal'i al li konfit'it'a'n cep'o'n.
La gnom'aŭt'o mov'iĝ'is de'nov'e. Nun ili ven'is al distrikt'o de golf'o'j, kaj tie est'is mult'a'j urb'o'j kun ne'sovaĝ'a'j arb'o'j plant'it'a'j laŭ la strat'o'j, sed arb'ar'o'j ne est'is. Aspekt'is kvazaŭ la memor'o pri arb'ar'o'j est'is for'viŝ'it'a de tiu mond'o, kaj la mal'jun'a gnom'o far'iĝ'is pli kaj pli mal'gaj'a.
Ili ven'is al la long'a pont'o super la mar'kol'o de Carquinez.
La gnom'o'j dev'is si'n kaŝ'i en la korb'o'j'n, ĉar ĉi tie est'is pont'o, kie oni postul'as pag'o'n por pas'i, kaj se ili ek'vid'os la gnom'o'j'n ek'est'us problem'o konstat'i, kiom da gnom'o'j sam'valor'as unu person'o'n. Kiam la danĝer'o est'is for, ili re'e el'salt'is kaj mir'iĝ'is pri ĉio, kio'n la grand'ul'o'j pov'is el'trov'i kaj kiel kuraĝ'a la gnom'aŭt'o est'is, kiu pov'as vetur'i alt'e en la aer'o super profund'a river'o.
Ili ven'is al urb'o, kaj post'e al ankoraŭ ali'a. Ŝajn'is est'i unu sol'a sen'fin'a urb'o, kiu daŭr'iĝ'is laŭ plur'a'j kilo'metr'o'j de la voj'o, kaj tie est'is mult'a'j strang'a'j afer'o'j, kiu'j'n la gnom'o'j neniam pli fru'e vid'is. Est'is gigant'a'j dom'konstru'aĵ'o'j el kiu'j kelk'a'j est'is far'it'a'j el murd'it'a'j arb'o'j, ali'a'j el ŝton'o'j romp'it'a'j el la kor'o de la ter'o. La kviet'a pac'o de la arb'ar'o est'is anstataŭ'ig'it'a per blek'ant'a'j aŭt'o'signal'o'j, tint'ant'a'j bicikl'o'sonor'il'o'j kaj akr'a'j voĉ'o'j, kiu'j el'kri'is si'a'j'n var'o'j'n. Est'is evident'e, ke la streĉ'o de la grand'ul'o'j kaŭz'is pur'a'n frenez'aĵ'o'n, dir'is Glogo, kaj post'e li kuŝ'iĝ'is en la korb'o'n kaj ferm'is si'a'j'n lac'a'j'n okul'o'j'n.
Bob'o rapid'is de unu flank'o de la aŭt'o al la ali'a — dum gaj'a'j el'vok'o'j pri unu aŭ ali'a interes'a afer'o, kiel infan'o — li hav'is ja nur cent jar'o'j'n. Preter'pas'ant'a'j hom'o'j vid'is li'a'n vizaĝ'o'n tra la vitr'o. Sed la gnom'aŭt'o rapid'is daŭr'e, kaj tie ili star'is gap'ant'e kaj mir'ant'e — ĉu est'is pup'o, simi'o aŭ nan'o el cirk'o ?
El la urb'o de'nov'e, la ŝose'o serpent'um'is super mont'et'o'j, kiu'j est'is nud'a'j kaj glat'a'j kvazaŭ hom'a'j korp'o'j. Ili jam komenc'is brun'iĝ'i pro la varm'eg'a sun'o, kaj Glogo vok'e kri'is, ke la kaŭz'o est'as, ke oni fal'ig'is la arb'o'j'n, kaj la mont'et'o'j lav'iĝ'is per akv'o, tiel ke ili aspekt'as kiel kripl'a'j hom'a'j korp'o'j, avert'o al ĉiu'j arb'o'murd'ant'o'j.
” Mi dub'as, ke iam kresk'is arb'o'j sur ĉi tiu'j dekliv'o'j, ” dir'is Rodney. ” Ĉi tie cert'e ne est'as sufiĉ'e da akv'o. ”
Sed Gogo demand'is, ĉu la hom'o'j ne pov'us konduk'i akv'o'n al la mont'et'o'j ? Kial ili uz'as ĉiu'n si'a'n sci'o'n por detru'i la natur'o'n anstataŭ por sav'i ĝi'n ?
Ili nun ating'is la val'o'n San Joaquin, kiu'n ili sekv'is preskaŭ rekt'e dum pli ol cent kvin'dek kilo'metr'o'j. Tie est'is sen'inter'romp'a si'n'sekv'o de frukt'ĝarden'o'j kaj vin'ber'ej'o'j kaj kamp'o'j por util'a'j manĝ'o'kresk'aĵ'o'j. Ĉi tie oni ne pov'is esper'i trov'i gnom'o'j'n.
Komenc'is far'iĝ'i varm'eg'e, ĝust'e tia sek'a bak'forn'a varm'eg'o, kiu taŭg'as por vin'ber'o'j kaj prun'o'j. Glogo tamen ne est'is kutim'iĝ'int'a al tio, la brul'ant'a varm'eg'a sun'o ekscit'is li'a'j'n okul'o'j'n, kaj li sopir'is al la mal'varm'et'a krepusk'o en la sekvoj'a'j arb'ar'o'j.
Iom post'e la gnom'aŭt'o halt'is ĉe kiosk'o ĉe la voj'rand'o, kaj Elizabeto, kiu ek'hav'is bril'a'n ide'o'n, el'ir'is. Kiam ŝi re'ven'is, ŝi kun'port'is kvar et'a'j'n mont'o'j'n da mal'varm'o, ĉiu en'volv'it'a en buŝ'tuk'o el paper'o, kaj la plej mal'jun'a viv'ant'a uson'an'o est'is invit'it'a kon'at'iĝ'i kun unu el la plej nov'a'j uson'a'j el'trov'aĵ'o'j, la glaci'aĵ'a konus'o.
” Ĉi tio est'as ver'e bon'eg'a el'trov'aĵ'o, ” konfes'is Glogo, kiu sid'iĝ'is en si'a korb'o'lit'o kaj lek'is si'a'n glaci'aĵ'o'n per si'a lang'et'o. El kio ĝi est'as far'it'a ? Kaj kiu sorĉ'art'o trans'form'is ĝi'n en neĝ'o'n mez'e de monat'o maj'o ? Ĝi'a gust'o iom simil'is al la dolĉ'a sekreci'o de afis'o'j, sed kiel ĝi far'iĝ'is tiel bel'e hel'ruĝ'a ? Kaj el kio est'as far'it'a la et'a brun'a uj'o ? Kaj kial ĝi flu'is laŭ la rand'o'j ?
” Tio de'pend'as de tio, ke vi ne manĝ'as sufiĉ'e rapid'e, ” klar'ig'is Elizabeto. Glogo respond'is, ke ne est'as tre facil'e, se oni est'as mal'grand'a gnom'o kaj krom'e ne est'as al'kutim'iĝ'int'a frost'iĝ'i intern'e. Bob'o for'lek'is la glaci'aĵ'o'n tuj kiam ĝi komenc'is flu'i kaj li reĝ'e amuz'iĝ'is. Ĉiu'n nov'a'n el'trov'aĵ'o'n kun kiu li kon'at'iĝ'is, kiu'n la grand'ul'o'j far'is, li trov'is pli bon'a ol la antaŭ'a.
La ne'lac'ig'ebl'a gnom'aŭt'o rul'is en la urb'o'n Fresno, kaj tie oni halt'is por hav'ig'i kio'n oni bezon'as por vesper'a manĝ'o.
Rodney aĉet'is vesper'a'n gazet'o'n por kontrol'i ĉu ebl'e est'is skrib'it'a io, ekzempl'e ke oni trov'is gnom'o'j'n en Kalifornia arb'ar'o. I'o'n simil'a'n li ne trov'is, sed post hazard'a rigard'o sur la unu'a paĝ'o, li re'ir'is rid'et'ant'e al la gnom'o'j. Li apenaŭ pov'is atend'i ĝis oni ven'is ekster la urb'o'n por laŭt'leg'i la histori'o'n por si'a'j pasaĝer'o'j.
H E R E D O N T O D E L I G N A Ĵ A R E Ĝ O H A V A S A N S E R O J N K I E L D O M B E S T O J N La sol'a par'o de reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j en Uson'o far'as aŭt'o'vetur'o'n.
La entrepren'em'a jun'a ĵurnal'ist'o est'is kapt'int'a la okaz'o'n de si'a viv'o en tiu intervju'o. Li est'is re'ir'int'a al la redakt'ej'o, kie li skrib'is bon'humor'a'n fantazi'produkt'o'n pri la jun'a milion'ul'o, kiu en mistik'a manier'o sukces'is hav'ig'i al si par'o'n da reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j kaj kun'pren'is ili'n al san'ig'a kaj eduk'a aŭt'o'vetur'o.
La ĵurnal'ist'o ver'dir'e ne tro mult'e tro'ig'is. Li komunik'is, ke la anser'o'j, krom est'i reĝ'a'j ankaŭ est'as sankt'a'j, ke ili en rekt'a lini'o de'ven'as de tiu'j anser'o'j, kiu'j iam per si'a blek'ad'o sav'is Romon de la gaŭl'o'j. Laŭ li Rodney ne nur dir'is, ke ili pov'as dir'i, kiam ili mal'sat'as sed ankaŭ, ke ili pov'as part'o'pren'i en inter'parol'o'j. Krom'e Rodney ne nur dir'is, ke la anser'o'j en Abiseni'o port'as ĉap'o'j'n kun sun'ŝirm'il'o, li ankaŭ sugest'is, ke ili est'is el'kov'it'a'j kun tiu'j ĉap'o'j.
Mal'long'e dir'it'e, la ĵurnal'ist'o est'is liver'int'a ĉio'n, kio'n vigl'a fantazi'o pov'is ” kun'kuir'i ” el la mal'long'a intervju'o, kaj li'a sukces'o est'is pruv'it'a per tio, ke unu el la grand'a'j nov'aĵ'per'ant'o'j akcept'is la histori'o'n kaj distribu'is ĝi'n plu'e'n. Tio signif'as, ke ĝi nun aper'is en cent'o'j da ali'a'j gazet'o'j en la tut'a land'o, kaj ke milion'o'j da hom'o'j ĝust'e nun ĝu'is ĝi'n.
Unu'e Rodney dev'is klar'ig'i al Glogo kaj Bob'o, kia'j magi'a'j aranĝ'o'j ekzist'as por help'i al la nov'aĵ'per'ant'o'j kaj ebl'ig'i, ke histori'o, kiu nask'iĝ'as en nord'a Kalifornio en la maten'o pov'as est'i legat'a en mez'a Kalifornio en la post'tag'mez'o kaj ebl'e en la ali'a flank'o de la ter'o ven'ont'a'n post'tag'mez'o'n. Kiam li est'is fin'klar'ig'int'a, la hered'ont'o de la lign'aĵ'reĝ'o hav'is iom da temp'o por cerb'um'i, kaj en la ven'ont'a urb'o li halt'is kaj pet'is help'o'n de magi'a anim'o nom'at'a ” telefon'o ”. Komenc'e li met'is mon'er'o'j'n en fend'o'n, kaj sonor'il'o tint'is. Moment'o'n post'e li dir'is:
” Petuni'a, ĉu vi jam leg'is la post'tag'mez'a'n gazet'o'n ? ”
” Ne, Rodney. Kio okaz'is ? ”
” Est'as histori'o pri ni en ĝi. ”
” Ho, kar'a di'o ! Neni'o mal'agrabl'a, mi esper'as ? ”
” Ne, nur amuz'a histori'o. Vi kompren'as, la profesor'o kolekt'is amas'o'n da alt'valor'a'j prov'aĵ'o'j. Li konserv'as ili'n en du korb'o'j kaj li nepr'e vol'as evit'i ĉiu'n publik'ec'o'n pri si'a labor'o.
Kiam ĵurnal'ist'o prov'as el'flar'i, pri kio tem'as, mi respond'as, ke ni hav'as par'o'n da anser'o'j en la korb'o'j. ”
” Anser'o'j ? ”
” Mi el'ĵet'is la unu'a'n vort'o'n, kiu flug'is en mi'n, kaj la ĵurnal'ist'o hav'is mult'a'n ĝoj'o'n de tio. Est'as neni'o danĝer'a, sed mi pens'is, ke pa'ĉj'o ebl'e ne kompren'os, kaj tial mi demand'as, ĉu vi pov'us klar'ig'i la afer'o'n al li, Petuni'a ? ”
” Tio'n mi far'os. Kiel fart'as Elizabeto ? ”
” Ŝi star'as apud'e. ”
Elizabeto pren'is la telefon'o'n kaj dir'is: ” Ho, pa'nj'o, ni fart'as agrabl'eg'e. Ni vetur'is tra ver'e mir'ind'a'j lok'o'j, kaj mi lern'is ĉio'n pri arb'o'j kaj arb'ar'fleg'ad'o kaj kiel oni konserv'as la natur'o'n — vi ne pov'as imag'i, kiel bon'eg'e ni fart'as. ”
” Mi ĝoj'as aŭd'i tio'n, sed pa'nj'o mal'hav'as vi'n terur'e. ”
Kaj post'e ŝi al'don'is:
” Nu, mi'a kar'a, amuz'iĝ'u kiel ebl'e, sed pri'pens'u, ke vi dev'as manĝ'i sufiĉ'e, kaj est'u si'n'gard'a, ke vi ne ven'u en fulm'o'tondr'o'n, vi sci'as, ke mi mal'ŝat'as fulm'o'tondr'o'n. ”
Elizabeto em'is dir'i: ” Ja ne est'os vi, kiu ven'os en la fulm'o'tondr'o'n, pa'nj'o, ” sed ĉar ŝi est'is saĝ'a knab'in'o dek'du'jar'a, ŝi dir'is:
” Ne tim'u, pa'nj'o. ni est'os tre - e - e si'n'gard'a'j. Ĉaŭ, pa'nj'o ! ”
La gnom'aŭt'o rapid'is sud'e'n laŭ la en'land'a voj'o. Ĉi tie ne est'is arb'ar'o'j, tial ili atend'is ĝis mal'lum'iĝ'o kaj sving'is post'e sur apud'voj'o'n kaj elekt'is konven'a'n lok'o'n, kie ili pov'is pret'iĝ'i por vesper'manĝ'o. Kiam ali'a aŭt'o proksim'iĝ'is, ili vid'is de long'a distanc'o la lum'o'n de la lantern'o'j, kaj tiam la gnom'o'j mal'aper'is sub la plejd'o kaj frand'is en la mal'lum'o si'a'j'n celeri'trunk'et'o'j'n ĝis la danĝer'o pas'is.
Ili vetur'is plu'e'n ĝis est'is temp'o por en'lit'iĝ'i kaj halt'is post'e en urb'o, sam'e kiel en la pas'int'a vesper'o. Rodney en'ir'is la hotel'vestibl'o'n kun du korb'o'j, sekv'at'a de Elizabeto kun la rest'o de ili'a'j posed'aĵ'o'j en elegant'a valiz'o, kiu'n ŝi est'is aĉet'int'a.
Rodney dir'is, kia'j'n ĉambr'o'j'n ili dezir'as kaj skrib'is ili'a'j'n nom'o'j'n en la gast'libr'o'n. La hotel'pord'ist'o turn'is la libr'o'n, leg'is la nom'o'j'n kaj montr'is post'e la rid'et'o'n, kiu'n li ordinar'e rezerv'is por gvid'a'j ŝtat'estr'o'j kaj film'stel'o'j.
” Sinjor'o Rodney Sinsabow ! Est'u kor'e bon'ven'a ! Kaj tie ni hav'as la reĝ'a'j'n abisen'a'j'n anser'o'j'n ? ”
” Jes, ” dir'is Rodney rezign'it'e.
” Tre interes'e, ” dir'is la pord'ist'o. ” Mi ĵus leg'is la histori'o'n en post'tag'mez'a gazet'o. ”
Est'i laŭd'at'a pov'as kaŭz'i mal'facil'aĵ'o'j'n, sed tio ankaŭ pov'as port'i favor'o'n. La gazet'artikol'o komunik'is, ke la anser'o'j est'as bon'eduk'it'a'j kaj neniam mis'uz'as la gast'am'o'n de la hotel'o'j. La pord'ist'o ne bezon'is vok'i la direktor'o'n, kaj Rodney ne dev'is sub'skrib'i paper'o'j'n.
” Tut'e mal'e, est'os por ni ĝoj'o dispon'ig'i la ge'edz'iĝ'fest'a'n salon'ar'o'n al vi, sinjor'o Sinsabow, kaj ekstr'a'j kotiz'o'j ne est'os.
Est'as honor'o por ni hav'i vi'n kiel gast'o. ”
Oni gvid'is ili'n unu ŝtup'ar'o'n supr'e'n al vic'o kun grand'a'j bon'e aer'um'it'a'j ĉambr'o'j kun skulpt'it'a'j cign'o'j.
” Mi bedaŭr'as, ke ni ne hav'as lit'o'j'n kun anser'o'j, ” dir'is la pord'ist'o, kiu kun'ir'is kun la serv'o'knab'o por eskort'i ili'n. Ambaŭ rest'is en la ĉambr'o kaj ne pov'is kaŝ'i si'a'n sci'vol'em'o'n, ĝis Rodney asert'is al ili, ke li kun si'a nev'in'o sen mal'facil'aĵ'o'j pov'os mal'ferm'i la korb'o'j'n, dum li sam'temp'e don'is kelk'a'j'n mon'er'o'j'n al la serv'o'knab'o, por ke li for'ir'u.
Ili sub'e'n'tir'is la persien'o'j'n, ferm'is la pord'o'n kaj el'ig'is la gnom'o'j'n el ili'a'j kaŝ'ej'o'j, kiam la telefon'o sonor'is kaj Rodney respond'is:
” Ne, mi bedaŭr'as. Klar'ig'u al la jun'a vir'o, ke mi vetur'ig'is aŭt'o'n la tut'a'n tag'o'n kaj ne pov'as konsent'i pri intervju'o ĉi vesper'e. ”
Sed tio ne sufiĉ'is. La telefon'o de'nov'e sonor'is, kaj ĉi'foj'e est'is la jun'a vir'o mem.
” Las'u mi'n klar'ig'i, sinjor'o Sinsabow. Ni ricev'is preciz'a'j'n ordon'o'j'n el Nov'jork'o sekv'i la evolu'o'n de ĉi tiu histori'o kie ajn ni pov'as trov'i vi'n. Ĝi far'iĝ'is grand'a sensaci'o — la tut'a land'o dezir'as sci'i pli mult'e pri vi'a'j anser'o'j. Ĉu mi ne pov'as vid'i ili'n, sinjor'o Sinsabow, aŭ almenaŭ vi rakont'u pri ili ? Est'os por mi mal'feliĉ'o, se mi las'as ĉi tiu'n histori'o'n pas'i el mi'a'j man'o'j. Se mi ricev'as neni'o'n de vi, mi dev'os tut'e simpl'e mem kre'i histori'o'n. ”
” Skrib'u kio ajn vi vol'as, ” dir'is Rodney kun la grandioz'a sen'zorg'ec'o de riĉ'a vir'o.
Post'e li pet'is al la telefon'a central'o, ke ili ne tra'las'u plur'a'j'n telefon'vok'o'j'n, kaj li pend'ig'is sur la pord'a ans'o ŝild'o'n kun la tekst'o: ” Ne ĝen'u ! ”
La gnom'o'j en'lit'iĝ'is freŝ'ig'at'a'j de elektr'a'j aer'um'il'o'j, kaj Elizabeto, kiu dorm'is sol'a en si'a ĉambr'o sub ali'a aer'um'il'o, sonĝ'is, ke la reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j flug'is re'e'n al la hejm'land'o.
Maten'iĝ'is. Est'is varm'eg'a maten'o, kio est'as tut'e ordinar'a en intern'a Kalifornio, kaj kiu antaŭ'sign'as pli varm'a'n tag'o'n kaj vin'ber'rikolt'o'n, kiu signif'os katastrof'a'n fal'o'n de la prez'o'j.
Rodney rigard'is tra la pord'o kaj vid'is, ke la atent'em'a hotel'serv'ist'ar'o met'is gazet'o'n antaŭ ĉiu pord'o. Li pren'is si'a'n ekzempler'o'n, kaj tie est'is artikol'o, kron'it'a de gigant'a titol'o, kiu okup'is la tut'a'n unu'a'n paĝ'o'n:
L A R E Ĝ A J A B I S E N A J A N S E R O J G A S T A S N I A N U R B O N. L A H E R E D O N T O D E G R A N D A L I G N A Ĵ E N T R E P R E N O P E R M E S A S A L N I A Ĵ U R N A L I S T O V I D I S I A J N T R E Z O R O J N Montr'iĝ'is, ke la jun'a ĵurnal'ist'o pren'is Rodneyon laŭ'vort'e kaj skrib'is tut'e kio'n li vol'is — kaj ne est'is mal'mult'o, kio'n li vol'is. Li diboĉ'e pri'skrib'is, kiel li ricev'is permes'o'n vizit'i la edz'iĝ'o'ĉambr'ar'o'n de la hotel'o kaj kiel li vid'is la abisen'a'j'n anser'o'j'n en la ban'uj'o — laŭ li ili pas'ig'is la tut'a'n temp'o'n naĝ'ant'e en la ban'uj'o, kaj tie ili ankaŭ dorm'is kun la kap'o sub la flug'il'o.
Post'e sekv'is mult'vort'a pri'skrib'o de la bel'a'j or'flav'a'j kvast'o'j, kiu'j'n ili hav'as sur la kap'o'j kaj la hel'ruĝ'a'j plum'o'j sur la vang'o'j. La ĵurnal'ist'o rakont'is, kiel ĉarm'e ili balanc'et'as la vot'o'j'n — unu balanc'et'o signif'is ” mi ŝat'as vi'n ”, du balanc'et'o'j ” mi ne ŝat'as vi'n ”, tri rapid'a'j balanc'et'o'j ” ir'u arb'ar'e'n. ”
La elegant'a kaj simpati'a hered'ont'o en la lign'aĵ'a famili'o daŭr'e rifuz'is mal'kaŝ'i la sekret'o'n, kiel li sukces'is ricev'i tiu'j'n valor'a'j'n best'o'j'n. Li kolekt'is la ov'o'j'n, de kiu'j la anser'in'o ĉiu'n maten'o'n met'is unu sub la lit'o'n. La nev'in'o konserv'as la ov'o'j'n en sak'et'o, kaj kiam ili est'os dek tri, kio est'as sankt'a reĝ'a nombr'o en Abiseni'o, la anser'in'o komenc'os kov'i ili'n. Sed ankoraŭ ŝi ĉirkaŭ'vetur'as por vid'i Kalifornion kaj esprim'is en gnom'a lingv'o si'a'n grand'a'n ĉarm'iĝ'o'n pri tiu vin'ber - kaj prun'land'o.
Rodney klar'ig'is, ke nur en sun'a veter'o ŝi sukces'as el'ig'i kompren'ebl'a'j'n vort'o'j'n kaj ke ŝi konstant'e babil'is dum la vetur'o tra la Joaquina val'o.
La telefon'o sonor'is, kaj est'is la jun'a ĵurnal'ist'o, kiu vol'is sci'i, ĉu la histori'o kontent'ig'is la hered'ont'o'n. Rodney dir'is, ke ĝi est'as la plej bon'a scienc'a resum'o, kiu'n li leg'is en uson'a gazet'o. La ĵurnal'ist'o demand'is, kie'n li sur'voj'as kun si'a'j trezor'o'j, kaj Rodney dir'is, ke tio'n la ĵurnal'ist'o pov'as mem el'trov'i. Fin'e la ĵurnal'ist'o vol'is sci'i, ĉu li pov'us ricev'i fot'o'n de Rodney, kaj li dir'is: ” Vi pov'as uz'i la bild'o'n de la guberni'estr'o, ” kaj re'met'is la telefon'il'o'n.
Ili mend'is maten'manĝ'o'n kun kaf'o kaj rost'it'a pan'o kaj marmelad'o por Rodney, lakt'o kaj oranĝ'a suk'o kaj maiz'a'j flok'o'j por Elizabeto — tut'e kiel ŝi'a pa'nj'o vol'as, ke ŝi manĝ'u.
Dum la gnom'o'j pren'is et'a'j'n part'o'j'n de rost'it'a pan'o kaj tremp'is ili'n en marmelad'o, la telefon'o de'nov'e sonor'is, kaj est'is ĵurnal'ist'o de nov'aĵ'agent'ej'o, kiu komunik'is, ke la ĉef'agent'ej'o en San Francisko per telegram'o pet'is plur'a'j'n detal'o'j'n.
Rodney dir'is, ke li profund'e bedaŭr'as, sed li bedaŭr'ind'e ne kun'hav'as detal'o'j'n, post kio li re'met'is la telefon'il'o'n kaj ordon'is al la hotel'serv'ist'ar'o, ke ili ne plu tra'las'u telefon'vok'o'j'n al li.
Kelk'a'j'n minut'o'j'n post'e aŭd'iĝ'is frap'o'j sur la pord'o — est'is bilet'o de la ĵurnal'ist'o, kiu insist'e pet'is, ke li almenaŭ inform'u, kio'n la reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j manĝ'as. Rodney skrib'is sur la sam'a paper'slip'o: ” Por maten'manĝ'o marmelad'o kaj rost'it'a pan'o, por lunĉ'o kaj vesper'manĝ'o celeri'o kaj glaci'aĵ'o. ”
Ili pak'is si'a'j'n valiz'o'j'n kaj korb'o'j'n kaj kuraĝ'is ir'i mal'supr'e'n en la vestibl'o'n, kie amas'o da hom'o'j atend'is por vid'i ili'n, inter ili tri fervor'a'j jun'a'j vir'o'j kun grand'a'j nigr'a'j skatol'o'j. Ili pet'is permes'o'n far'i fot'o'n de la anser'o'j, kaj Rodney las'is al Elizabeto pag'i la faktur'o'n, dum li mem gard'is la korb'o'j'n, por ke la tro'fervor'a'j fot'ist'o'j ne hav'u okaz'o'n ŝtel'i ili'n. Ili pet'is Rodneyon kaj Elizabeton star'iĝ'i por fot'ad'o, kvazaŭ ili est'us film'magnat'o'j aŭ diplomat'o'j ĵus aper'int'a'j el Eŭrop'o. Rodney tamen ne vol'is poz'i, tial ili far'iĝ'is fot'it'a'j, kiam ili pas'is la vestibl'o'n kaj ir'is plu'e'n al la gnom'aŭt'o, kiu atend'is sur la strat'o.
Tio kaŭz'is eĉ pli grand'a'n popol'amas'iĝ'o'n — est'is kvazaŭ cirk'o est'us ven'int'a en la urb'o'n. Tuj kiam la gnom'aŭt'o ek'mov'iĝ'is kaj rul'is laŭ la strat'o, Bob'o vol'is ven'i el la korb'o por demand'i pri fot'il'o'j kaj fot'ist'o'j, sed Rodney dir'is, ke li dev'as atend'i.
Li vetur'is laŭ la ĉef'strat'o, kaj Elizabeto demand'is, ĉu tio ne est'as mal'ĝust'a voj'o ? Li respond'is, ke li kred'as, ke ili est'as observ'at'a'j, kaj post'e li vetur'is per grand'a rapid'ec'o tie'n kaj re'e'n en la urb'o kaj turn'is en la strat'angul'o'j tiel abrupt'e, ke la gnom'o'j far'iĝ'is sufiĉ'e pri'sku'it'a'j. La tut'a'n temp'o'n li kontrol'is en la mal'antaŭ'a spegul'o. Elizabeto turn'is si'n kaj rigard'is tra la mal'antaŭ'a fenestr'o, kaj jes, tie ŝi vid'is aŭt'o'n kun du vir'o'j, kiu'j sekv'is ili'n. Ĉiam, kiam ili turn'is ĉe strat'angul'o, la sekv'ant'o'j far'is la sam'o'n.
Rodney vetur'is foj'o'n post foj'o sur la ĉef'strat'o en lok'o'j kun trafik'lum'o'j. Subit'e li hav'is ŝanc'o'n preter'vetur'i strat'o'n, tuj antaŭ ol la ruĝ'a lum'o ven'is, kaj ĉiu'j aŭt'o'j mal'antaŭ li dev'is halt'i. La aŭt'o kun la ĵurnal'ist'o'j ankaŭ dev'is atend'i. Rodney daŭr'ig'is per grand'a rapid'ec'o kaj turn'is ĉe plur'a'j strat'angul'o'j ĝis li est'is cert'a, ke li liber'iĝ'is de la ĵurnal'ist'o'j. Post'e la gnom'o'j est'is el'las'it'a'j kaj Rodney klar'ig'is al ili la mister'o'n de gazet'a'j fot'o'j kaj gazet'artikol'o'j kaj ankaŭ la signif'o'n de trafik'lum'o'j.
Baldaŭ ili ven'is en la mont'ar'o'n kaj vetur'is laŭ la voj'o al naci'a park'o Sierra. Jen de'nov'e est'is arb'o'j, ver'a'j arb'o'j, kiu'j merit'is la atent'o'n de mil'jar'a gnom'o. La interes'o de Glogo vek'iĝ'is kaj li ek'star'is. La voj'o serpent'um'is supr'e'n, konstant'e supr'e'n al mont'pas'ej'o'j. Glogo montr'is jen unu arb'o'n jen ali'a'n, hero'o'j de pas'int'a'j jar'cent'o'j. Li pov'is leg'i la histori'o'n pri ili'a cent'jar'a batal'o kontraŭ la element'o'j kaj deĉifr'i ili'a'j'n anim'o'j'n.
Tiu'j arb'o'j est'is streĉ'it'a'j kaj minac'at'a'j. Ili ne eĉ por moment'o for'las'is si'a'n pen'o'n serĉ'i material'o'n kaj konstru'i defend'o'n kontraŭ ven'ont'a'j ŝtorm'o'j. Trov'iĝ'is nek ripoz'o, nek sekur'ec'o en la mont'ar'o. Mal'supr'e en la val'o'j flu'is murmur'et'ant'a'j river'et'o'j kun klar'a kaj mal'varm'a akv'o, kiu'j ekzist'is, kiam oni las'is la arb'ar'o'j'n rest'i kiel la natur'o kre'is ili'n. Kiom la gnom'o pov'is rakont'i pri kio okaz'is en tiu'j krut'val'o'j kaj sur la bel'a'j, arb'ar'ornam'it'a'j herb'ej'o'j — kio'n la herb'o'j sent'is kaj kio'n la flor'o'j kaj herb'o'j dir'is unu al la ali'a'j en si'a propr'a lingv'o. Jen Glogo fakt'e far'iĝ'is profesor'o pri psikologi'o de arb'o'j, kiel Rodney nom'is li'n.
La gnom'a aŭt'o rul'is en la unu'a'n mamut'arb'a'n arb'ar'o'n. Tie ili star'is, mal'jun'a'j monstr'o'j, de temp'o'j long'e antaŭ la temp'o de la pra'av'o de Glogo, plur'a'j el ili kun pli ol dek'metr'a diametr'o — kaj ne ĉe la baz'o sed pli supr'e. Ili ne est'is sam'e alt'a'j kiel la sekvoj'o'j, sed pli fort'a'j — ver'a'j mont'o'j el lign'o. En la temp'o de pterodaktil'o'j kaj dinosaŭr'o'j la tut'a nord'okcident'a part'o de la amerik'a kontinent'o hav'is tia'j'n arb'o'j'n. Nun rest'is nur kelk'a'j mil'o'j, kaj ili kresk'is en protekt'it'a'j naci'a'j park'o'j.
Ili'a arb'o'suk'o est'is venen'a por insekt'o'j kaj ali'a'j mal'util'a'j best'o'j.
Ili est'is sekur'a'j por ŝtorm'o'j, ĉar ili'a'j branĉ'o'j est'is romp'iĝ'em'a'j kaj pov'is for'blov'i kaj est'i anstataŭ'it'a'j per nov'a'j dum la pas'o de la jar'cent'o'j.
La sol'a danĝer'o por ili est'is fajr'o. Sur la trunk'o'j de mult'a'j el tiu'j gigant'o'j oni pov'is leg'i la histori'o'n pri ili'a batal'o kontraŭ la plej tim'ig'a mal'amik'o. Ili'a ŝel'o est'is fer'mal'mol'a, kaj la fajr'o ne facil'e fiks'iĝ'is en ĝi, sed la sub'kresk'aĵ'o'j ĉirkaŭ ili ek'flam'is kaj far'is tru'o'j'n en ili'a'j baz'o'j.
La arb'o'suk'o komenc'is bol'i kaj difekt'is la kor'o'j'n de la arb'o'j. Sed la potenc'a trunk'o daŭr'e rest'is star'ant'a kvankam mal'solid'a, kaj la suk'o trov'is la voj'o'n supr'e'n sub la ŝel'o kaj don'is nutr'aĵ'o'n al la branĉ'o'j plej supr'e. Oni pov'is vid'i detru'it'a'n arb'o'n, sur kiu rest'is nur mal'larĝ'a stri'o da ŝel'o, ne pli ol tri'dek centi'metr'o'j larĝ'a, sed ĝi ating'is ĝis la pint'o kaj nutr'ig'is unu sol'a'n velk'ant'a'n branĉ'o'n, last'a sign'o de arb'o'viv'o.
Oni est'is indulg'em'a al la arb'o'j, kiam oni konstru'is la voj'o'n. Ĝi serpent'um'is inter la arb'o'j'n, kelk'foj'e tiel proksim'e, ke ĝi tuŝ'is la plej ekstrem'a'n fin'o'n de la radik'o'j. Oni pov'is etend'i la brak'o'n kaj per la man'o tuŝ'i la trunk'o'n, kiam oni preter'pas'is. Foj'e la voj'o pas'is tra fajr'o'vund'it'a arb'o. Est'is tra'viv'aĵ'o, pri kiu turist'o'j kutim'is rakont'i, kiam ili ven'is hejm'e'n. Est'is sufiĉ'e da spac'o por la gnom'aŭt'o, kaj krom'e por tut'a kompani'o de gnom'o'j, — sed gnom'o'j'n oni ne pov'is vid'i. Est'is ankaŭ mal'facil'e kompren'i, kie ili pov'us si'n kaŝ'i, la sub'kresk'aĵ'o'j nom'e est'is for'ig'it'a'j por lim'ig'i fajr'o'minac'o'n. La mamut'arb'o'j ne kresk'is el mort'int'a'j trunk'o'j kiel la sekvoj'o'j. Ĉiu et'a arb'o ven'as el sem'o, kaj la sem'o ne pov'as evolu'iĝ'i inter la ŝton'split'o'j, kiu'j kovr'as la ter'o'n de post la komenc'o de la mamut'arb'a temp'o.
Est'is rav'a vetur'o, est'is sen'ĉes'e io nov'a kaj interes'a por rigard'i, sed bedaŭr'ind'e neniu'j gnom'o'j. Ili pas'is arb'ar'o'n post arb'ar'o, ĉe la ĉef'voj'o sam'e kiel ĉe mal'pli trafik'at'a'j voj'o'j. Ili el'ir'is kaj Rodney port'is la korb'o'j'n en la arb'ar'o'j'n kaj liber'ig'is si'a'j'n amik'o'j'n. La et'a'j gnom'o'j serĉ'is kaj serĉ'is, sed sen rezult'o.
Rodney parol'is kun arb'ar'gard'ist'o kaj demand'is pri arb'ar'o'j kaj herb'ej'o'j trov'ebl'a'j iom for de grand'a'j voj'o'j. Ili pas'ig'is tut'a'n tag'o'n vizit'ant'e tiu'j'n lok'o'j'n, kaj Glogo far'iĝ'is pli kaj pli mal'gaj'a. Kiam krepusk'iĝ'is kaj ili sid'is en kviet'a lok'et'o kaj manĝ'is si'a'n vesper'manĝ'o'n, li dir'is, ke est'as van'e plu serĉ'i — ver'ŝajn'e ne ekzist'as gnom'o'j en la mamut'arb'ar'o. Li perd'is ĉiu'n interes'o'n pri citron'suk'o kaj pal'a celeri'o, por pan'o kaj fromaĝ'o, por matur'a'j oliv'o'j kaj konfit'it'a'j cep'o'j kaj est'is atak'it'a de tiel mal'facil'a atak'o de neŭr'asteni'o, ke ili ne sci'is, kiel al li re'don'i pli bon'a'n humor'o'n.
” Est'as tre simpl'anim'e de vi perd'i la esper'o'n, Glogo, ” dir'is Rodney. ” Amerik'o est'as grand'eg'a kontinent'o, kaj grand'a part'o de ĝi est'as kovr'it'a de arb'ar'o'j. Rigard'u ekzempl'e ĉi tiu'j'n mont'et'o'j'n — ili etend'iĝ'as tra cent'o'j da kilo'metr'o'j kaj sur ambaŭ flank'o'j kresk'as arb'ar'o'j. Ni pov'us trov'i gnom'o'j'n preskaŭ kie ajn en ĉi tiu'j region'o'j. ”
Sed la patriark'o de la gnom'o'j ne las'is si'n konsol'i. Ĉiu'j li'a'j parenc'o'j ĉiam loĝ'is inter la grand'a'j arb'o'j. Se ili trov'us gnom'o'j'n en ali'a'j arb'ar'o'j, ili est'os ali'spec'a'j — ebl'e ili eĉ ne parol'as la sam'a'n lingv'o'n.
” Bob'o kaj mi pov'os instru'i ili'n, ” ek'kri'is Elizabeto. ” Est'us ja interes'e. ”
Bob'o tuj konsent'is. Li volont'e edz'iĝ'us kun ĉarm'a gnom'knab'in'o, eĉ se ŝi parol'us la sivaŝan lingv'o'n, kiu'n li'a'j pra'ul'o'j est'is aŭd'int'a'j inter la indi'an'o'j.
” Sed eĉ se ni trov'us ili'n, ” protest'is Glogo, ” ili est'us perd'it'a'j al la grand'ul'o'j, kiu'j reg'as la tut'a'n ter'o'n kaj ŝanĝ'is ĉio'n. Ĉu en'tut'e trov'iĝ'as lok'o por gnom'o'j en vi'a'j urb'o'j — krom ke ili taŭg'as kiel material'o por histori'o'j en vi'a'j gazet'o'j ? ”
” Mi est'as cert'a, ke oni pov'us trov'i por ili util'a'j'n labor'o'j'n, ”
dir'is la optimist'a lign'aĵ'hered'ont'o. ” Mi pet'us de mi'a patr'o, ke li star'ig'u rezerv'ej'o'n por gnom'o'j. Tie vi pov'us hav'i vizit'tag'o'j'n unu aŭ du'foj'e semajn'e, kaj krom'e vi pov'us viv'i tut'e laŭ vi'a propr'a dezir'o. ”
” Mi ne vol'as de'pend'i de bon'far'o de iu hom'o. Sed nun vi vid'as, kiel ni dev'as uz'i vi'a'n afabl'ec'o'n, kiel vi dev'as las'i ni'n vetur'i kun vi en vi'a gnom'aŭt'o. ”
” Ne, sed bon'a Glogo, ” ek'kri'is Rodney. ” Tiel vi ne rajt'as pens'i. Ĉi tio est'as la plej amuz'a ekskurs'o, kiu'n mi iam tra'viv'is. ”
” Est'as ver'e mir'ind'a liber'temp'o, ” inter'ven'is Elizabeto.
” Rodney sid'is nur hejm'e leg'ant'e libr'o'j'n kaj ne sci'is, kio'n far'i. ”
” Ĝust'e tiel, Glogo. Mi tiel enu'iĝ'is, ke mal'mult'o mank'is, ke ankaŭ mi est'us traf'it'a de neŭr'asteni'o. ”
Subit'e Rodney sci'is, ke plej bon'a metod'o ig'i la aĝ'a'n knab'o'n forges'i si'a'j'n ĉagren'o'j'n, est'as rakont'i pri la ĉagren'o'j de iu ali'a. Tial li far'is long'a'n pri'skrib'o'n pri ĉagren'o'j de lign'aĵ'hered'ont'o, jun'a vir'o, kiu iu'n tag'o'n dev'os hered'i grand'eg'a'n kapital'o'n, kaj kiu ne pov'as for'ig'i tio'n el si'a'j pens'o'j.
” Mi vol'as rakont'i al vi, mi'a amik'o. Hejm'e trov'iĝ'as absolut'e neni'o, kio'n mi pov'as far'i. Trov'iĝ'as serv'ist'o'j, kiu'j hav'as ordon'o'n ĉio'n far'i, kaj se mi prov'us far'i i'o'n mem, mi nur mal'help'us al ili, kaj tio'n ili ne ŝat'us. ”
” Kia strang'a situaci'o, ” dir'is la mal'jun'ul'o, kiu komenc'is interes'iĝ'i.
” Tiel est'is tiel long'e, kiel mi pov'as memor'i — ĉiam est'as iu, kiu far'as ĉio'n, kaj mi neniam pov'as far'i i'o'n mem. ”
” Est'as mal'facil'e por gnom'o kompren'i i'o'n simil'a'n, ” dir'is la mil'jar'a gnom'o. ” Ni ĉiam dev'is star'i sur propr'a'j pied'o'j, kaj ĉio'n mem far'i. ”
” Est'as ebl'e, ” dir'is Rodney, ” sed se mi rajt'as pren'i vi'n kun mi en ĉi tiu vetur'o, mi hav'as sent'o'n, ke mi pov'os don'i i'o'n al la scienc'o, kaj tio don'as al mi mult'e pli da ĝoj'o ol lud'i golf'o'n kaj skrib'i poem'o'j'n, kiu'j'n neni'u leg'as. ”
” Vi est'as tre afabl'a, ” dir'is Glogo. ” Neni'u viv'ant'a est'aĵ'o, grand'a aŭ mal'grand'a, pov'as probabl'e far'i pli mult'e por ĝoj'ig'i ali'a'n hom'o'n. ”
Sen tro grand'a esper'o pri feliĉ'a rezult'o, sed por renkont'i si'a'n amik'o'n du'on'voj'e, Glogo akcept'is la invit'o'n. Li vol'is ankaŭ far'i si'a'n plej'ebl'o'n por reg'i si'a'j'n atak'o'j'n de deprim'iĝ'o kaj est'i tiel agrabl'a kun'vojaĝ'ant'o kiel ebl'as.
Tie ili do star'is ambaŭ kaj riverenc'is unu al ali'a kvazaŭ du japan'o'j. Moment'o'n post'e ili sid'is stud'ant'e map'o'n kaj far'is plan'o'j'n por vizit'o en Yosemite por vid'i, ĉu eventual'e kelk'a'j gnom'o'j pov'as trov'iĝ'i en la arb'ar'o'j tie.
Ili re'vetur'is al la ŝose'o. Kiam ili ven'is al nov'a urb'o, Rodney halt'is kaj aĉet'is gazet'o'n. Sur la unu'a paĝ'o est'is raport'o pri la aventur'o'j de la maten'o kaj unu refer'aĵ'o pri la strang'a'j manĝ'kutim'o'j de la reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j. Est'is bild'o de Rodney kun klin'it'a kap'o kaj unu de Elizabeto, kiu far'is mal'bel'a'n grimac'o'n kaj unu de la guberni'estr'o. Tie est'is eĉ pri'skrib'o de la ĉas'ad'o de la gnom'aŭt'o kun ekzakt'a'j sci'ig'o'j pri la rapid'ec'o, kiu'n Rodney ating'is en la urb'o — ver'e terur'e, se pa'nj'o ek'sci'os tio'n. Est'is pri'skrib'o de la aŭt'o kaj ĝi'a numer'o.
” Baldaŭ ili promes'os rekompenc'o'n al tiu, kiu kapt'os ni'n, ”
dir'is Rodney.
” Kio'n ni far'u ? ” demand'is Elizabeto, kiu ne pov'is help'i, ke ŝi opini'is, ke la furioz'a ĉas'ad'o est'is streĉ'a kaj ankaŭ ŝat'is vid'i si'a'n bild'o'n en la gazet'o. Rodney respond'is, ke ili est'ont'e dev'os vetur'i inkognit'e. Li klar'ig'is, ke vizit'ant'a'j reĝ'ul'o'j, kiu'j vol'as mal'hav'i societ'a'j'n dev'o'j'n, oft'e vetur'as sub fals'a nom'o. Se tio konven'as al princ'o'j kaj reĝ'o'j, tiam ne pov'as est'i mal'taŭg'a por hered'ont'o de lign'aĵ'a reĝ'o.
Rodney klar'ig'is, ke li de nun est'as Jeremiah Titherton Jenkins el Kalamazoo, Michigan. Elizabeto opini'is, ke est'as strang'a nom'o kaj mir'is, kiel Rodney trov'is ĝi'n. Rodney respond'is, ke oni dev'as elekt'i strang'a'n nom'o'n, ali'e pov'as okaz'i, ke ver'e ekzist'ant'a person'o hav'as ĝust'e tiu'n nom'o'n, kaj tiu person'o pov'us est'i ĉek'fals'ig'ist'o aŭ serĉ'at'a pro bank'rab'o.
Elizabeto sub'rid'is pro ekscit'o.
” Kiu do est'as mi ? ” ŝi demand'is. ” Ĉu ankaŭ knab'in'o'j rab'as bank'o'j'n ? ”
Rodney dir'is, ke cert'e ekzist'as rab'ist'in'o'j, sed ke ebl'e est'as pli bon'e, ke ŝi prezent'iĝ'u kiel li'a fil'in'o aŭ ebl'e li'a guvern'ist'in'o, kiel plaĉ'as al ŝi. Elizabeto dir'is, ke ŝi prefer'us est'i Jacqueline Kennedy, sed Rodney ne kred'is, ke tio est'us grand'a help'o en ili'a'j prov'o'j evit'i gazet'raport'ist'o'j'n.
Fin'e ili inter'konsent'is, ke Lucita Louice Jenkins est'as bel'a kaj bon'son'a nom'o, kiu ne son'as kvazaŭ ĝi aparten'us al ĉek'fals'ig'ist'in'o aŭ bank'rab'ist'in'o. Bob'o decid'is, ke ankaŭ li vetur'os inkognit'e. Inter la gigant'a'j mamut'arb'o'j est'is unu, kiu nom'iĝ'is General'o Sherman, kaj Bob'o do est'os General'o Sherman, ĝis kiam oni trov'os i'o'n pli bon'a'n.
Sed est'is tut'e mal'ebl'e interes'ig'i Glogon akcept'i nom'o'n de grand'ul'o. Li ankaŭ ne aprob'is, ke Bob'o port'u nom'o'n de grand'ul'o, eĉ ne nom'o'n de general'o. Est'is evident'e, ke Glogo mal'volont'e vid'is, ke Bob'o ek'hav'is tiom'a'n interes'o'n pri la privat'a'j afer'o'j de la grand'ul'o'j.
Est'is temp'o en'lit'iĝ'i, kaj ili halt'is en urb'o. Ili ne vetur'is per la gnom'aŭt'o al hotel'o, sed park'is ĝi'n en park'ej'o.
La aŭt'o'pri'serv'ist'o ŝajn'e ne leg'is la post'tag'mez'a'j'n gazet'o'j'n, kaj li don'is la kvitanc'o'n sen komentari'o'j'n aŭ demand'o'j'n.
Rodney pren'is la du korb'o'j'n, Elizabeto port'is la valiz'o'n, kaj ili paŝ'is preter la ven'ont'a angul'o al hotel'o. Rodney ir'is al la akcept'ej'o kaj skrib'is ” Jeremia Titherton Jenkins, Kalamazoo, Mich., kaj Lucita Louice Jenkins, sam'e, sam'e ” en la registr'o'libr'o. Post'e li mend'is, kiel kutim'e, du ĉambr'o'j'n kun komun'a ban'ĉambr'o.
La pord'ist'o rigard'is al la du korb'o'j kaj dir'is: ” Mi pet'as pardon'o'n, sinjor'o, sed ni ne permes'as dorlot'best'o'j'n en la ĉambr'o'j. ”
” Mi ne hav'as dorlot'best'o'j'n, ” respond'is Rodney. ” La korb'o'j en'hav'as antrop'ologi'a'j'n prov'aĵ'o'j'n. ”
” Mi kompren'as, ” respond'is la pord'ist'o, sed ne aspekt'is, ke li ver'e est'is kompren'int'a. Est'u kiel ajn, li tamen pet'is la serv'o'knab'o'n montr'i al ili la ĉambr'o'j'n 317 kaj 319.
Rodney kondut'is tre serioz'e kaj ind'e, kaj ne dir'is vort'o'n pri for'don'ad'o de lat'o'j. Ili ŝlos'is la pord'o'j'n kaj aranĝ'is si'n hejm'ec'e, kaj ĉi'foj'e ne ĝen'is son'ant'a'j telefon'o'j, nek frap'o'j sur la pord'o. Ĉiu'j dorm'is bon'e kaj pac'e. Elizabeto sonĝ'is, ke ŝi est'as Jacqueline Kennedy, kiu far'as triumf'e ĝoj'a'n ŝtat'vizit'o'n en Addis Abeba, la ĉef'urb'o en Abiseni'o.
” Bon'a'n maten'o'n, sinjor'o Jenkins, ” dir'is la ĝentil'a pord'ist'o.
” Mi esper'as, ke vi dorm'is bon'e. ” Rodney asert'is, ke tiel est'is kaj pag'is la kalkul'o'n kaj re'puŝ'is ĉiu'j'n prov'o'j'n de la serv'o'knab'o pren'i la korb'o'j'n kaj ir'i al la park'ej'o por hav'ig'i la aŭt'o'n. Ili ir'is sen akompan'ant'o'j kun'e en la strat'o'n. Rodney el'las'is el'spir'o'n de mal'streĉ'iĝ'o kaj dir'is: ” Mi kred'as, ke mi ebl'e rest'os sinjor'o Jenkins por la rest'o de mi'a viv'o. ”
Ili en'ir'is la aŭt'o'n kaj Rodney vetur'is al aŭt'o'ripar'ej'o, ĉar li est'is el'pens'int'a plan'o'n por pli bon'a aranĝ'o por li'a'j du protekt'at'o'j. Unu'e la mal'antaŭ'a sid'lok'o en la aŭt'o ne est'is tiel alt'a, ke ili pov'is rigard'i tra la fenestr'o sen star'i sur ia pak'aĵ'o.
Du'e ili oft'e puŝ'iĝ'is kontraŭ la plafon'o'n, se la voj'o est'is kav'o'plen'a, kaj ĉe subit'a brems'iĝ'o ili est'is ĵet'at'a'j de la sid'lok'o sur la plank'o'n. Rodney do dezir'is unu krom'a'n sid'kusen'o'n por la sid'lok'o, kaj li dezir'is ankaŭ kelk'a'j'n ring'et'o'j'n fiks'it'a'j en la aŭt'o'vand'o'j kaj ŝnur'o'j'n, kiu'j'n oni pov'as fiks'i en tiu'j ring'o'j, tiel ke la gnom'o'j hav'u apog'o'n antaŭ la sid'lok'o.
Rodney halt'is antaŭ ripar'ej'o kaj vir'o al'ven'is. Rodney klar'ig'is, kio'n li vol'as, sed kompren'ebl'e ne kial. La vir'o dir'is, ke li cert'e pov'os liver'i taŭg'a'n kusen'o'n, sed ebl'e ĝi'a kolor'o ne harmoni'os kun la rembur'aĵ'o en la aŭt'o. Rodney respond'is, ke tio ne grav'as, ĉar oni tamen kovr'os ĝi'n per vojaĝ'a plejd'o.
Mekanik'ist'o ven'is por ŝraŭb'fiks'i la ring'o'j'n, kaj Rodney pren'is la korb'o'j'n kaj star'ig'is ili'n en la antaŭ'a'n sid'lok'o'n. Ebl'e li trakt'is ili'n tro si'n'gard'e. Est'u kiel ajn, la rigard'o de la mekanik'ist'o ŝanĝ'iĝ'is — li'a'j okul'o'j lum'is per tiu special'a bril'o, kiu ig'as la kompat'ind'a'j'n reĝ'ul'o'j'n, kiu'j vetur'as inkognit'e, sent'i la mal'agrabl'a'n ver'o'n, ke ili est'as re'kon'at'a'j. La mekanik'ist'o ir'is por hav'ig'i iu'n il'o'n, kaj kompren'ebl'e li rakont'is al la ali'a'j, kio'n li rimark'is. Baldaŭ star'is tajp'ist'in'o ĉe fenestr'o, kaj kelk'a'j ali'a'j el la dung'it'o'j ŝajn'is ne hav'i ali'a'n okup'o'n ol pri'gap'i la lign'aĵ'hered'ont'o'n kaj li'a'n nev'in'o'n kaj la aŭt'o'n, kie la du reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j sid'is en si'a'j korb'o'j sur la antaŭ'a sid'lok'o, dum la mal'antaŭ'a sid'lok'o alt'iĝ'is, tiel ke la anser'o'j pov'os ĝu'i la rigard'o'n, kaj ŝnur'o est'is tir'it'a antaŭ la sid'lok'o, por ke ili ne fal'u. Ĉu oni pov'us imag'i i'o'n pli frenez'a'n ?
Kompren'ebl'e unu strat'vag'ant'o halt'is por vid'i, kio okaz'as, kaj post'e ankoraŭ unu. La magi'a'j vort'o'j dis'vast'iĝ'is fulm'rapid'e.
” La anser'o'j est'as ĉi tie ! La reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j ! ”
Kaj hom'o'j ven'is kur'eg'ant'e el butik'o'j kaj trans la strat'o, kaj far'iĝ'is hom'amas'o, kvazaŭ est'us fajr'o'akcident'o aŭ revolver'a pri'rab'o.
Rodney kaj Elizabeto est'is kapt'it'a'j. Ili ne hav'is el'ir'ej'o'n kun si'a'j korb'o'j. Ili dev'is rest'i, kie ili est'is, kaj kontrol'i la munt'ad'o'n de la krom'a kusen'o kaj la ĝust'a'n lok'ig'o'n de la ring'o'j — kaj prov'i aspekt'i kvazaŭ ili est'us tut'e sen'sci'a'j, ke du'on'dek'du'o da knab'et'o'j rigard'aĉ'as ili'n tra la aŭt'a'j fenestr'o'j.
Kaj fin'e la katastrof'o est'is komplet'a — sen'hont'a jun'a vir'o penetr'is tra la hom'amas'o.
” Bon'a'n maten'o'n, sinjor'o Sinsabow, mi est'as ĵurnal'ist'o de La Vesper'a Fajr'er'o, ni'a lok'a gazet'o. Vi ne pov'as imag'i, kiel ĝoj'a'j ni est'as, ke vi vizit'as ni'a'n urb'o'n. ”
” Kaj vi ne pov'as imag'i kiel ĝoj'a mi est'as, ke mi pov'os for'las'i vi'a'n urb'o'n, ” respond'is Rodney akr'e.
” Vi mend'is divers'a'j'n ŝanĝ'o'j'n en vi'a aŭt'o ? Kun pens'o pri la komfort'o de la anser'o'j, mi kompren'as. ”
La jun'a vir'o est'is tiel ekscit'it'a, kiel se li ĵus est'us trov'int'a or'o'n en Kalifornio:
” Ĉu mi rajt'as demand'i, kiu'j'n ŝanĝ'o'j'n oni far'as ? Unu krom'a kusen'o ? Por ke la anser'o'j ating'u pli alt'e, mi supoz'as. Ĉu ili ne hav'as sufiĉ'e long'a'j'n kol'o'j'n ? ”
” Jes, sed ili ne hav'as tiel long'a'j'n kol'o'j'n kiel cert'a'j person'o'j, kiu'j prov'as kapt'i ek'vid'et'o'n de ili. ”
” Sinjor'o Sinsabow, mi fakt'e pet'as pardon'o'n pro tio, ke mi trud'as mi'n. Est'as io, kio'n ni ĵurnal'ist'o'j ne pov'as help'i. Ni ricev'as cert'a'j'n task'o'j'n — kaj ankaŭ mi dev'as viv'i. ”
” Fam'a vir'o iam dir'is: ’ Mi'a sinjor'o, mi ne pov'as kompren'i, ke tio est'as neces'a ’. ”
Sed la ĵurnal'ist'o ne est'is re'ten'ebl'a. ” Vi met'ig'as ŝnur'o'j'n antaŭ la mal'antaŭ'a sid'lok'o ? Cert'e po ke la anser'o'j ne difekt'iĝ'u.
Ĉu ili est'as difekt'it'a'j ? Vi pov'us dir'i, ĉu ili jam est'as difekt'it'a'j ? ”
” Ili fart'is bon'eg'e, kiam mi last'e vid'is ili'n. ”
” Vi hav'as ili'n en tiu'j korb'o'j, ĉu ne ? Vi pov'us ja permes'i al mi rapid'a'n rigard'o'n, tiel ke mi tamen pov'us dir'i, ke mi vid'is ili'n ? ”
” Vi ĉiu'okaz'e dir'os, ke vi vid'is ili'n. Do, kiel diferenc'as ? ”
” Mi kompren'as, ke vi ne ŝat'as ĵurnal'ist'o'j'n, sinjor'o Sinsabow. ”
” Ekzist'as anekdot'o pri vir'o, kiu tri'foj'e est'is el'ĵet'it'a el restoraci'o. La last'a'n foj'o'n li lev'iĝ'is kaj dir'is: ’ Mi sci'as, kio est'as la kaŭz'o. Ili ne vol'as, ke mi est'u tie en'dom'e. ’ ”
” Sinjor'o Sinsabow, est'as unu afer'o, kiu ne est'as pri'parol'it'a en pli fru'a'j re'port'aĵ'o'j pri vi'a'j anser'o'j, kaj tio est'as ili'a'j nom'o'j.
Ĉar kompren'ebl'e ili ja hav'as nom'o'j'n ? ”
” Jes, kompren'ebl'e. ”
” Ĉu mi rajt'as demand'i kiel ili nom'iĝ'as ? ”
” La vir'anser'o nom'iĝ'as Jeremia Titherton Jenkins kaj la anser'in'o Lucita Louise Jenkins. ”
Elizabeto sub'rid'is kaj mord'is la lip'o'j'n por sufok'i la rid'o'n.
La ĵurnal'ist'o hav'is not'libr'o'n en la man'o kaj skrib'is ard'ant'a pro fervor'o. Li ripet'is la nom'o'j'n ” Jeremia Titherton Jenkins ”
kaj ” Lucita Louise Jenkins ” dum li skrib'is.
Post'e li dir'is:
” Tio ja ne est'as abisen'a'j nom'o'j ? ”
” Ho, ne, ” dir'is Rodney, ” ili est'as traduk'it'a'j. ”
” Kaj kiel son'as ili'a'j origin'a'j abisen'a'j nom'o'j ? ”
” Jacqueline Kennedy kaj General'o Sherman. ”
” Vi mok'ŝerc'as kun mi, ” dir'is la ĵurnal'ist'o.
” Absolut'e ne, ” asert'is Rodney.
La diskut'o est'is subit'e inter'romp'it'a de ali'a vir'o, kiu penetr'is tra la hom'amas'o port'ant'e unu el la tim'ig'a'j nigr'a'j skatol'o'j.
” Dis'iĝ'u, se mi rajt'as pet'i, ” li dir'is al la hom'o'j. ” Mi dev'as hav'i bild'o'n. ”
” Kar'a'j hom'o'j, mi pet'as, absolut'e ne dis'iĝ'u, ” dir'is Rodney.
La fot'ist'o de'nov'e mal'aper'is en la hom'amas'o, li pet'eg'is kaj kri'is, kaj fin'e li ricev'is la dezir'it'a'n lok'o'n kaj supr'e'n'ig'is la fot'il'o'n.
En si'a mal'esper'o Rodney kapt'is dik'a'n vir'o'n apud'e kaj met'is li'n antaŭ si. ” Pren'u mi'a'n lok'o'n, ” li pet'is.
” Mi ne vol'as li'n, mi vol'as vi'n, ” kri'is la fot'ist'o.
” Sed mi vol'as li'n, ” Rodney klar'ig'is decid'e.
La fot'ist'o pet'is kaj pet'eg'is, ke la dik'a vir'o for'ir'u, sed Rodney flustr'is en la orel'o'n de la dik'ul'o: ” Mi don'os al vi du'dek kvin dolar'o'j'n, se vi daŭr'e bar'os la voj'o'n al la fot'ist'o. ” Kaj la dik'a vir'o rest'is.
Elizabeto jam iom tim'is pro tiu kri'ad'o kaj inter'puŝ'ad'o. Sed kiam ŝi vid'is, ke Rodney sku'iĝ'as pro rid'o, ankaŭ ŝi komenc'is rid'i. La mekanik'ist'o fin'is si'a'n labor'o'n kaj ŝajn'e ne em'is daŭr'ig'i. La krom'a kusen'o jam est'is munt'it'a, kaj Rodney decid'is, ke nun sufiĉ'as.
Ankoraŭ kun la dik'a vir'o antaŭ si kvazaŭ ŝirm'il'o li pet'is la mekanik'ist'o'n las'i la ring'o'j'n kaj ŝraŭb'o'j'n en la aŭt'o, pag'is la inter'konsent'it'a'n prez'o'n kaj la du'dek kvin dolar'o'j'n al la dik'ul'o kaj pet'is Elizabeton en'aŭt'iĝ'i. Li lev'is la korb'o'n de la sid'lok'o, don'is ĝi'n al Elizabeto kaj signal'is por dis'ig'i la hom'o'j'n.
La gnom'aŭt'o ek'mov'iĝ'is kaj mal'rapid'e rul'is laŭ la strat'o kun vost'o da du'on'dek'du'o da aŭt'o'j post si. Daŭr'is sufiĉ'e da temp'o antaŭ ol ili liber'iĝ'is de la persekut'ant'o'j kaj trov'is kviet'a'n lok'o'n, kie ili pov'is el'las'i la gnom'o'j'n.
” Kio est'as ? Kio okaz'is ? ” Bob'o el'ig'is amas'o'n da demand'o'j.
Est'is ja terur'e sid'i en'ŝlos'it'a en mal'lum'o tiel long'e. Elizabeto rakont'is pri la dik'a sinjor'o kaj la koler'a fot'ist'o. Bob'o iom post iom kompren'is, ke li'a'j amik'o'j okup'as not'ind'a'n stat'o'n en la societ'o, kaj li est'is sam'e interes'it'a pri tio, kiel kiu ajn leg'ant'o de skandal'a'j kronik'o'j en la gazet'o'j. Fin'fin'e, ĉio'n konsider'ant'e, ebl'e Bob'o volont'e est'us ven'int'a el si'a korb'o por est'i fot'it'a kun si'a'j amik'o'j kaj post'e hav'i tiu'n bild'o'n publik'ig'it'a en ĉiu'j gazet'o'j de la mond'o.
Kun Glogo est'is tut'e ali'a afer'o. La mil'jar'a gnom'o aŭskult'is kun mal'aprob'a silent'o. Okaz'aĵ'o tia, kiu'n li ĵus ĉe'est'is, firm'ig'is li'a'n kompren'o'n, ke la hom'a mond'o est'as frenez'a. Je tiu temp'o li el'trov'is, ke la grand'ul'o'j hav'as grand'a'n potenc'o'n kaj ke ili pov'as decid'i pri la sort'o de gnom'o'j. Kiel kurac'o kontraŭ neŭr'asteni'o la gnom'aŭt'a ekskurs'o ne ŝajn'is efik'i.
Ekzakt'e tio'n Rodney supoz'is.
” Mi komenc'as kred'i, ke ni dev'as ĉes'ig'i la histori'o'n kun la abisen'a'j anser'o'j, ” li dir'is. ” Ni dev'os for'las'i ni'a'j'n anser'o'j'n. ”
” Sed kiel ? ” demand'is Elizabeto.
” Ni pov'as, ekzempl'e, buĉ'i ili'n kaj for'manĝ'i ili'n. ”
” Oh, Rodney ! ”
” Aŭ ni pov'as for'don'i ili'n aŭ vend'i ili'n kaj don'i la mon'o'n al iu bon'far'a cel'o. ”
” Sed ni ja ne hav'as anser'o'j'n, Rodney ! ”
” Ni dev'os hav'ig'i al ni par'o'n. Oni ne las'os ni'n en pac'o, antaŭ ol ni far'is tio'n. ”
” Ni vetur'u al Abiseni'o, ” ĉirp'is Bob'o.
Sed Rodney dir'is, ke li ne kred'as, ke tio est'as ebl'a. Kontraŭ'e, ili dev'os aĉet'i par'o'n da abisen'a'j anser'o'j en Kalifornio.
Ili dev'os prokrast'i la serĉ'ad'o'n de gnom'o'j kaj anstataŭ'e komenc'i ĉas'ad'o'n de dom'anser'o'j. Tio'n Glogo cert'e aprob'us — li cert'e ŝat'us anser'o'j'n pli ol hom'o'j'n.
Rodney halt'is en la plej proksim'a urb'o, en'ir'is fer'vend'ej'o'n kaj aĉet'is du korb'o'j'n kun kovr'il'o'j, pli grand'a'j'n ol tiu'j, kiu'j'n ili ĝis nun uz'is. En la bazar'o li aĉet'is skatol'o'n kun akvarel'a'j farb'o'j kaj pec'o'n da brun'a ŝtof'o kaj kudr'il'o'j'n kaj faden'o'n.
” Nun ni est'as pret'a'j por anser'ĉas'ad'o, ” li dir'is. Li pet'is al Elizabeto, ke ŝi kudr'u du et'a'j'n ĉap'o'j'n, proksim'um'e sam'e grand'a'j kiel tiu'j de Bob'o kaj Glogo, kaj kun menton'rimen'o'j, por ke ili sid'u fiks'e sur la anser'a'j kap'o'j.
Ne est'us tre facil'e trov'i anser'o'j'n en San Joaquinvalo, ĉar tie trov'iĝ'as nek lag'o'j nek river'et'o'j, kaj akv'o'n oni pump'is el sub'ter'a'j put'o'j. Rodney elekt'is voj'o'n, kiu gvid'is tra pas'ej'o kaj post'e al la mar'bord'o. Est'is bel'a voj'o kaj baldaŭ ili est'is en arb'ar'o'j, en kiu'j oni laŭ la aspekt'o preskaŭ pov'us trov'i gnom'o'j'n. Post'e ili ven'is en val'o'n, kaj en la val'o est'is kamp'ar'an'a'j dom'o'j, kaj mal'antaŭ unu dom'o vid'iĝ'is basen'o, kaj en la basen'o naĝ'is — hip hura'o ! — neĝ'e blank'a'j anser'o'j.
Rodney park'is la gnom'aŭt'o'n iom for de la dom'o por ne risk'i est'i re'kon'at'a. Port'ant'e la nov'a'j'n korb'o'j'n li en'ir'is kaj parol'is kun kamp'ar'an'o kaj ek'sci'is, ke li pov'as aĉet'i par'o'n da jun'a'j vigl'a'j anser'o'j por kvar dolar'o'j. Li pag'is la postul'it'a'n prez'o'n kaj la kamp'ar'an'o hav'ig'is iom da gren'o kaj vok'is la bird'o'j'n al fest'a manĝ'aĵ'o.
Li elekt'is vir'anser'o'n kaj Rodney elekt'is anser'in'o'n. Ili ĵet'is si'n super ili'n — kaj ek'est'is batal'o, por kiu Bob'o kaj Elizabeto est'us mult'o'n pag'int'a'j, se ili pov'us ĝi'n rigard'i. Oni mal'facil'e imag'as al si la fort'o'n, kiu kaŝ'as si'n en jun'a kalifornia anser'o kaj kia'j klopod'o'j est'as neces'a'j por en'ig'i ĝi'n en korb'o'n kaj sur'met'i la kovr'il'o'n. Antaŭ ol la batal'o est'is fin'it'a Rodney est'is ruĝ'a en la vizaĝ'o, li'a bon'e tajlor'it'a kostum'o bezon'is bros'pur'ig'o'n, kaj li hav'is vund'et'o'n sur unu man'o.
Li port'is si'a'j'n viktim'o'j'n al la gnom'aŭt'o, kaj vi pov'as imag'i, ke ĝi nun est'is plen'a de korb'o'j kaj valiz'o'j kaj anser'o'j kaj gnom'o'j kaj knab'in'o. Kiam ili ating'is kviet'a'n kaj kaŝ'it'a'n lok'o'n, kie ili pov'is manĝ'i lunĉ'o'n, Rodney met'is la korb'o'j'n kun la anser'o'j sur la ter'o'n kaj pet'is Elizabeton prepar'i la akv'o'farb'o'j'n kaj mal'sek'ig'i la oranĝ'ruĝ'a'n farb'o'kuk'et'o'n kaj la roz'kolor'a'n. Ĉiu'j infan'o'j sci'as, ke oni ne pov'as solv'i nov'a'n farb'o'kuk'o'n en unu moment'o. Elizabeto labor'is, kaj Bob'o far'is mult'a'j'n demand'o'j'n pri farb'o — el kiu'j flor'o'j ĝi ven'as kaj ĉu ĝi est'as manĝ'ebl'a. Fin'e Elizabeto inform'is, ke ŝi est'as pret'a, kaj Rodney ek'sid'is sur unu el la korb'o'j kaj lev'is la kovr'il'o'n nur tiom, ke la anser'o pov'is tra'met'i kap'o'n kaj kol'o'n.
Jun'a vigl'a anser'o ten'as si'n kviet'a kiom ajn long'e en mal'lum'o, sed kiam ĝi ek'vid'as et'a'n esper'o'n pri liber'ec'o, tiam ĝi ŝanĝ'as kondut'o'n. Rodney dev'is ten'i ĝi'n tre fort'e ĉirkaŭ la kol'o, dum li per la ali'a man'o ten'is la bek'o'n.
” Anser'et'o, ” Elizabeto dir'is, ” ĉu vi kompren'as, ke ĉi tio est'as kosmetik'a salon'o ? Parol'u kun ŝi, Bob'o, kaj klar'ig'u. ”
Sed Bob'o mal'feliĉ'e ne sci'is, kio est'as kosmetik'a salon'o, kaj pro tio li ne pov'is traduk'i al anser'a lingv'o. Li kompren'is kelk'a'j'n vort'o'j'n de ili'a lingv'o, sed ĉi tiu'j mal'antaŭ'kort'a'j bird'o'j est'is tut'e fremd'a'j al li.
Elizabeto pren'is la penik'o'n, kaj kun am'em'a zorg'o de nask'it'a art'ist'o ŝi pentr'is bel'aspekt'a'j'n roz'ruĝ'a'j'n makul'o'j'n sur la vang'o'j de la anser'o'j.
” Tiel ja far'as ĉiu'j dam'o'j, ” dir'is Rodney. ” Do, kial la anser'o'j ne far'u sam'e ? ”
Elizabeto daŭr'ig'is pentr'i ornam'ig'a'j'n or'flav'a'j'n ring'o'j'n sur ili'a'j'n vert'o'j'n, tiel grand'a'j'n, ke ili est'is vid'ebl'a'j ankaŭ se ili sur'hav'is la ĉap'o'j'n. Ŝi prov'is la ĉap'o'j'n sur ili, kaj ili sid'is perfekt'e. Ŝi vol'is las'i ili'n tie, sed Rodney dir'is, ke la anser'o'j ebl'e pov'us frot'fal'ig'i ili'n en la korb'o'j kaj for'manĝ'i ili'n aŭ sid'iĝ'i sur ili'n. La ĉap'o'j est'is por solen'a'j okaz'o'j.
La kap'o'j kaj kol'o'j de la anser'o'j est'is do re'prem'it'a'j en la korb'o'j'n kaj Rodney dir'is:
” Est'us amuz'e hav'i et'a'n poem'o'n pri ni'a'j anser'o'j, aŭ kio'n vi opini'as ? ”
” Ho, jes, ” sam'opini'is Elizabeto kaj Bob'o. Ili sid'is plen'a'j de respekt'o kaj rigard'is dum Rodney pens'ad'is kelk'a'j'n minut'o'j'n.
Fin'e li kraĉ'otus'is kaj leg'is:
| Jen anser ’ de fremd'a ar'o Sensac'i ’ por gazet'ar'o Kun or'a'j kron'o'j el'kov'it'a'j Lum'ant'a'j klar'e, ne fuŝ'it'a'j La vang'o'j ruĝ'e bel'e ard'as Sen ŝmink'o tamen log'as, Kiam ni per vost'o sign'as, La gazet'ist'o'j tuj ar'iĝ'as. |
Post'e ili lunĉ'is. Rodney pren'is krajon'o'n kaj not'libr'o'n kaj skrib'is kelk'a'j'n telegram'o'j'n, kiu'j'n li laŭt'leg'is por la gnom'o'j, la anser'o'j kaj la knab'in'o.
” La Direktor'o de Imperi'a Hotel'o, San Francisko: Rezerv'u ĉambr'ar'o'n por gazet'ar'a konferenc'o kun reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j je la kvin'a vesper'e. Rodney Sinsabow. ”
Tio est'is la unu'a. La du'a est'is adres'it'a al ĉiu'j gazet'o'j kaj nov'aĵ'agent'ej'o'j en la grand'a urb'o.
” La reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j, kon'at'a'j sub la nom'o'j'n Jacqueline Kennedy kaj General'o Sherman, invit'as vi'n al akcept'o en si'a ĉambr'ar'o en Imperi'a Hotel'o hodiaŭ je la kvin'a post'tag'mez'e. ”
Li send'is ankaŭ telegram'o'n al la sekretari'o de Verd'a Kruc'o, organiz'o, deklar'is Rodney, kiu labor'as por protekt'i la arb'ar'o'j'n. Tio'n Glogo aprob'os, li al'don'is, kaj la mal'jun'a gnom'o ankaŭ pardon'os ĉiu'j'n stult'aĵ'o'j'n, kiu'j'n li dir'is pri la donac'o'j, kiu'j'n la organiz'o ricev'is por sav'i la arb'ar'o'j'n. Glogo ek'star'is en si'a korb'o kaj dank'is al Rodney tre ĝentil'e, kaj Rodney laŭt'leg'is la telegram'o'n.
” Mi dezir'as donac'i la abisen'a'j'n reĝ'a'j'n anser'o'j'n al vi'a organiz'o. Ili est'u vend'ot'a'j per aŭkci'o je favor'o de vi'a ag'ad'o. Vi est'as pet'at'a'j afabl'e send'i reprezent'ant'o'n al gazet'ar'a konferenc'o en Imperi'a Hotel'o hodiaŭ je la kvin'a post'tag'mez'e. ”
Post'e sekv'is krom'a telegram'o, adres'it'a al aŭkci'ist'o, kies nom'o'n Rodney trov'is en San Franciska gazet'o. Tiu est'is ankaŭ invit'it'a ĉe'est'i la gazet'ar'a'n konferenc'o'n, kaj Rodney dir'is, ke li cert'e ven'os, ĉar aŭkci'ist'o'j viv'as per publik'a renom'o.
Ĉe la grand'ul'o'j fam'o signif'as mon'o'n, li klar'ig'is. Kaj mon'o est'as io, da kio la grand'ul'o'j neniam pov'as ricev'i sufiĉ'e.
Glogo ek'ĝem'is kaj re'tir'is si'n al si'a korb'o, kie li est'is fort'e atak'it'a de si'a neŭr'asteni'o.
La gnom'aŭt'o plen'e ŝarĝ'iĝ'is de'nov'e kaj ili vetur'is rapid'eg'e al la mar'bord'o. Kiam ili ating'is la unu'a'n urb'o'n, Rodney send'is la telegram'o'j'n. La anim'o de la fulm'o tuj eksped'is ili'n al la grand'a urb'o, kaj ĉiu'j invit'it'a'j person'o'j dev'us aper'i je la menci'it'a hor'o. Pli post'e Rodney aĉet'is la post'tag'mez'a'j'n gazet'o'j'n en ali'a urb'o, kaj en ili trov'iĝ'is pri'skrib'o de ili'a'j aventur'o'j en la sam'a maten'o, kiel ili en'skrib'is si'n en hotel'o sub la nom'o Jenkins, kiel ili aranĝ'is la aŭt'o'n, ke ĝi est'u taŭg'a por la anser'o'j, kaj kiel la ekscentr'a jun'a hered'ont'o pag'is al dik'a sinjor'o, por ke tiu star'iĝ'u inter li kaj la fot'ist'o. Kiam li est'is tra'leg'int'a ĉio'n tio'n, li est'is pli konvink'it'a ol iam, ke ven'os pli ol sufiĉ'e da part'o'pren'ant'o'j al li'a gazet'ar'a konferenc'o.
Rodney adapt'is la rapid'ec'o'n tiel, ke ili al'ven'is antaŭ la Imperi'a'n Hotel'o'n kelk'a'j'n minut'o'j'n antaŭ la decid'it'a temp'o. Li pardon'pet'is al la gnom'o'j pro tio, ke ili bedaŭr'ind'e dev'os perd'i tiu'n interes'a'n spektakl'o'n. Pardon'o'n li ankaŭ pet'is de Elizabeto, ĉar li opini'is, ke est'as plej sekur'e, se ŝi rest'as kun la gnom'o'j por protekt'i ili'n. Rodney dev'os sol'a ĉio'n aranĝ'i kaj re'ven'i kiel ebl'e plej baldaŭ. Post'e ili est'os liber'a'j kaj pov'os for'ir'i el ĉi tiu pel'ig'a, bru'ant'a urb'o kaj re'e al la arb'ar'o'j.
Li vetur'is al park'ej'o kaj mend'is park'ad'o'n por unu hor'o, aŭ iom pli. Post'e li pren'is la du korb'o'j'n kun la anser'o'j. Li'a al'ven'o rapid'ig'is la serv'ist'ar'o'n. Ĉi'foj'e li permes'is al ili port'i la korb'o'j'n. Li vol'is nom'e mem kondut'i kiel ebl'e plej dign'e. Li ir'is al la akcept'ej'a tabl'o kaj en'skrib'is si'a'n nom'o'n kaj ek'sci'is, ke la ” konferenc'o ” atend'as li'n. Li vol'is pag'i por la ĉambr'ar'o, sed est'is ĝoj'o por la hotel'o sen'kost'e don'i ĝi'n por li'a dispon'o.
La hotel'a gvid'ant'ar'o kompren'ig'is al li, ke li est'os de'nov'e bon'ven'a, se li ven'os kun sam'e interes'a histori'o. Rodney supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n sekv'at'a de la du serv'ist'o'j kun la korb'o'j, kaj est'is konduk'it'a en grand'a'n ĉambr'o'n, kie du'dek'o da vir'o'j atend'is: ĵurnal'ist'o'j, fot'ist'o'j, la sekretari'o en Verd'a Kruc'o kaj la aŭkci'ist'o. Kaj tiu, kiu'n ĉiu'j atend'is, est'is ĝust'e Rodney, kiu en tiu moment'o al'tir'is al si la interes'o'n de la mond'o.
Rodney uz'is la plej rafin'it'a'n ĝentil'ec'o'n. Ne plu tem'is pri mal'zorg'em'o aŭ mal'respekt'o, ne pri kaŝ'iĝ'o mal'antaŭ dik'a vir'o.
Li far'is mal'long'a'n inaŭgur'a'n parol'ad'o'n, dir'ant'e:
” Mi'a'j sinjor'o'j, dum kelk'a temp'o mi okup'is mi'n pri scienc'a eksperiment'o, kiu, laŭ tio kio'n mi kred'is, pov'us est'i util'a.
Est'is absolut'e neces'e, ke tiu eksperiment'o okaz'u sekret'e, sed bedaŭr'ind'e la nov'aĵ'o pri mi'a'j klopod'o'j dis'flustr'iĝ'is. Tio okaz'is pro tio, ke la gvid'ant'o'j de iu hotel'o obstin'e vol'is sci'i, kio'n mi hav'as en mi'a'j korb'o'j. Kiam mi dir'is, ke tem'as pri anser'o'j, oni konklud'is, ke cert'e valor'as atent'ig'i la gazet'o'j'n pri la afer'o.
Post tio mi konstant'e est'is persekut'at'a kaj ĝen'at'a de ne'kalkul'ebl'a ar'o da hom'o'j kaj mi'a'n plan'it'a'n program'o'n mi ne sukces'is plen'um'i.
Tiu publik'ec'o kompren'ebl'e est'is tre ĝen'a por mi'a famili'o.
Vi sci'as, kio okaz'is al mi kaj mi'a nev'in'o ĉi maten'e, kaj nun mi dev'as trov'i manier'o'n por ĉes'ig'i tiu'n pel'ĉas'ad'o'n. ”
La ĵurnal'ist'o'j kap'sign'is pens'em'e. Ili, la vir'o'j kiu'j kaŭz'is tiu'n publik'ec'o'n, sci'is, ke mult'a'j hom'o'j ŝajn'as mal'ŝat'i ĝi'n kaj ke et'a mal'mult'o de tre riĉ'a'j person'o'j fakt'e mal'ŝat'as ĝi'n. Kaj kiam iu rakont'as tio'n, tio kompren'ebl'e far'as fort'a'n impres'o'n.
” De post kelk'a temp'o, ” daŭr'ig'is Rodney, ” mi est'is interes'it'a de la labor'o, kiu'n far'as la Verd'a Kruc'o, societ'o, kiu labor'as por protekt'i ni'a'j'n arb'ar'o'j'n kaj kontraŭ'labor'as la danĝer'a'n detru'o'n de la grund'o. Konsider'ant'e la grand'a'n interes'o'n, kiu'n montr'is la publik'o por mi'a'j anser'o'j, mi opini'as, ke ili est'as sufiĉ'e valor'a'j.
Tial mi decid'is donac'i ili'n al Verd'a Kruc'o, kiu vend'u ili'n en publik'a aŭkci'o kaj uz'u la akir'it'a'n nom'o'n por si'a'j cel'o'j. Mi pet'as la sekretari'o'n de la societ'o ven'i ĉi tie'n, kaj mi esper'as, ke li vol'os akcept'i la donac'o'n. ”
La sekretari'o est'is prezent'it'a kaj la ĵurnal'ist'o'j, kiu'j neniam aŭd'is pri Verd'a Kruc'o, far'is mult'a'j'n demand'o'j'n kaj not'is la respond'o'j'n.
Ĉio sukces'is kaj est'is radi'ant'a reklam'o por la asoci'o. La sekretari'o komunik'is al la mond'o, ke Verd'a Kruc'o kun ĝoj'o akcept'as la anser'o'j'n kaj varm'e dank'is al sinjor'o Sinsabow.
Post'e est'is la vic'o de la aŭkci'ist'o. Rodney dir'is, ke li ven'ig'is tiu'n sinjor'o'n al la gazet'ar'a konferenc'o, ĉar li hav'as grand'a'n spert'o'n en si'a meti'o, kaj li esper'is, ke li vol'os gvid'i la aŭkci'ad'o'n de la anser'o'j.
La aŭkci'ist'o komunik'is, ke ankaŭ li est'as tre interes'it'a pri la labor'o de Verd'a Kruc'o kaj ke li volont'e far'os tiu'n serv'o'n sen'kost'e. ” Kaj mi imag'as al mi, ke la reklam'kost'o'j est'as sen'signif'a'j, ” li dir'is, kaj la ĵurnal'ist'o'j rid'is.
Rest'is ankoraŭ unu afer'o: la anser'o'j dev'us est'i montr'it'a'j kaj fot'it'a'j.
” La sinjor'o'j de la gazet'o'j ebl'e mir'as, kial mi est'is tiel sekret'em'a pri la anser'o'j, ” dir'is Rodney. ” La afer'o est'as, ke ili est'as du'on'sovaĝ'a'j kaj tre facil'e tim'iĝ'as. Ili ne est'as kutim'ig'it'a'j al fremd'ul'o'j, kaj tio far'as ili'n nervoz'a'j kaj influ'as al ili'a eduk'o.
Nun mi kompren'ebl'e ĉes'as mi'a'j'n prov'o'j'n mal'sovaĝ'ig'i ili'n. Ili aparten'as al Verd'a Kruc'o, kiu de nun trans'pren'as la respond'ec'o'n pri ili. Vi pov'as vid'i kaj fot'i ili'n, sed vi ne atend'u, ke mi montr'os, kio'n mi instru'is al ili. Pov'as okaz'i, ke iu ali'a pov'os persvad'i ili'n konversaci'i kaj montr'i si'a'j'n art'aĵ'o'j'n antaŭ pli grand'a societ'o. Mi neniam sukces'is en tio, kaj mi ankaŭ neniam dir'is tio'n, ĉu ne ? Mi port'os ili'n en la apud'a'n ĉambr'o'n, kaj tie mi el'las'os ili'n la korb'o'j. — Ili est'as ĉiam relativ'e sovaĝ'a'j, kiam ili el'ven'as. Mi far'os, kio'n mi pov'os por kviet'ig'i ili'n, sed mi ne pov'as don'i iu'j'n garanti'o'j'n pri ili'a kondut'o. ”
Rodney akcent'is tio'n tiel fort'e, ke oni pov'us pens'i, ke li est'is pret'a el'las'i par'o'n da bengal'a'j reĝ'a'j tigr'o'j en la ĉambr'o de Imperi'a Hotel'o. Li ordon'is al la serv'ist'o'j port'i la korb'o'j'n en la apud'a'n ĉambr'o'n. Kiam la knab'o'j re'tir'iĝ'is, li ŝlos'is la pord'o'n kaj sid'iĝ'is sur unu korb'o'n, las'is la anser'in'o'n el'met'i la kap'o'n, sur'met'is la brun'a'n ĉap'et'o'n, re'tir'iĝ'is kaj las'is la anser'in'o'n ek'promen'i.
Rodney ne hav'is eĉ et'a'n imag'o'n, ĉu la anser'o prov'os for'ig'i la ĉap'o'n aŭ ĉu ĝi atak'os li'n, aŭ ĉu ĝi eskap'os sub la lit'o'n aŭ kio ajn. Li hav'is kelk'a'j'n gren'er'o'j'n en la surtut'a poŝ'o, kaj tiu'j'n li stern'is sur la plank'o'n kun la esper'o, ke la anser'o ne montr'os si'n ’ tro anser'a ’ — kaj tiu esper'o ver'iĝ'is, ĉar la bird'o tuj komenc'is manĝ'i. La vir'anser'o est'is el'las'it'a en simil'a manier'o. Kiam ili for'manĝ'is ĉio'n ĝis la last'a er'o, ili re'tir'iĝ'is en angul'o'n, kaj Rodney ir'is rapid'e al la pord'o, mal'ferm'is ĝi'n kaj vok'is:
” En'ir'u mi'a'j sinjor'o'j ! ”
La tut'a societ'o en'ir'is la ĉambr'o'n. Tie ili vid'is antaŭ si par'o'n da plen'e viv'ant'a'j anser'o'j, kaj ili hav'is tut'e ĝust'e roz'ruĝ'a'j'n vang'o'j'n kaj or'flav'a'j'n ring'o'j'n ĉirkaŭ la vert'o, kaj brun'a'j'n pint'ĉap'o'j'n sur la kap'o'j. Ili star'is tie kaj aspekt'is tim'iĝ'int'a'j kaj sufiĉ'e sovaĝ'a'j. Ne est'is tut'e impon'a vid'aĵ'o, sed kiel ajn — la tut'a mond'o atend'is ili'n, kaj la fot'ist'o'j tuj komenc'is labor'i. La fulm'o'j flam'is. Unu'e ili far'is bild'o'j'n de la anser'o'j, kaj post'e de Rodney kun la anser'o'j, kaj post'e de la sekretari'o de Verd'a Kruc'o, kaj fin'e ankaŭ de la aŭkci'ist'o. La unu'a'j bild'o'j de reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j, kiu'j iam est'is far'it'a'j en Amerik'o. La ĵurnal'ist'o'j kompren'ebl'e vol'is daŭr'ig'i si'a'j'n demand'o'j'n, sed Rodney abrupt'e inter'romp'is ili'n: ” Mi'a'j sinjor'o'j, mi rakont'is la tut'a'n histori'o'n. Mi ne est'as art'ist'o de distr'ad'o, kaj mi ne intenc'as, ke tiu'j bedaŭr'ind'a'j tim'ig'it'a'j best'o'j montr'u si'a'j'n art'o'j'n en hotel'ĉambr'o. Mi far'is ĉio'n, kio'n mi pov'as por vi, kaj la ven'ont'a numer'o est'os aŭkci'o. ”
” Kiam ĝi okaz'os ? ”
” Tio de'pend'as de la nov'a'j posed'ant'o'j de la anser'o'j. Se mi rajt'as far'i propon'o'n, mi kred'as, ke est'as saĝ'e atend'i tri - kvar tag'o'j'n, tiel ke ĉiu'j interes'ul'o'j pri la aŭkci'o pov'as ricev'i invit'o'n. Aŭ kio'n vi opini'as ? ” demand'is Rodney al la aŭkci'ist'o. Tiu sam'opini'is.
” Ankoraŭ unu demand'o'n, sinjor'o Sinsabow, ” inter'ven'is unu el la ĵurnal'ist'o'j. ” Mi kompren'is, ke vi ankaŭ hav'as kelk'a'j'n ov'o'j'n ? ”
” Jes, mi hav'as dek tri ov'o'j'n. ”
” Kio'n vi intenc'as far'i kun ili ? ”
Bedaŭr'ind'a Rodney ! Li est'is rapid'pens'a, sed ne sufiĉ'e en tiu ĉi kriz'a situaci'o.
” Mi intenc'as met'i ili'n en kov'aparat'o'n, ” li dir'is.
Li rimark'is si'a'n erar'o'n en sam'a moment'o, kiam la ĵurnal'ist'o ek'parol'is.
” Ho, do vi baldaŭ hav'os reĝ'a'j'n abisen'a'j'n anser'id'o'j'n ? ”
” Jes, ŝajn'as tiel. ”
” Kiel long'e daŭr'as la kov'ad'o ? ”
” Ĉirkaŭ tri semajn'o'j'n, mi kred'as. ”
” Kie vi trov'iĝ'os tiam ? ”
” Mi ne sci'as. ”
” Ĉu vi intenc'as hav'i la kov'aparat'o'n en vi'a aŭt'o ? ”
” Ho ne, ne, ne ! ” Rodney ek'kri'is, kapt'it'a de panik'o. ” Mi inter'konsent'is kun bon'kon'at'a anser'bred'ej'o, ke ili akcept'os la ov'o'j'n. ”
” Ĉu vi sci'ig'os ni'n pri la evolu'o ? ”
” Kompren'ebl'e. Ni aranĝ'os nov'a'n gazet'ar'a'n konferenc'o'n.
Kaj dum la temp'o tiu'j sinjor'o'j — li montr'is al la sekretari'o kaj la aŭkci'ist'o — prepar'os ĉio'n por la aŭkci'o. ”
Per tio la lign'aĵ'hered'ont'o post plur'a'j ĝentil'a'j riverenc'o'j for'las'is la ĉambr'o'n kaj fuĝ'is tra la rezerv'a el'ir'ej'o. Post kiam li iom'et'e promen'is por est'i cert'a, ke neni'u sekv'is li'n, li rapid'is al la park'ej'o, kie Elizabeto pacienc'e atend'is kun si'a'j gnom'o'j.
” El'las'u mi'n ! El'las'u mi'n ! ” pep'ad'is Bob'o, kaj Glogo ordon'is:
” Est'u silent'a knab'o, est'u silent'a ! ”
Tumult'o est'is proksim'a en la gnom'a famili'o, tiel fervor'a Bob'o est'is por ek'sci'i ĉio'n pri la konferenc'o. Li pov'is preskaŭ ne atend'i ĝis la gnom'aŭt'o rul'is el la park'ej'o kaj Elizabeto pov'is lev'i la kovr'il'o'j'n de la korb'o'j.
” Nu, ĉu la ĵurnal'ist'o'j ven'is ? ” li demand'is.
” Kiel kondut'is la anser'o'j ? ”
” Ĉu la pentr'it'a'j plum'o'j aspekt'is natur'a'j ? ”
” Nun mi kred'as, ke oni las'os ni'n en trankvil'o dum la proksim'a'j tri semajn'o'j, ” dir'is Rodney. ” Neni'u hav'as interes'o'n pri ov'o'j antaŭ ol ili est'as pret'a'j por el'kov'iĝ'i. ”
Sed post'e, kiam li pri'pens'is la afer'o'n ĝis'fund'e, li dir'is, ke tamen est'as pli bon'e, ke ili rest'u inkognit'a'j. Tia'okaz'e ili ja dev'as elekt'i nov'a'j'n nom'o'j'n.
Elizabeto ĝoj'is — est'as kvazaŭ interes'a lud'o. Rodney dir'is, ke li est'os sinjor'o Timotheus T. Pettigrew el Oshkosh en Wisconsin. Elizabeto pri'pens'is long'e kaj profund'e, sed fin'e ŝi decid'is, ke ŝi est'as Pamela Pettigrew. Bob'o ĵus ek'sci'is, ke la mamut'arb'o'j est'is nom'it'a'j laŭ indi'an'o, kaj tial li vol'is est'i indi'an'o kun tiu nom'o. Glogo ne interes'iĝ'is pri tia'j stult'aĵ'o'j, sed Elizabeto kaj Bob'o decid'is nom'i li'n laŭ la grand'a mamut'arb'o en la naci'a park'o, kiu hav'as la nom'o'n General'o Grant.
Ili dev'is ankaŭ decid'i, kiel oni nom'u si'a'n nov'a'n okup'o'n.
Rodney propon'is, ke ili dir'u, ke ili vetur'as por kolekt'i prov'aĵ'o'j'n de nov'a'j spec'o'j de filik'o'j. Ili pov'as ja pren'i kelk'a'j'n spec'o'j'n kaj las'i ili'n vid'ebl'a'j en la korb'o'j, tiel ke ili ne bezon'as dir'i mal'ver'o'n.
Do ili far'iĝ'is botanik'ist'o'j, kaj ili tuj komenc'is praktik'i si'a'j'n rol'o'j'n. Elizabeto vol'is sci'i, kiom da spec'o'j de filik'o'j ekzist'as kaj pet'is al Glogo, ke li rakont'u pri si'a'j inter'parol'o'j kun tiu'j pra'temp'a'j kresk'aĵ'o'j en la sekvoj'a'j arb'ar'o'j.
Ili for'las'is la bru'em'a'n urb'o'n kaj pas'is long'a'n pont'o'n, kiu ir'is super la intern'a part'o de la golf'o. Baldaŭ ili est'is de'nov'e sur la ŝose'o, kaj est'is tre varm'e ankaŭ post la sun'sub'ir'o. Ili daŭr'ig'is ĝis est'is temp'o por en'lit'iĝ'o.
Lern'int'e de si'a'j fru'a'j spert'o'j, ili ne elekt'is la rekt'a'n voj'o'n al hotel'o sed al park'ej'o, kie ili las'is la aŭt'o'n. Post'e ili pied'ir'is al hotel'o, port'ant'e la korb'o'j'n, el kiu'j filik'o'j el'star'is, kaj et'a'n vojaĝ'valiz'o kun dent'o'bros'o'j kaj piĵam'o'j. Ili ir'is al la akcept'ej'a tabl'o, kaj Rodney skrib'is ” Timotheus T. Pettigrew, Oshkosh, Wis. ” kaj ” Pamela Pettigrew, sam'e, sam'e. ” Ili sci'ig'is al la serv'ist'o, ke ili est'as botanik'ist'o'j kaj hav'as filik'o'j'n en la korb'o'j.
Ĉar la filik'o'j est'is tut'e vid'ebl'a'j, ili est'is sen demand'o'j montr'it'a'j al si'a'j ĉambr'o'j. Ili ŝlos'is la pord'o'j'n, start'is la aer'um'il'o'n kaj kuŝ'is kviet'e kaj pac'e en si'a'j lit'o'j. Fot'ist'o'j kaj ĵurnal'ist'o'j ne ĝen'is ili'a'j'n sonĝ'o'j'n tiu'n nokt'o'n.
La sekv'ant'a'n maten'o'n ili ricev'is gazet'o'j'n kun resum'o'j pri la gazet'ar'a konferenc'o kaj la dign'a kaj efik'a parol'ad'o, kiu'n Rodney far'is. Est'is ankaŭ bild'o de li kaj la reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j. Entrepren'em'a teatr'ul'o est'is propon'int'a si'a'n teatr'o'n kiel aŭkci'ej'o, kaj anonc'is, ke la reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j for'aŭkci'iĝ'os al la plej alt'a propon'o vendred'e je la tri'a post'tag'mez'e kaj ke la tut'a vend'o'sum'o est'os trans'don'at'a al Verd'a Kruc'o.
” Kaj nun la vetur'o ir'as al Yosemite, ” dir'is Rodney, kaj baldaŭ ili de'nov'e sur'voj'is al mont'ar'o. La bel'a voj'o serpent'um'is tie'n kaj re'e'n tra pas'ej'o'j, en kiu'j la natur'o mal'ŝpar'em'e plant'is pomp'a'j'n arb'o'j'n. Ili vid'is plur'a'j'n laŭd'it'a'j'n scen'ej'o'j'n: — grand'eg'a'j ravin'o'j kaj akv'o'fal'o'j, natur'bel'a'j mont'o'j kaj lag'o'j kaj river'et'o'j.
Ili vid'is arb'ar'o'j'n de mult'a'j divers'a'j spec'o'j kaj grand'ec'o'j, ili vetur'is tie'n kaj re'e'n kaj serĉ'is la tut'a'n tag'o'n. Ili pas'ig'is la nokt'o'n sur kamp'ad'ej'o en la mont'ar'o kaj daŭr'ig'is la serĉ'ad'o'n.
Ili vid'is urs'o'j'n kaj cerv'o'j'n kaj mult'a'j'n turist'o'j'n, sed gnom'o'j'n oni ne vid'is, eĉ ne spur'o'j'n post ili. Glogo far'iĝ'is pli kaj pli mal'ĝoj'a, kaj kiom ajn li klopod'is, li tamen est'is sufiĉ'e sen'kuraĝ'ig'a kun'ul'o.
La situaci'o est'is ver'e iom strang'a. Glogo est'is mal'trankvil'a pri la est'ont'ec'o de si'a nev'o, kaj li, kiu est'is bon'a kaj fidel'a, prov'is ankaŭ aspekt'i sam'e mal'trankvil'a, sed sen sukces'o. Bob'o, kiu iam est'is bon'a kaj patriot'a gnom'o, iom post iom las'is si'n en'sorĉ'i de la grand'ul'o'j. Li prov'is kaŝ'i tio'n antaŭ si'a av'o, sed ne est'is mal'facil'e vid'i, ke Bob'o tre ŝat'as matur'a'j'n oliv'o'j'n kaj celeri'o'n kaj glaci'aĵ'o'n. Li ŝat'is rigard'i tra la fenestr'o kaj vid'i la aŭt'o'j'n preter'pas'i kiel vent'o, malgraŭ tio, ke li risk'is est'i mal'kovr'it'a.
Kiam ili en sabat'a maten'o aŭd'is la pri'skrib'o'n de la aŭkci'o, kaj ke tiu sol'a par'o de reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j vend'iĝ'is por 2 240 dolar'o'j, li est'is pli mult'e interes'it'a pri tiu mon'o kaj kio'n oni pov'us aĉet'i per tio, ol serĉ'i gnom'o'j'n. Rodney komenc'is demand'i si'n, kiel tio fin'iĝ'os. Ĉu Bob'o, kondiĉ'e ke oni trov'os la et'a'j'n ul'o'j'n, vol'os aparten'i al ili ?
Ili sid'is en et'a mal'dens'ej'o manĝ'ant'e si'a'n vesper'manĝ'o'n, kaj subit'e Glogo dir'is: ” Ne valor'as pli long'e serĉ'i. Ne plu trov'iĝ'as gnom'o'j en Yosemite. ”
” Ekzist'as mult'eg'e da naci'a'j park'o'j, ” atent'ig'is Rodney. Far'iĝ'is de'nov'e unu el tiu'j diskut'o'j, en kiu ĉiu prov'is super'i la ali'a'j'n per ĝentil'ec'o. Glogo dir'is, ke ili dev'as re'ir'i al la sekvoj'a arb'ar'o, kaj ke ili ne plu rajt'as ĝen'i si'a'j'n amik'o'j'n. Rodney dir'is, ke li neniam tra'viv'is pli gaj'a'n aventur'o'n. Kaj krom'e, kio okaz'os kun la reĝ'a'j abisen'a'j anser'ov'o'j ? Ili ŝerc'is kun la mil'jar'a gnom'o, ĝis ili sukces'is rid'ig'i li'n.
Tio fin'iĝ'is per decid'o, ke ili for'las'u Yosemite kaj daŭr'ig'u orient'e'n al la naci'a'j park'o'j en Zion kaj Bruce Canyon. Ili re'ir'is al la hotel'o, kaj Rodney funkci'ig'is la ” inter'urb'parol'il'a'n anim'o'n ”.
Elizabeto parol'is kun pa'nj'o kaj rakont'is, kiel mir'ind'a'n temp'o'n ŝi hav'as, kaj ke ŝi eĉ ne unu foj'o'n mal'sek'ig'is si'a'j'n pied'o'j'n. Kaj ke preskaŭ ne est'is fulm'o'tondr'o kaj eĉ ne iom'et'e da ter'trem'o.
La sekv'a'n maten'o'n ili vetur'is orient'e'n kaj for'las'is Kalifornion, tiu'n varm'eg'a'n forn'eg'o'n, mal'antaŭ si. Sed est'is pli mult'a'j forn'eg'o'j en Nevad'o. La mont'o'j est'is sen'arb'a'j, mal'seren'a'j rok'o'j, kiu'j al'pren'is plej strang'a'j'n form'o'j'n, kelk'a'j lum'is roz'ruĝ'e, griz'e, brun'e, blank'e kaj per mult'a'j miks'aĵ'o'j de tiu'j kolor'o'j. Ili pas'is grand'a'j'n teren'o'j'n de mal'fekund'a ter'o, kie nur kresk'is salvi'o kaj spic'herb'o'j, griz'brun'e pend'ant'e en la brul'ant'a sun'o. La gnom'o'j neniam vid'is tia'j'n pejzaĝ'o'j'n, kaj Glogo, kiu ne pov'is el'ten'i la vid'o'n de tiu'j soif'a'j, sufer'ant'a'j kresk'aĵ'o'j, kaŝ'is si'a'n vizaĝ'o'n per la man'o'j. Li ne el'ir'is la aŭt'o'n por parol'i kun ili. Ili aspekt'is tro mizer'a'j kaj li kompren'is ili'a'j'n sent'o'j'n.
Sed la strang'a'j grand'ul'o'j pri'zorg'is, ke est'is pli ol sufiĉ'e da akv'o laŭ'long'e de la voj'o, sam'e ankaŭ da benzin'o kaj ole'o, kio'n bezon'is la ne'lac'iĝ'ebl'a anim'o de la aŭt'o. Ili pov'is ankaŭ ricev'i ĉio'n, kio'n ili mem bezon'is — sandviĉ'o'j'n, varm'a'j'n kolbas'o'j'n, trink'aĵ'o'j'n kaj glaci'aĵ'o'j'n en paper'konus'o'j. Kiel ajn mal'gaj'a Glogo est'is, li ne pov'is kontraŭ'star'i la ĉarm'o'n de glaci'aĵ'o en la brul'ant'a varm'eg'o de Nevad'o.
La glaci'konus'o est'as unu el la kontribu'o'j, kiu'j'n Amerik'o don'is al la civiliz'o. Ĝi trov'iĝ'as en tri kolor'o'j, blank'a, brun'a kaj roz'a. De Portland'o en Oregon'o sur la okcident'a bord'o ĝis Portland'o en Maine sur la orient'a bord'o ĝi est'as ĉiam de sam'a form'o, grand'ec'o, gust'o kaj prez'o. Se ĝi ne est'us tiel facil'e pere'iĝ'ant'a, ĝi cert'e est'us uz'ebl'a kiel pag'il'o.
La voj'o ne plu est'is asfalt'it'a, ĝi est'is makadam'a voj'o. Tio kaŭz'is, ke ili rapid'is antaŭ'e'n en grand'eg'a'j kirl'iĝ'ant'a'j polv'o'nub'o'j. Sed tiu'j'n ili konstant'e hav'is mal'antaŭ si — la bon'e eduk'it'a gnom'aŭt'o ĵet'is la polv'o'n en la vizaĝ'o'n de la renkont'iĝ'ant'o'j. La trafik'o tamen est'is mal'dens'a en tiu'j region'o'j, kaj est'is la salvi'o'j kaj la spic'herb'o'j, kiu'j ricev'is la plej'part'o'n. Est'is ankaŭ kav'aĵ'o'j en la voj'o, kaj Glogo kaj Bob'o dev'is uz'i la streĉ'it'a'j'n ŝnur'o'j'n. Bob'o opini'is, ke est'as gaj'eg'e far'iĝ'i ĵet'it'a tie'n kaj re'e'n, kaj Rodney nom'is li'n ’ la jun'a gnom'o en la flug'ant'a trapez'o ’.
Bob'o kaj Elizabeto el'trov'is ĉiu'spec'a'j'n lud'o'j'n por romp'i la enu'o'n dum long'a'j vetur'o'j. Ili vet'is pri la numer'o'j de la renkont'ot'a'j aŭt'o'j. Ili hav'is neni'o'n por pri'vet'i, sed ili tamen vet'is kaj zorg'em'e kontrol'is gajn'o'j'n kaj perd'o'j'n.
Ili ricev'is map'o'j'n ĉe la benzin'aŭtomat'o'j, kaj Bob'o ne lac'iĝ'is stud'i ili'n. Li kompren'ebl'e ne pov'is leg'i, sed Elizabeto iom post iom instru'is al li. Li pov'is sekv'i la lini'o'j'n, kiu'j sign'is la voj'o'n, kaj Elizabeto leg'is la nom'o'j'n de la urb'o'j kaj klar'ig'is la distanc'o'j'n inter ili. Li lern'is rapid'e disting'i la divers'a'j'n benzin'entrepren'o'j'n laŭ ili'a'j'n benzin'aŭtomat'o'j'n kaj la divers'a'j'n aŭt'o'mark'o'j'n — mal'long'e dir'it'e, Bob'o rapid'e trans'form'iĝ'is al jun'a uson'an'o kaj laŭ kondut'o, pens'manier'o kaj lingv'o, kaj se ili ver'e sukces'os trov'i ali'a'j'n gnom'o'j'n, li kaŝ'e rigard'os ili'n kiel ne'eduk'it'a'j'n kamp'ar'an'o'j'n.
Ili kred'is, ke ili est'is aŭd'int'a'j pri la reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j por last'a foj'o, sed ne est'is tiel feliĉ'e. En la min'ej'a urb'o Tonopah Rodney aĉet'is gazet'o'n, kaj en ĝi li leg'is, ke la anser'o'j est'is aĉet'it'a'j de variete'a direktor'o, kiu rapid'e gajn'is mon'o'n per montr'ad'o de ili antaŭ publik'o. Li mask'is knab'in'o'n al ’ abisen'a anser'vart'ist'in'o ’, kaj ŝi gvid'is la anser'o'j'n per plur'kolor'a'j silk'o'ruband'o'j sur la scen'ej'o'n kaj danc'is kaj kant'is bon'humor'a'n kanzon'o'n pri si'a hejm'land'o. Li las'is ankaŭ eksplod'ig'is knal'piz'o'j'n kaj je ili'a krev'ad'o la anser'o'j ek'salt'is kaj balanc'et'is la vost'o'j'n. Tiu numer'o est'is grand'a sukces'o.
Elizabeto demand'is, kiel est'as ebl'e por vir'o en tiel mal'long'a temp'o instru'i la anser'o'j'n, kaj Rodney dir'is, ke li ebl'e hav'as kaŝ'it'a'n faden'o'n mal'antaŭ la kurten'o'n kaj don'as al la bedaŭr'ind'a'j best'o'j elektr'a'n bat'o'n. Ĉiu'okaz'e est'is agrabl'e sci'i, ke la grand'a publik'o nun hav'as i'o'n ali'a'n por rigard'i ol la gnom'aŭt'o'n kaj ĝi'a'j'n pasaĝer'o'j'n.
Ili ven'is al Utah, nov'a ŝtat'o, plen'a de mont'o'j, kie la natur'a'j fort'o'j prov'is mult'a'j'n strang'a'j'n eksperiment'o'j'n — kiel renvers'i la mont'o'j'n aŭ flank'e'n'met'i ili'n. Est'is ankaŭ mont'o'j, kiu'j est'is dis'hak'it'a'j por konstru'ŝton'o'j kaj amas'ig'it'a'j en kurioz'a'j formaci'o'j. Aŭ ili est'is mez'e fend'it'a'j aŭ eksplod'ig'it'a'j kun natur'a'j volb'ig'it'a'j tunel'o'j.
Oni pov'is subit'e ven'i al io, kio aspekt'is kvazaŭ ĉin'a mur'o aŭ pra - hind'uj'a'j fortik'aĵ'o'j aŭ egipta sfinks'o. Kaj post'e sekv'is tut'a kvartal'o da nov'jork'a'j nub'skrap'il'o'j, kiu'j est'is ruin'iĝ'ont'a'j.
Oni vid'is eg'e dens'a'n elefant'greg'o'n, post'e aŭt'o'park'ej'eg'o'n, kiu solv'iĝ'is ĉe la horizont'o, kaj tuj post'e oni ven'is al la ’ Pend'ant'a'j ĝarden'o'j de Semiramido ’. Est'is lok'o, al kiu ver'ŝajn'e ven'is gigant'o, kiu per si'a akr'a glav'o for'hak'is la pint'o'j'n de ĉiu'j mont'o'j kaj post'las'is plan'a'j'n eben'a'j'n supr'aĵ'o'j'n. Oni pov'is imag'i al si, ke est'is bel'e kaj verd'e tie supr'e, ideal'a lok'o por piknik'o, sed bedaŭr'ind'e est'is tro for'e.
Post'e ali'a gigant'o est'is ven'int'a kun skatol'o kaj akv'o'farb'o'j, simil'a al la mal'kar'a skatol'o de Elizabeto, sed pli grand'a. Li est'is met'int'a la penik'o'n en la hel'ruĝ'a'n farb'o'n kaj pentr'is la flank'o'j'n de la rok'o'j, sam'e kiel Elizabeto pentr'is la reĝ'a'j'n abisen'a'j'n anser'o'j'n.
En iu ali'a lok'o ŝajn'is, ke la gigant'o'j hav'is batal'o'n. Ĉi tie la mont'flank'o'j est'is tut'e hel'ruĝ'a'j, kvazaŭ sang'o est'us flu'int'a el la vejn'o'j de la gigant'o. Arb'o'j prov'is kaŝ'i la vund'o'j'n kaj makul'o'j'n verd'e kaj ruĝ'e. Kaj pli for'e oni vid'is pli alt'a'n mont'ĉen'o'n kun blank'a'j makul'o'j — ebl'e est'is neĝ'o, ebl'e marmor'o, est'is ne'ebl'e konstat'i. Est'is ankaŭ nigr'a'j mont'o'j kaj brun'a'j mont'o'j kaj griz'a'j mont'o'j kaj ĉiu'j tiu'j kolor'o'j en divers'a'j nuanc'o'j kaj miks'aĵ'o'j.
La voj'o serpent'um'is tie'n kaj re'e'n tra tiu strang'a pejzaĝ'o.
Kelk'foj'e la aŭt'o grimp'is supr'e'n kaj ating'is pint'o'n, kaj tiam oni hav'is vast'a'n el'rigard'o'n super cent'o'j da kilo'metr'o'j de mont'o'j. De'nov'e mal'supr'e'n kaj gigant'a'j rok'o'j aper'is kaj prov'is blok'i la voj'o'n al la gnom'aŭt'o. Kaj tiam ĝi dev'is flank'e'n'ir'i aŭ preter'pas'i laŭ la plej ekster'a flank'o de la rok'o. Glogo kaj Bob'o est'is sufiĉ'e mal'trankvil'a'j, ili ne est'is al'kutim'iĝ'int'a'j kur'eg'i kap'al'ter'e kontraŭ gigant'a'j mont'o'j kun rapid'ec'o de ok'dek kilo'metr'o'j po hor'o.
Rimark'ind'e est'is, ke la voj'o ĉiam ating'is antaŭ ili kaj ord'ig'is ĉio'n. Ne grav'is, ĉu est'is tag'e aŭ nokt'e, ĉiam ripet'iĝ'is la sam'a sorĉ'o.
Unu'e ili ven'is al Bryce Canyon, kie est'is amas'o'j da vid'ind'aĵ'o'j kiel la ĵus pri'skrib'it'a'j, kaj post'e ili ven'is al Zion Park. Ili fidel'e el'ir'is kaj ir'is en la arb'ar'o'n por serĉ'i gnom'o'j'n, sed ĉiam van'e. De'nov'e Glogo kaŝ'is la vizaĝ'o'n per la man'o'j, kaj Rodney dev'is aplik'i si'a'n patent'medicin'o'n kontraŭ neŭr'asteni'o:
” Ne perd'u la esper'o'n, vi ankoraŭ ne vid'is Coloradon. ”
Li komenc'is laŭd'i la misteri'o'j'n de la mont'o'j kaj arb'ar'o'j de Colorado — est'is kvazaŭ la komerc'a ĉambr'o de Colorado ek'parol'us aŭ la Denver - Rio Grand'e - fer'voj'o. Kaj tiel ankaŭ est'is. Rodney nom'e halt'is ĉe fer'voj'a staci'o, kaj tie li ricev'is broŝur'o'n. El ĝi li ek'sci'is, ke la vort'o Colorado signif'as ’ ruĝ'a ’ kaj ke unu el la ŝtup'o'j en ŝtat'a parlament'ej'o trov'iĝ'as ekzakt'e unu angl'a'n mejl'o'n super la mar'o. Bob'o, la perfekt'a turist'o, est'is tre impon'it'a. Kiam Glogo rimark'is tio'n, li reg'is si'n kaj dir'is: ” Nu bon'e, ni daŭr'ig'os. ”
Ili vetur'is orient'e'n, kaj baldaŭ ili est'is en Colorado. Ili ven'is en la grand'a'n naci'a'n park'o'n en la rok'a mont'ar'o, kaj tie ili daŭr'ig'is la serĉ'ad'o'n. Rodney rakont'is, ke la arb'ar'o'j ĉi tie konsist'as el mult'a'j divers'a'j laŭr'o'j kaj ke oni pov'as trov'i rok'o'j'n plen'a'j de ŝton'iĝ'int'a'j foli'o'j kaj ŝel'o de gigant'a'j mamut'arb'o'j, kiu'j viv'is kaj prosper'is antaŭ kvar'dek milion'o'j da jar'o'j.
Ebl'e ankaŭ trov'iĝ'as ost'o'j de gnom'o'j en ili. Sed Glogo ne far'iĝ'is pli gaj'a pro tio — ne ŝton'iĝ'it'a'j'n gnom'o'j'n li serĉ'as, sed unu jun'a'n viv'ant'a'n gnom'knab'in'o'n, kiu pov'us edz'in'iĝ'i kun li'a nev'o.
Kio'n ili nun trov'u ? Ili ven'is la tut'a'n long'a'n voj'o'n tra la mont'eg'o'j en orient'a Amerik'o, sed en neni'u lok'o ili hav'is sukces'o'n. Se ili re'ir'us, tio signif'us komplet'a'n kapitulac'o'n antaŭ la nigr'a'j fort'o'j de neŭr'asteni'o. Glogo kuŝ'iĝ'is en si'a korb'o kaj rest'is tie, kaj est'is ne'ebl'e el'log'i li'n eĉ per glaci'konus'o.
Rodney kaj Elizabeto est'is diskut'int'a'j la afer'o'n kaj far'is decid'o'n. Dum unu el si'a'j long'a'j konsil'iĝ'o'j kun la gnom'o'j ili komenc'is rakont'i pri ĉiu'j mir'ind'aĵ'o'j, kiu'j trov'iĝ'as en Minesot'o kaj Wisconsin — tie ne est'is mont'o'j, sed bel'a'j lag'o'j, kaj en la nord'a part'o ne'tuŝ'it'a'j arb'ar'o'j, en kiu'j oni pov'is imag'i, ke amas'o'j da gnom'o'j viv'as. Por ven'i tie'n oni dev'is vetur'i tra grand'a'j eben'aĵ'o'j, dir'is Rodney. Est'as long'a vetur'o, pov'as est'i varm'eg'e sur la voj'o, kaj ili ne vid'os arb'o'j'n krom popl'o'j en la flu'ej'o'j. Se ili vetur'os rapid'e, ili est'os tie post du tag'o'j. Glogo pov'is rest'i en si'a korb'o kaj konsil'iĝ'i kun la anim'o de la gnom'aŭt'o.
” Mi aŭskult'is la anim'o'n, ” dir'is Glogo, ” kaj ĝi dir'as, ke ĝi ne est'as tut'e kontent'a kun la ekzist'o. Pov'as est'i komenc'o de neŭr'asteni'o. ”
” Ho, terur'e, mi ne sci'is, ke ĝi est'as infekt'a, ” dir'is Rodney.
En proksim'a urb'o li ig'is meĥanik'ist'o'n esplor'i la aŭt'o'n. Tiu trov'is, ke la vir'o, kiu far'is la ŝmir'o'n, forges'is kontrol'i unu ŝraŭb'o'n en la transmisi'il'a skatol'o kaj ke preskaŭ ĉiu ole'o el'flu'is. Rodney decid'is, ke la inkognit'a nom'o de Glogo est'u ŝanĝ'it'a de General'o Grant al ’ Plej bon'a difekt'esplor'ist'o ’. Li dir'is, ke unu gnom'o en la mal'antaŭ'a sid'lok'o baldaŭ aparten'u al la norm'a ekip'aĵ'o por ĉiu'j aŭtomobil'ist'o'j.
Ili komenc'is la nov'a'n vetur'o'n. ” Minesot'o aŭ bankrot'o ”
est'os ili'a deviz'o, dir'is Rodney. ” Orient'e'n mont'ar'as la Stel'o de la Gnom'o'j. ”
Li ĉiam est'is plen'a de tia'j stult'aĵ'o'j. Li ankaŭ far'is mult'a'j'n demand'o'j'n al Glogo, kelk'a'j el ili serioz'a'j, ali'a'j amuz'a'j, kaj ig'is li'n parol'i la tut'a'n temp'o'n. Kiam ili ating'is la hotel'o'n vesper'e, Rodney far'is not'o'j'n pri ĉio, kio'n Glogo rakont'is. Li skrib'os libr'o'n, li deklar'is, kun la titol'o: ” La saĝ'o de la gnom'o ”.
Rodney parol'is inter'urb'e kun patr'in'o kaj rakont'is, kie ili trov'iĝ'as kaj kie'n ili cel'as vojaĝ'i. Natur'e patr'in'o terur'iĝ'is — kia ide'o est'as vetur'i okcident'e'n kun Elizabeto, se nun Rodney re'vojaĝ'os orient'e'n kun ŝi ? Rodney dir'is, ke est'as tre simpl'e — ŝi ja ne pov'os vojaĝ'i hejm'e'n orient'e'n, se ŝi ne unu'e est'is okcident'e, ĉu ? Ankoraŭ unu el li'a'j kutim'a'j stult'aĵ'o'j !
Elizabeto pet'is kaj pet'eg'is — patr'in'o ne pov'as imag'i kiel bon'e ŝi fart'as, kaj est'is la unu'a foj'o, ke ŝi ver'e pens'as, ke est'as amuz'e lern'i i'o'n. Patr'in'o est'is tre suspekt'em'a pri lern'aĵ'o'j'n, kiu ne est'as mal'amuz'a'j — tio'n ŝi mem neniam spert'is dum si'a jun'ec'o. Sed, feliĉ'e, patr'in'o ĝust'e nun mem fart'is tre bon'e, kaj tial ŝi dir'is, ke Elizabeto pov'as kun'vojaĝ'i, sed postul'is, ke ŝi las'u la terur'a'n esprim'o'n ” okej ”, kiu son'is tiel vulgar'a — tiel ja parol'as la gangster'o'j en film'o'j. Elizabeto dir'is, ke ŝi eĉ ne unu'foj'e vizit'is kin'ej'o'n, ŝi'n pli amuz'as parol'i kun profesor'o Glogo. Do, fin'e patr'in'o kompren'is, ke la kultur'a bred'ad'o de la fil'in'o bon'e progres'as.
Ili start'is la sekv'a'n maten'o'n kun bon'eg'a humor'o kaj tre sci'vol'em'a'j pri Minesot'o. Rodney elekt'is tiu'n okaz'o'n por sci'ig'i al ili, ke li skrib'is poem'o'n pri Bob'o kaj li'a problem'o.
Rodney skrib'is konstant'e poem'o'j'n, sed li neniam sukces'is publik'ig'i ili'n. Ili est'as tro facil'e kompren'ebl'a'j, li dir'is, kaj nun'temp'e neni'o est'as aprob'it'a kiel poezi'o, se oni pov'as kompren'i ĝi'n. Tio'n Elizabeto ne pov'is kompren'i, kaj Rodney klar'ig'is, ke la poet'o'j vol'as dis'ig'i si'n de mond'o, kiu'n ili ne aprob'as, kaj fin'e ili tiom ali'iĝ'is, ke ili ne eĉ kompren'as si'n mem. Sed kiel ajn, ĉi tiel tekst'as la poem'o pri Bob'o:
| Arb'ar'o'n ĉarm'a'n kon'as mi Solen'a'n templ'o'n simil'as ĝi Et'a gnom'o tie ĝu'as. Mal'ĝoj'as tamen pri l ’ hav'aĵ ’ perd'it'a.
Hak'il'o hom'a l ’ arb'ar'o'n detru'is
Ankoraŭ jun'a, nur cent jar'o'j,
Bedaŭr'ind'e li ne sci'i pov'as
Se vi por gnom'o'j hav'as kor'o'n
En val'o'n kaj sur mont'a'n pint'o'n |
Elizabeto kun'frap'is la man'o'j'n pro ĝoj'o. Ŝi dir'is, ke ŝi ne pov'as imag'i al si pli bel'a'n poem'o'n ol ĉi tiu'n. Rodney atent'ig'is, ke ĝi krom'e est'as praktik'a. Li klar'ig'is al Glogo, ke ĝi ne mal'kaŝ'is ili'a'n sekret'o'n, ordinar'a hom'o dev'as nom'e percept'i la poem'o'n kiel ordinar'a'n esprim'o'n de la kurioz'ec'o de la poet'o'j, dum kontraŭ'e la ver'a'j amik'o'j de la arb'ar'o kompren'os kaj komenc'os serĉ'i. Est'us ja ebl'e, ke jam est'as iu, kiu hav'as ar'o'n da gnom'o'j, sed kaŝ'as ili'n pro la sam'a kaŭz'o, kial Rodney kaj Elizabeto kaŝ'as si'a'j'n.
Glogo dir'is, ke li ne kontraŭ'as, ke Rodney publik'ig'u la poem'o'n, sed ke li ne atend'as rezult'o'n, ĉar li ne pov'as kred'i, ke trov'iĝ'as tiom da ver'a'j amik'o'j de la arb'ar'o'j inter la grand'ul'o'j — kial ili en tiu okaz'o las'is la arb'o'j'n fal'iĝ'i kaj trans'form'iĝ'i al mal'bel'a'j lign'o'skatol'o'j. Se ili neces'e dev'as hav'i skatol'o'j'n kiel loĝ'ej'o'j'n, ili ja tamen pov'as plant'i nov'a'j'n arb'o'j'n anstataŭ la fal'ig'it'a'j ?
Rodney kaj Glogo post'e hav'is long'a'n inter'parol'o'n pri io, kio nom'iĝ'as ’ konserv'ig'o ’. Rodney dir'is, ke la hom'o'j iom post iom lern'is pri'zorg'i si'a'j'n arb'ar'o'j'n, ke ili permes'as fal'ig'i nur tiu'j'n arb'o'j'n, kiu'j ating'is cert'a'n grand'ec'o'n, kaj ke ili ĉiam plant'as nov'a'j'n anstataŭ'e. Li dir'is, ke ne ebl'as est'i tro avid'a en la lign'aĵ'a fak'o, ĉar tio gvid'us al pere'o por la tut'a fak'o kaj la mond'o mem.
Glogo kred'is, ke jam est'as tro mal'fru'e, ke la ter'o est'as erozi'it'a de la akv'o de tiom da mont'o'j kaj mont'et'o'j, kaj ĝi'n oni ne pov'as re'hav'i, sam'e mal'ebl'e kiel est'as re'hav'i la gnom'o'j'n.
La mal'jun'a av'o kuŝ'iĝ'is en si'a korb'o kaj est'is atak'it'a de ne'ordinar'a atak'o de sen'esper'o.
Ili for'las'is la mont'o'j'n kaj ili'a'j'n branĉ'o'j'n kaj rul'is tra ond'ant'a'j eben'aĵ'o'j, kie brut'ar'o'j paŝt'is si'n. Sed la mal'supr'e'n'iĝ'o okaz'is iom post iom, oni apenaŭ rimark'is, ke oni est'as sur'voj'e mal'supr'e'n, tia'manier'e oni evit'is susur'o'n en la orel'o'j kaj ali'a'j'n mal'agrabl'aĵ'o'j'n. Ili sekv'is akv'o'flu'o'n, kiu unu'e est'is river'et'o kaj post'e evolu'iĝ'is al river'o kun sabl'a'j bord'o'j. Ĝi'a nom'o est'as Platte - river'o, klar'ig'is Rodney, kaj Glogo el'ramp'is el si'a korb'o por rigard'i la river'o'n.
” Ho, rigard'u, ” li ek'kri'is. ” Ĝi est'as flav'a ! Ĝi est'as flav'a ! ”
Tio'n li ripet'is plur'foj'e. Li opini'is, ke est'as terur'e, ke oni permes'as al river'o hav'i kolor'o'n, kaj ke neni'u atent'as tio'n.
Dev'as signif'i, ke la pere'o de la mond'o proksim'iĝ'as. Ĉi tiu valor'a ŝlim'sabl'o est'as ja tio, kio ebl'ig'as la viv'o'n, kaj nun ĝi flu'as en la ocean'o'n, kie ĝi ne plu pov'os far'i util'o'n.
Ili rul'is plu'e'n. Kaj est'is varm'eg'e. Ju pli mal'supr'e'n ili ven'is des pli varm'eg'e est'is. Tio est'is de'nov'e rezult'o de la sen'senc'a murd'ad'o de la arb'ar'o, dir'is Glogo. Rodney dir'is, ke li ne kred'as, ke iam kresk'is arb'ar'o sur tiu'j eben'aĵ'o'j, sed la mal'jun'ul'o asert'is, ke tut'e cert'e pov'us kresk'i tie, se la grand'ul'o'j uz'us si'a'n sci'o'n por util'ig'i la ter'o'n.
La kamp'o'j est'is plug'it'a'j kaj sem'it'a'j per maiz'o, kaj la gren'o aspekt'is jun'a kaj verd'a kaj bel'a. Rodney klar'ig'is, kio est'as maiz'o, kiel ĝi kresk'as kaj kiel ĝi gust'as. Glogo dir'is, ke tiel oni ne rajt'as manipul'i la ter'o'n, se ĝi ne est'as tut'e eben'a. Se ĝi est'as dekliv'a, la hum'o erozi'iĝ'as, kaj dev'us est'i mal'permes'it'e sem'i i'o'n sur dekliv'o'j, krom gren'o'n kaj simil'a'j'n kresk'aĵ'o'j'n, kiu'j lig'as la ter'o'n. Rodney esprim'is si'a'n mir'o'n, ke Glogo mem sen eduk'o kompren'is la princip'o'j'n por protekt'i la ter'o'n, sed la aĝ'a gnom'o dir'is, ke tio'n li'a popol'o ĉiam sci'is. La gnom'o'j kelk'foj'e kuraĝ'is ir'i ĝis la arb'ar'rand'o por rigard'i, kio'n far'as la grand'ul'o'j. Oni vid'is ili'n plug'i kaj sem'i, kaj oni ankaŭ vid'is, kiel ili influ'is al la ter'o. Oni vid'is klar'a'j'n roj'o'j'n ŝanĝ'iĝ'i en argil'a'j'n river'o'j'n. Nur hom'o frenez'a pro mon'avid'o pov'as permes'i tio'n.
” Ĉef'voj'o 30 ” est'is skrib'it'e sur la ŝild'o'j. Rodney rakont'is, ke ĝi est'as nom'it'a ” La voj'o de Lincoln ”, kaj post'e li rakont'is pri Lincoln kaj kio'n li far'is por liber'ig'i la sklav'o'j'n. Glogo kaj Bob'o neni'o'n pli fru'e aŭd'is pri ” hom'o'j kun nigr'a haŭt'o ”, kaj kiam oni pas'is negr'o'n sur la voj'o, ili sci'vol'em'e rigard'is li'n. La nigr'o'haŭt'a vir'o si'a'vic'e fiks'rigard'is la et'a'j'n vizaĝ'o'j'n kaj li cert'e kred'is, ke est'is optik'a iluzi'o.
Ili pas'is mult'a'j'n strang'a'j'n kaj interes'a'j'n scen'aĵ'o'j'n, kiu'j dev'is est'i klar'ig'at'a'j al la gnom'o'j. Ili vid'is karavan'o'j'n de nov'a'j aŭt'o'j, ĉiu'j kun grand'a'j numer'o'j pentr'it'a'j sur la flank'o'j, sur'voj'e al Kalifornio por est'i vend'at'a'j. Kelk'a'j star'is sur grand'eg'a'j ŝarĝ'aŭt'o'j, ses sur ĉiu plat'aĵ'o. Ili vid'is ankaŭ mal'nov'a'j'n aŭt'o'j'n plen'ŝarg'it'a'j per mebl'o'j, et'a'j infan'o'j kaj kok'o'j, kies posed'ant'o'j vetur'is por serĉ'i feliĉ'o'n. Ili vid'is jun'ul'o'j'n en plezur'a vetur'o, vir'in'o'j'n, kiu'j sun'ban'is si'n kun la krur'o'j pend'ant'a'j tra la aŭt'o'fenestr'o, mal'jun'a'n kamp'ar'an'o'n, kiu sid'is rekt'dors'e en la antaŭ'a sid'lok'o, sur'voj'e al la urb'o, dum li'a edz'in'o sid'is en la mal'antaŭ'a sid'lok'o kaj tond'is li'a'j'n har'o'j'n. Tiu'j rimark'ebl'a'j scen'aĵ'o'j don'is al ili el'ir'punkt'o'j'n por hor'o'j da inter'parol'o'j.
Kiam ili for'las'is urb'o'n, ili oft'e vid'is jun'a'j'n vir'o'j'n, kiu'j lev'is la dik'fingr'o'n al ili. Por gaj'ig'i Glogon Rodney kre'is histori'o'n, ke tio est'as sign'o de amik'ec'o kaj dezir'o pri feliĉ'o dum la vetur'o. Bob'o opini'is, ke tio est'as agrabl'a kutim'o, kaj li volont'e respond'us la salut'o'j'n, se li ne est'us petit'a rest'i ekster vid'ebl'o.
Ili ven'is en la ŝtat'o'n Nebrask'o, kaj ankaŭ tie la plug'ad'o plen'e okaz'is. Ĉi tie est'as la ” maiz'o - zon'o ” klar'ig'is Rodney.
Far'iĝ'is pli kaj pli varm'e. Tie est'is ankaŭ kamp'o'j kun vintr'a tritik'o, kiu ĝust'e est'is matur'iĝ'ont'a. La provinc'o est'is ŝanĝ'it'a al sen'fin'a vic'o de kamp'ar'a'j dom'o'j, ĉiu'j kun et'a loĝ'dom'o kaj grand'a brut'ej'o kaj silo kaj ĉirkaŭ ĉio kelk'a'j arb'o'j. La ond'ant'a'j kamp'o'j etend'iĝ'is tiel long'e kiel la okul'o pov'is vid'i, kaj kiam oni ven'is sur la pint'o'n de iu mont'o'dors'o, oni vid'is nov'a'j'n mont'o'dors'o'j'n antaŭ si.
Ili halt'is en urb'o por aĉet'i manĝ'aĵ'o'n por la vesper'a manĝ'o, kaj post'e ili halt'is sub kelk'a'j arb'o'j ĉe la voj'rand'o por manĝ'i.
Kiam ili est'is pret'a'j Elizabeto hazard'e si'n turn'is kaj ek'vid'is grand'eg'a'n nigr'a'n nub'o'n, kiu ŝajn'is kovr'i la tut'a'n horizont'o'n.
Ne est'is fulm'o'tondr'o, ĉar ĝi ating'is ĝis la ter'o, kaj ĝi est'is regul'a kaj homogen'a. Ili halt'is ĉe proksim'a benzin'aŭtomat'o por demand'i, kio est'as, kaj la vir'o dir'is:
” Est'as unu el tiu'j polv'o'nub'o'j, ĝi proksim'iĝ'as sufiĉ'e rapid'e. ”
Rodney dir'is, ke li ne intenc'as rest'i en polv'o'nub'o. La gnom'a aŭt'o pov'as rapid'i pli ol la vent'o, krom se est'as uragan'o.
Li plen'ig'is benzin'o'n kaj akv'o'n kaj pet'is al la anim'o de la aŭt'o ating'i la plej alt'a'n rapid'ec'o'n, kaj ili rapid'is per rapid'ec'o de pli ol unu kaj du'on'a kilo'metr'o en unu minut'o tra Nevad'o. La nigr'a nub'o ŝajn'is rest'i pend'ant'a ĉe la horizont'o mal'antaŭ ili, ĝi ne proksim'iĝ'is kaj ne est'is mult'e da polv'o en la aer'o.
Iom post iom mal'hel'iĝ'is. Oni ne plu pov'is vid'i la kamp'o'j'n de maiz'o kaj tritik'o aŭ la kamp'ar'an'a'j'n dom'o'j'n kun ĝarden'o'j'n. Ĉio est'is en'volv'it'a en mister'a'n mal'lum'o'n krom la voj'o antaŭ ili, kie'n la gnom'aŭt'o direkt'is si'a'n lum'stri'o'n. Fenestr'o est'is du'on'ferm'it'a, kaj freŝ'a vent'et'o tra'blov'is la aŭt'o'n.
La gnom'o'j est'is lac'a'j kaj kuŝ'iĝ'is en si'a'j korb'o'j. Baldaŭ ankaŭ Elizabeto lac'iĝ'is kaj grimp'is en la mal'antaŭ'a'n sid'lok'o'n kaj met'is kusen'o'n sub la kap'o'n kaj ek'dorm'is. Sed Rodney sid'is en la stir'sid'lok'o kaj rigard'is rekt'e antaŭ'e'n kaj pens'is si'a'j'n propr'a'j'n pens'o'j'n. Li est'is spert'a ŝofor'o, kiu ne lac'iĝ'is.
Kaj li gajn'is la vet'kur'ad'o'n kun la nub'o. Kiam Elizabeto mal'ferm'is la okul'o'j'n ili est'is en park'ej'o, kaj de tie ili ir'is al motel'o.
La ven'ont'a'n tag'o'n ili ven'is al Iowa. Ili est'is de'nov'e vigl'a'j kaj gaj'a'j. Almenaŭ Glogo ŝajn'ig'is tio'n, por ke neni'u kulp'ig'u li'n pri mal'bon'a'j kutim'o'j.
Ĉi tie est'as ” la pan'korb'o de Amerik'o ” dir'is Rodney — kaj grand'part'o de tiu pan'o est'as uz'at'a por ŝink'a'j sandviĉ'o'j. Ĉe plej mult'a'j kamp'ar'a'j bien'o'j oni vid'is grand'a'j'n nigr'a'j'n kaj brun'a'j'n pork'o'j'n sur la kamp'o'j. Rodney dir'is, ke ĉiu'j kamp'ar'an'o'j en Iowa est'as dev'ig'at'a'j produkt'i kvin'dek mil pork'o'j'n, kaj post tio ili hav'as la rajt'o'n trans'lok'iĝ'i al Kalifornio. Bob'o vol'is sci'i kio okaz'as kun la pork'o'j, kaj Rodney dir'is, ke ali'a'j hom'o'j for'manĝ'as ili'n. Bob'o demand'is, kiom la kamp'ar'an'o'j ricev'as por la labor'o, kaj Rodney dir'is, ke ili ricev'as hipotek'o'n. Est'is unu el li'a'j stult'a'j ŝerc'o'j de'nov'e. Est'is io pri mon'o, kaj Glogo dir'is, ke mon'o est'as la plej stult'a afer'o, kiu'n la grand'ul'o'j invent'is.
Ili turn'is nord'e'n, kaj iom post iom la pejzaĝ'o ŝanĝ'is aspekt'o'n. Ili vid'is pli kaj pli mult'a'j'n mont'et'o'j'n kun arb'ar'hav'a'j dekliv'o'j. Ĉi tie la dom'o'j est'is pli mal'grand'a'j kaj ĉirkaŭ'at'a'j de frukt'ĝarden'o'j, kaj sur la kamp'o'j paŝt'is si'n bov'in'o'j. Ili nun for'las'is la maiz'distrikt'o'n kaj ven'is al region'o, kie la ĉef'meti'o est'is brut'bred'ad'o. La lag'et'o'j far'iĝ'is pli mult'a'j, kaj ĉiu'j est'is ĉirkaŭ'at'a'j de arb'ar'o'j. Far'iĝ'is ankaŭ mal'pli varm'e, kaj tio facil'ig'is la viv'o'n por la gnom'o'j.
Bob'o salt'is de unu flank'o al ali'a por ne perd'i i'o'n de ĉio nov'a. Li neniam lac'iĝ'is rigard'i la voj'o'n, kiu serpent'um'is tie'n kaj re'e'n inter la mont'et'o'j. Por ĉiu tag'o li'a mond'o kresk'is, por ĉiu tag'o la grand'ul'o'j far'iĝ'is pli mir'ind'a'j. Bedaŭr'ind'e aĝ'a Glogo sent'is si'n tut'e super'flu'a. Li re'en'ir'is en si'a'n korb'o'n kaj cerb'um'is pri si'a situaci'o silent'e, dum Bob'o kaj Elizabeto babil'is pri nov'a lud'o, kiu'n ili el'trov'is — nombr'i bov'in'o'j'n. Bob'o kontrol'is unu flank'o'n de la voj'o kaj Elizabeto la ali'a'n, kaj kiam ili vid'is grand'a'n brut'ar'o'n, la gnom'aŭt'o dev'is mal'rapid'iĝ'i, por ke ili ne perd'u la nombr'ad'o'n kaj erar'u.
Ĝis nun ili la tut'a'n temp'o'n hav'is radi'ant'a'n sun'lum'o'n, ebl'e eĉ iom tro. Sed nun amas'iĝ'is pez'a'j nub'o'j, kaj komenc'is pluv'i. La gnom'aŭt'o rul'is iom pli mal'rapid'e sur la mal'sek'a asfalt'o, kaj la akv'o flu'is sur la ŝirm'vitr'o. Bob'o ne lac'iĝ'is rigard'i tiu'n spektakl'o'n. Pens'u, est'i tiel proksim'a al la pluv'o kaj tamen rest'i sek'a kaj sekur'a ! Tio est'is unu el la plej grand'a'j mal'facil'aĵ'o'j en la viv'o de la gnom'o'j. Kiam oni far'iĝ'is mal'sek'a, oni rest'is mal'sek'a. Eĉ mal'jun'a Glogo dev'is konsent'i, ke est'as pli agrabl'e est'i sek'a.
Trov'iĝ'is ankaŭ et'a kurioz'a objekt'o nom'at'a ŝirm'vitr'a viŝ'il'o, kiu sen'halt'e pendol'is antaŭ la naz'o de Rodney. Ĉu est'is la anim'o de la aŭt'o, aŭ ĉu est'is special'a anim'o ? Kaj kiel ĝi pov'as sci'i, kiam komenc'as pluv'i ? Ĉu ĝi sent'is la mal'sek'o'n ? Aŭ ĉu Rodney ordon'is al ĝi ? La akv'o torent'is sur la vitr'o, sed la bon'eg'a viŝ'il'o neniam perd'is la kuraĝ'o'n. Ĝi pendol'is pli kaj pli rapid'e, kaj ĵet'is la akv'o'n unu'e al unu flank'o kaj post'e al ali'a.
Ili ven'is al river'et'o, kiu alt'iĝ'is preskaŭ super la bord'o'j kaj ĵet'is si'n antaŭ'e'n sub pont'o'n. La akv'o est'is mal'hel'e brun'a kaj aspekt'is kiel bol'ant'a argil'o.
” Jen ! ” vok'is Glogo. ” Tie vi vid'as, kio okaz'as, kiam oni murd'as arb'o'j'n ! ”
Li montr'is al river'et'o'j divers'lok'e, kiu'j flu'is de la mont'et'o'j kaj transport'is kun si ter'o'n. Tio vund'is li'a'n kor'o'n kvazaŭ li est'us avar'ul'o kaj ĉio tio est'us alt'valor'a or'o, kiu aparten'as al li. Kaj tio okaz'as ĉie en la tut'a land'o, kiam pluv'as kaj neni'u atent'as tio'n.
La pluv'o daŭr'e torent'is, kaj baldaŭ la akv'o alt'iĝ'is super la voj'o, kaj Rodney dev'is mal'rapid'iĝ'i pli kaj vetur'i pli si'n'gard'e.
Antaŭ si li hav'is grand'a'j'n plat'a'j'n kamp'o'j'n, kaj la flav'a akv'o alt'iĝ'is kaj kre'is lag'o'j'n. Ili vid'is amas'o'n da aŭt'o'j antaŭ si kaj hom'o'j'n, kiu'j vad'is en la pluv'akv'o, kaj kiam ili ating'is ili'n, ili ek'sci'is, ke la akv'o detru'is pont'o'n en la proksim'ec'o. La akv'o alt'iĝ'is sen'inter'romp'e, tial Rodney dev'is turn'i la aŭt'o'n kaj si'n'gard'e re'vetur'i laŭ la sam'a voj'o, laŭ kiu ili ven'is.
Dum ĉio tio okaz'is, la mil'jar'a Glogo kolekt'is ĉagren'o'n preskaŭ ĝis furioz'o. Li est'is pret'a plor'i pro zorg'o, pro ĉio, kio'n la grand'ul'o'j kaŭz'is: pens'u, fal'ig'i ĉiu'j'n arb'o'j'n kaj for'las'i la ter'o'n al detru'o ! Ili hav'is sabl'o'ŝtorm'o'j'n kaj la alt'valor'a surfac'a ter'o for'blov'is kun la vent'o. Ili hav'is inund'o'n, kaj la hum'o est'is for'ig'it'a per la akv'o. Kaj la tut'a'n somer'o'n ili hav'is ond'o'j'n da varm'eg'o, kaj ili pov'is per elektr'a'j vent'um'il'o'j kaj re'freŝ'ig'il'o'j kaj glaci'konus'o'j kaj per vetur'o'j tra la land'o laŭ naŭ'dek'kilo'metr'a rapid'ec'o hor'e kre'i vent'et'o'n !
Ili re'vetur'is sufiĉ'e mult'a'j'n kilo'metr'o'j'n kaj trov'is nov'a'n voj'o'n. Ili pas'is muĝ'et'ant'a'n river'o'n sur pont'o, kiu ĝis nun kontraŭ'star'is, sed tamen est'is en danĝer'a situaci'o, ĉar grand'a part'o de ruĝ'a kaban'vand'o bat'eg'is kontraŭ ĝi'n, kaj nov'a part'o, pli grand'a, est'is sur'voj'e al la pont'o. Rodney tre hont'is, ke la aĝ'a gnom'o dev'is ĉe'est'i tia'j'n tragedi'o'j'n, kaj li dev'is konfes'i, ke la grand'ul'o'j tre mal'spert'e pri'zorg'as tia'j'n afer'o'j'n.
Est'is grand'a mal'pez'iĝ'o por li, kiam ili for'las'is tiu'n val'o'n kaj ven'is al la nord'a part'o de la ŝtat'o, kiu ankoraŭ ne est'is tut'e detru'it'a de la avar'ec'o de la lign'o'komerc'ist'o'j. Ĉi tie trov'iĝ'is ne'tuŝ'it'a'j arb'ar'o'j, kaj post la pluv'o reg'is ĉi tie tre agrabl'a ĉiel'a mal'varm'et'o. En la foli'pint'o'j de la filik'o'j pend'is fajr'er'ant'a'j juvel'o'j, kaj facil'a nebul'o lev'iĝ'is de la velur'mol'a ter'surfac'o en la arb'ar'o.
Jen est'is de'nov'e lok'o, kie oni pov'us pens'i, ke gnom'o'j loĝ'as, tial ili el'ir'is el la aŭt'o kaj iom serĉ'is. Ne est'is ĉi tie gigant'a'j arb'o'j kiel en Kalifornio, sed est'is tamen sufiĉ'e mult'a'j bel'a'j kolos'o'j. Kaj ĉi tie trov'iĝ'is la krepusk'o de la arb'ar'o kaj la magi'a bon'odor'o de balzam'o kaj la vent'a susur'o de la arb'o'kron'o'j kaj verd'a'j filik'o'j kaj flor'o'j — ĉio, kio'n am'is la gnom'o'j.
Glogo kaj Bob'o ĉas'is kvazaŭ sang'o'hund'o'j, sed ne est'is eĉ plej et'a sign'o de la et'ul'a popol'o.
Ili daŭr'ig'is al la plej nord'a angul'o, la ĉirkaŭ'aĵ'o de la river'o Pidgeon, kie ili trov'is arb'ar'o'j'n tut'e ne tuŝ'it'a'j de hom'a man'o. Ili rest'is tie plur'a'j'n tag'o'j'n kaj mov'is si'n de lok'o al lok'o laŭ sen'hom'a'j voj'o'j. Neni'e oni trov'is post'sign'o'j'n de gnom'o'j kaj la kompat'ind'a mil'jar'ul'o pli kaj pli profund'iĝ'is en si'a'n melankoli'o'n.
Por sav'i li'n Rodney dev'is pren'i la tut'a'n ŝuld'o'n sur si mem.
” Mi tim'as, ke mi erar'is, ” li dir'is. ” Mi ne pri'pens'is, ke la vintr'o'j ĉi tie supr'e est'as mal'varm'a'j kaj sever'a'j, kaj ke gnom'o'j ebl'e ne toler'as la klimat'o'n. ”
Glogo pardon'is al li, kaj don'is al li nov'a'n ŝanc'o'n. Ili cert'e trov'os nov'a'j'n arb'ar'o'j'n en iu pli varm'a part'o de la land'o.
Rodney pens'is pri la Ozark - mont'o'j'n, pri kiu'j li leg'is en iu revu'o. Cert'e est'os varm'e sur'voj'e al Arkansas, sed ili kun'port'os glaci'mal'varm'a'j'n izol'botel'o'j'n kaj loĝ'os en aer'um'it'a'j hotel'ĉambr'o'j, kaj la tut'a'n tag'o'n la komplez'a anim'o de la aŭt'o aranĝ'os al ili mal'varm'et'a'n vent'et'o'n.
Rodney konvulsi'e babil'ad'is por ne est'i dev'ig'at'a konfes'i, ke li'a neŭr'asteni'kurac'ad'o fiask'is. Glogo est'is jam en tiu stadi'o, ke li ne plu protest'is — li'a'j amik'o'j ja tamen decid'is. Bob'o si'a'vic'e ven'is al tiu stadi'o, ke li opini'is, ke ĉiu'j part'o'j de Amerik'o est'as sam'e ĉarm'a'j, kondiĉ'e ke est'as nov'a part'o kaj ke li pov'as demand'i pri ĝi. Do ili turn'is de'nov'e sud'e'n, kaj baldaŭ ili est'is ĉe la river'o Mississippi, nom'o kiu'n la gnom'o'j mal'facil'e pov'is el'parol'i. La river'o ig'is Glogon sent'i si'n pli mal'gaj'a, ju pli grand'a ĝi far'iĝ'is, pro tio ke ĝi transport'is ĉiam pli grand'a'j'n kvant'o'j'n da ŝlim'sabl'o al lok'o'j, kie ĝi ne plu pov'os est'i util'a, nek por gnom'o'j nek por hom'o'j.
Est'is urb'o'j laŭ tiu river'o, kaj unu maten'o'n en urb'o en la ŝtat'o Missouri okaz'is io, kio renvers'is ĉiu'j'n ili'a'j'n plan'o'j'n.
Rodney est'is plen'um'int'a si'a'n promes'o'n al pa'nj'o, ke li vetur'os si'n'gard'e. Sed li ne hav'is ebl'ec'o'n mal'help'i iu'n, kiu urĝ'is, vetur'i kontraŭ ruĝ'a lum'o kaj kolizi'i kun la flank'o de la gnom'aŭt'o, romp'i la sku'sorb'il'o'n kaj prem'i unu mal'antaŭ'a'n rad'o'n tiel, ke ĝi far'iĝ'is oblikv'a.
La gnom'o'j sid'is en si'a'j korb'o'j, kaj ili far'iĝ'is pri'sku'it'a'j kaj tim'iĝ'int'a'j, sed ili ne vund'iĝ'is. La aŭt'o ne ricev'is pli grav'a'j'n difekt'o'j'n. Ĝi transport'iĝ'is al aŭt'o'ripar'ej'o kaj pov'os est'i pret'a post kelk'a'j hor'o'j, dir'is Rodney. La ver'a'j mal'facil'aĵ'o'j komenc'iĝ'is unu minut'o'n post'e, kiam polic'ist'o prem'is si'n tra la popol'amas'o kaj nepr'e vol'is kapt'i la vir'o'n, kiu kolizi'is kun Rodney. Al la oficial'a'j dev'o'j de la polic'ist'o aparten'is ankaŭ tiu, ke li dev'is not'i la numer'o'n de la gnom'aŭt'o kaj ankaŭ la nom'o'n de Rodney kaj li'a'n adres'o'n. Dum li skrib'is, li subit'e ek'hav'is pens'o'n kaj komenc'is fiks'rigard'i la jun'a'n vir'o'n. ” Sinsabow ! Sinsabow ? Ĉu mi ne aŭd'is tiu'n nom'o'n ie ? ”
” Ne est'as tre kutim'a nom'o, ” dir'is Rodney kaj sent'is si'n sam'e kulp'a kiel ĉek'fals'ig'ist'o aŭ bank'rab'ist'o.
” Mi memor'as, ke mi leg'is i'o'n pri Rodney Sinsabow en la gazet'o. Ho, nun mi sci'as ! La reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j ! Ĉu ne est'is vi, kiu posed'is ili'n ? ’ Rodney dev'is konsent'i, ke tiel est'as — li ja ne kon'is la leĝ'o'j'n de la ŝtat'o Missouri kaj la eventual'a'n pun'o'n por mensog'o al polic'ist'o.
” Ho, ver'e, ” dir'is la polic'ist'o. ” Ĝoj'ig'as mi'n renkont'i vi'n. Est'is interes'a histori'o. Bedaŭr'ind'a'j anser'o'j ! ”
” Ĉu pro tio, ke ili aper'as sur scen'ej'o ? ”
” Ne, mi pens'as pri ili'a fatal'a mort'o. Ĉu vi ne leg'is pri tio en la gazet'o ? ”
” Ne, tio'n mi ne atent'is ! ”
” Jes, est'is tiel, ke est'is brul'eg'o en la teatr'o, kaj la anser'o'j pere'is en la flam'o'j. ”
” Ho, ver'e ! ” ek'kri'is Rodney. ” Est'is ja terur'e ! Kaj kiom da temp'o mi ofer'is por instru'i ili'n ! ”
” Sed, ĉu vi ne hav'as kvant'o'n da ili'a'j ov'o'j ? ”
” Jes, mi hav'as kelk'a'j'n. ”
” Tio'n mi ankaŭ vid'is en la gazet'o. Ili vol'is kontakt'i vi'n por ek'sci'i, kio okaz'is kun la ov'o'j. ”
” Ĉu ver'e ? ” dir'is Rodney, kaj sent'is si'n kiel la ĉek'fals'ig'ist'o aŭ bankrot'ist'o, kiam la man'katen'o'j fiks'iĝ'as sur li'a'j man'artik'o'j.
” Kio okaz'is kun la ov'o'j, sinjor'o Sinsabow ? ”
” Ili rest'as en sekur'a lok'o. ”
” Ĉu ili ne baldaŭ el'kov'iĝ'os ? ”
” Jes, la temp'o est'as proksim'a. ”
” Tia'okaz'e vi baldaŭ est'os posed'ant'o de kelk'a'j reĝ'a'j abisen'a'j anser'id'o'j, ĉu ne ? ”
” Tio'n mi esper'as. ”
” Tiu'j bird'o'j hav'as alt'a'n valor'o'n. Gard'u ili'n bon'e ! ”
Hom'amas'o kolekt'iĝ'is ĉirkaŭ ili kaj aŭskult'is sci'vol'em'e. Ili atend'is i'o'n mult'e pli interes'a'n ol kolizi'o inter du aŭt'o'j. Ordinar'a uson'an'o leg'as pri okaz'int'aĵ'o'j en la mond'o, sed li pov'as viv'i si'a'n tut'a'n viv'o'n sen eĉ unu foj'o'n ver'e hav'i kontakt'o'n kun ver'a fam'ul'o. Kiam tamen tio okaz'as, li far'iĝ'as tre ekscit'it'a. Ĉiu hom'o en la grup'o opini'is, ke tiu, kiu hav'os la ebl'ec'o'n man'sku'i kun Rodney hav'os i'o'n por rakont'i al kon'at'o'j kaj ne'kon'at'o'j dum semajn'o'j post'e.
Tie star'is la bedaŭr'ind'a lign'aĵ'hered'ont'o, modest'a kaj elekt'em'a jun'a vir'o kun si'a difekt'it'a gnom'aŭt'o, kiu dev'is est'i for'transport'it'a por ne mal'help'i la trafik'o'n. Li dev'is rest'i kaj gard'i ĝi'n, ĝis sav'aŭt'o ven'os por tir'i la gnom'aŭt'o'n al aŭt'o'mal'san'ul'ej'o, kaj post'e li'a nev'in'o dev'os port'i la korb'o'j'n al hotel'o kaj mend'i ĉambr'o'j'n kaj atend'i ĝis la aŭt'o'kirurg'o fin'far'os si'a'n operaci'o'n.
Rodney kompren'ebl'e en'skrib'is ili'n sub ili'a'j inkognit'o'nom'o'j Timotheus T. Pettigrew kaj Pamela Pettigrew. Sed ĉi'foj'e li ne hav'is mult'a'n esper'o'n pri sukces'o. Li kompren'is, ke la polic'ist'o perfid'os li'a'n sekret'o'n, kiam li ven'os al la staci'o, kaj la gazet'ist'o'j ĉiam ten'as kontakt'o'n kun la polic'ej'o'j. Kiam la ĵurnal'ist'o'j nur ek'hav'is spur'o'n, ili facil'e pov'as ek'sci'i, kie'n la gnom'aŭt'o est'is transport'it'a, kaj kiam ili ek'sci'os, ke la pasaĝer'o'j port'is du grand'a'j'n salik'o'korb'o'j'n, est'os facil'a lud'o trov'i la hotel'o'n, kie ili en'skrib'iĝ'is. Rodney nun sci'is, ke la hotel'o'j ĉiam kun'labor'as kun la ĵurnal'ist'o'j.
Pro tio li tut'e ne mir'iĝ'is, kiam la telefon'o sonor'is kaj ĝentil'a voĉ'o demand'is: ” Ĉu est'as sinjor'o Sinsabow ? ”
” Vi cert'e ven'is al mal'ĝust'a ĉambr'o, ” respond'is Rodney.
” Ĉu ebl'e est'as sinjor'o Pettigrew ? ”
” Jes, est'as. ”
” Jes, sinjor'o Pettibow — pardon'u, sinjor'o Sinsagrew — est'as tiel, ke mi est'as ĵurnal'ist'o de La Vesper'a Fulm'o, ni'a lok'a gazet'o, kaj mi volont'e far'us kelk'a'j'n demand'o'j'n pri la reĝ'a'j abisen'a'j anser'id'o'j. ”
” Mi bedaŭr'as, ” dir'is Rodney, ” sed tio bedaŭr'ind'e ne ebl'as. ”
” Kial ne, sinjor'o Pettibow ? ”
” Fulm'as tiel terur'e ĉirkaŭ mi. ”
” Mi kompren'as — ha ha ha ! Sed serioz'e dir'it'e, sinjor'o Sinsapet, vi ne pov'as imag'i, kia'n interes'o'n la reĝ'a'j abisen'a'j anser'id'o'j kaŭz'is. Ĉiu'j gazet'o'j en la tut'a land'o prov'is kontakt'i vi'n. Ĉu vi pov'as rakont'i, ĉu ĉiu'j ov'o'j est'as el'kov'it'a'j kaj ĉu vi hav'as dek'tri anser'id'o'j'n ? ”
” Fulm'as ankaŭ ĉirkaŭ la anser'id'o'j. ”
” Ĉu vi hav'as ili'n en tiu'j korb'o'j, sinjor'o Pettisin ? ”
” En la korb'o'j mi hav'as filik'o'j'n. ”
” Sed kar'a sinjor'o Abbysin, ĉu vi ne pov'as rakont'i al mi, ĉu la anser'o'j kuŝ'as sur la filik'o'j ? ”
” Mi bedaŭr'as, sed mi ne hav'as temp'o'n babil'i kun vi. Kun'bol'ig'u vi'a'n histori'o'n tut'e laŭ'plaĉ'e. ”
” Sed, sinjor'o Abbygrew... ”
” Jes, cert'e vi far'os tio'n mult'e pli bon'e ol mi. Vi hav'as praktik'o'n. ”
” Ĉu est'as serioz'e ? ”
” Kiu'n signif'o'n hav'as la fakt'o, ĉu mi est'as serioz'a aŭ ne ? ”
Rodney re'met'is la telefon'o'n, kaj Elizabeto kaj Bob'o sku'iĝ'is pro rid'o. Kiam ili prov'is diven'i, kio'n la ĵurnal'ist'o nun kre'os per si'a fantazi'o, ili sub'rid'is kaj rid'is pli kor'e. Bob'o opini'is, ke la gazet'o'j de la grand'ul'o'j hav'as ĉarm'a'j'n nom'o'j'n — La Vesper'a Trumpet'o kaj La Vesper'a Fulm'o.
La temp'o proksim'iĝ'is al la dek'du'a, kaj Rodney dir'is, ke la histori'o post du hor'o'j est'os kon'at'a ĉie en la urb'o. Ili dev'os for'las'i tiu'n lok'o'n kiel ebl'e plej baldaŭ. Li ir'is al la gnom'aŭt'a mal'san'ul'ej'o por kontrol'i, kiel la operaci'o progres'is. Kiam li re'ven'is, li aspekt'is tre ĉagren'it'a. La difekt'o'j est'is pli sever'a'j ol oni kred'is, kaj ili dev'os hav'ig'i nov'a'n mal'antaŭ'a'n aks'o'n el iu proksim'a urb'o. Ne ebl'os ricev'i la gnom'aŭt'o'n antaŭ la vesper'o.
” Ni hav'os nov'a'n batal'o'n kun la fot'ist'o'j, ” dir'is la lign'aĵ'hered'ont'o. ” Mi jam elekt'is dik'a'n vir'o'n en la vestibl'o. ”
Rodney kun'port'is iom da manĝ'aĵ'o, ĉar ili ja ne pov'is kun'pren'i la gnom'o'j'n en restoraci'o. Ili manĝ'is si'a'n lunĉ'o'n. Antaŭ ol ili est'is pret'a'j, la telefon'o sonor'is de'nov'e, kaj est'is korespond'ant'o de telegram'agent'ej'o, kiu vol'is kon'i la nom'o'j'n de la dek'tri reĝ'a'j abisen'a'j anser'id'o'j.
” Nu, bon'e, ” dir'is Rodney, ” ĉu vi est'as pret'a skrib'i ? ”
Li komenc'is dikt'i:
” Alf'a, Bet'a, Gam'a, Delt'a, Epsilon, Zeta, Et'a, Tet'a — mi forges'is la sekv'ant'a'j'n, sed se vi hav'as grek'a'n gramatik'o'n en la kontor'o vi pov'as trov'i ili'n mem Kap'a, Lambd'a, Mi, Ni, Omikr'o'n. Est'as liter'o'j de la grek'a alfabet'o, kaj la du unu'a'j don'is al ni la vort'o'n alfabet'o ”.
” Sed tio est'as dek'kvar, sinjor'o Sinsabow. ”
” Tia'okaz'e vi pov'as for'ig'i Omikr'o'n. ”
La ĵurnal'ist'o vol'is sci'i, ĉu la anser'id'o'j jam ricev'is si'a'j'n okul'dent'o'j'n. Rodney respond'is, ke li ig'is ali'a'n ĵurnal'ist'o'n labor'i pri tiu'j detal'o'j, kaj se li las'us du labor'i pri la sam'a afer'o pov'us okaz'i, ke ili ven'os al mal'sam'a'j rezult'o'j. Bedaŭr'ind'e Rodney ne memor'is la nom'o'n de la unu'a ĵurnal'ist'o, sed la histori'o tre baldaŭ mal'kovr'iĝ'os, kaj kia ajn ĝi est'os, ĝi tamen est'os korekt'a. Post'e Rodney re'met'is la telefon'il'o'n kaj pet'is la hotel'a'n telefon'ist'in'o'n, ke ŝi ne serv'u plur'a'j'n inter'parol'o'j'n al li, kaj li pend'ig'is la ŝild'o'n: ” Ne ĝen'u ! ” sur la pord'a ans'o.
Post du hor'o'j Rodney mal'supr'e'n'ir'is kaj hav'ig'is post'tag'mez'a'n gazet'o'n. En ĝi trov'iĝ'is de'nov'e unu el tiu'j fantazi'a'j raport'o'j, kiu'j rid'ig'is la tut'a'n land'o'n. La ĵurnal'ist'o rakont'is, kiel la ekscentr'a jun'a milion'ul'a fil'o munt'ig'is kov'aparat'o'n en la mal'antaŭ'a luk'o sur si'a mult'e'kost'a aŭt'o kaj en ĝi kov'is la ov'o'j'n de la reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j, dum li far'is rond'vetur'o'n en Uson'o. Li hav'is nun dek'tri reĝ'a'j'n abisen'a'j'n anser'id'o'j'n en du grand'a'j salik'o'korb'o'j, kie ili kuŝ'is sur filik'o'j, kiu'j'n li kun'port'is de la alt'a'j mont'o'j.
Ĉiu'j tiu'j et'a'j est'aĵ'o'j hav'is hel'ruĝ'a'j'n vang'o'j'n kaj or'a'j'n kron'o'j'n sur la kap'o'j sam'e kiel ili'a'j tiel mal'feliĉ'e mort'int'a'j ge'patr'o'j. Ili jam lern'is balanc'ig'i la vost'o'j'n, respond'i demand'o'j'n, kaj nun ili sur'voj'as al fam'a kirurg'o, kiu fend'ig'os ili'a'j'n lang'o'j'n, tiel ke oni pov'os instru'i al ili parol'i. La lign'aĵ'hered'ont'o valor'ig'as ili'n ĝis du mil dolar'o'j'n por unu par'o, kaj li komunik'is, ke li cel'as donac'i ili'n al Verd'a kruc'o, kiam ili'a instru'ad'o est'os fin'it'a.
Post kiam Elizabeto kaj Bob'o fin'rid'is pri tiu histori'o, ili dev'is dediĉ'i si'n al la grav'a problem'o, kiel liber'ig'i si'n de la ĵurnal'ist'o'j. Ĉar la aŭt'o hav'is registr'o'numer'o'n de la ŝtat'o Vaŝington'o, ili est'us re'kon'at'a'j en ĉiu urb'o, kie ili aper'os, kaj ili est'os persekut'at'a'j kaj neniam hav'os pac'o'n aŭ kviet'o'n en iu hotel'o. Elizabeto dir'is, ke ili'a sol'a ebl'ec'o est'os vetur'i en la kamp'ar'o'n kaj aĉet'i dek'tri anser'id'o'j'n, farb'i ili'n kaj far'i nov'a'n aŭkci'o'n. Glogo dir'is, ke li ne el'ten'as kaŭz'i al si'a'j amik'o'j tiom da ĝen'o'j kaj el'spez'o'j — la sol'a ĝust'a ag'o est'us kiel ebl'e plej baldaŭ re'ir'i al la sekvoj'a'j arb'ar'o'j. Sed Rodney dir'is, ke ĉi tio est'as nur stult'aĵ'o'j, li neniam en si'a viv'o tiel amuz'iĝ'is — est'is lud'o, kiu'n li lud'as kun la gazet'o'j. Bob'o kaj Elizabeto sam'opini'is kun li, kaj la mil'jar'a gnom'o re'tir'iĝ'is en si'a'n korb'o'n.
Ili est'is daŭr'e okup'it'a'j en la diskut'o, kio'n ili far'u por ven'i al la Ozark - mont'o'j, kiam ili aŭd'is frap'o'n sur la pord'o. Bob'o re'tir'is si'n en si'a'n korb'o'n kaj Elizabeto met'is la kovr'il'o'j'n sur ambaŭ korb'o'j'n. Rodney ir'is al la pord'o, sed li ne mal'ferm'is.
” Kiu tie ? ” li demand'is.
” Iu kiu vol'as traf'i sinjor'o'n Pettigrew, ” aŭd'iĝ'is voĉ'o.
” Ĉu vi ne vid'as, ke mi pend'ig'is ŝild'o'n kun la tekst'o: ’ Ne ĝen'u ! ’ ”
” Sed ĉi tio est'as tre grav'a, sinjor'o Pettigrew. ”
” Kio'n vi vol'as ? ”
” Ĉu mi ne pov'as parol'i kun vi, nur moment'o'n ? ”
” Pri kio vi vol'as parol'i ? ”
” Mi vol'as aĉet'i la reĝ'a'j'n abisen'a'j'n anser'id'o'j'n. ”
” Ili ne est'as vend'ot'a'j. ”
” Mi est'as pret'a pag'i la plen'a'n prez'o'n, ” sinjor'o Pettigrew, ” dek'tri mil dolar'o'j'n por la tut'a grup'o. ”
” Mi ne est'as interes'it'a. ”
” Pag'o per atest'it'a ĉek'o, sinjor'o Pettigrew — aŭ per kontant'a mon'o, se vi tiel dezir'as. ”
” Mi ne hav'as anser'id'o'j'n por vend'o. ”
” Mi pov'as eventual'e alt'ig'i mi'a'n propon'o'n, sinjor'o Pettigrew. ”
” Mi ja dir'as, ke ne tuŝ'as mi'n, kio'n vi propon'as. ”
” Vi parol'as kun unu el la plej grand'a'j kanon'o'j en la branĉ'o de plezur'ad'o, sinjor'o Pettigrew, kaj fakt'e ne est'as saĝ'e de vi for'puŝ'i mi'n sen eĉ aŭskult'i. ”
” Mi ja dir'as, ke mi ne est'as interes'it'a. Bon'vol'u for'ir'i, kaj ne plu frap'u sur mi'a'n pord'o'n. ”
Far'iĝ'is silent'o, kaj post kelk'a'j minut'o'j Rodney silent'e sur pied'pint'o'j ir'is al la pord'o en la ali'a ĉambr'o. Li mal'ferm'is ĝi'n si'n'gard'e kaj rigard'is en la koridor'o'n por est'i cert'a, ke neni'u star'as aŭskult'ant'e.
Ili re'pren'is la diskut'o'n, kiel ili pov'u evit'i ĵurnal'ist'o'j'n kaj ali'a'j'n ĝen'a'j'n mal'agrabl'aĵ'o'j'n. Rodney dir'is, ke li dev'as ir'i por hav'ig'i iom da mon'o. — Sen mon'o est'as mal'ebl'e evit'i mal'agrabl'aĵ'o'j'n en la mond'o de grand'ul'o'j. — Li admon'is Elizabeton rest'i ĉe la gnom'o'j kaj mal'permes'is al ŝi sub i'a'j ajn pretekst'o'j mal'ferm'i la pord'o'n de iu el la du ĉambr'o'j. Post'e li for'rapid'is.
Elizabeto kaj Bob'o ĉiam bon'e amuz'iĝ'is kun'e. Bob'o far'is mult'a'j'n demand'o'j'n pri la mond'o de la grand'ul'o'j kaj postul'is tiom da klar'ig'o'j, ke est'is ver'e util'a eduk'o por knab'in'et'o prov'i kontent'ig'i li'n. Nun li vol'is sci'i ĉio'n pri eminent'ul'o'j en la branĉ'o de amuz'ad'o, kio ili est'as kaj kio'n ili hav'as por montr'i kaj kiam kaj kiel. Ĉu ili gajn'as mon'o'n, kaj en tiu okaz'o kiom ? Ne est'is facil'e por Elizabeto respond'i demand'o'j'n de tiu spec'o.
Kiam Rodney ricev'is si'a'n mon'o'n, li re'ven'is. Li ankaŭ kun'port'is vesper'manĝ'o'n. Ili manĝ'is kaj post'e ili sid'is dum iom da temp'o kaj kart'lud'is, kaj post'e Rodney ir'is rigard'i, kiel la ripar'ad'o de li'a aŭt'o prosper'is. De'nov'e li admon'is la nev'in'o'n rest'i ĉe la gnom'o'j kaj ne mal'ferm'i la pord'o'n.
Kelk'a'j minut'o'j pas'is, kaj Elizabeto kaj Bob'o est'is mez'e de lud'o, kiam la telefon'o sonor'is kaj ŝi respond'is. Subit'e ŝi el'ig'is vok'o'n de terur'o kaj pal'iĝ'is. Ŝi aŭd'is vir'a'n voĉ'o'n en la telefon'o, kiu dir'is:
” Vi'a onkl'o Rodney est'as sur'vetur'it'a de aŭt'o. Vi dev'as ven'i ĉi tie'n tuj. ”
” Ho, kie, kie ? ” kri'is Elizabeto.
” Ĉe la Ĉef'strat'o, ” respond'is la voĉ'o. ” Du kvartal'o'j'n okcident'e de la hotel'o. Ven'u tuj. ”
Elizabeto las'is la telefon'il'o'n. Ŝi est'is proksim'a al sven'o.
” Ho, Bob'o, Glogo ! Rodney est'as sur'vetur'it'a de aŭt'o. Ebl'e li mort'is ! ”
” Ĉu ni pov'as kun'ir'i ? ” kri'is Bob'o.
” Ne, ne, ” ŝi respond'is. ” Vi ne pov'as ven'i sur la strat'o'n.
Atend'u ĉi tie, mi re'ven'os kiel ebl'e plej rapid'e. ”
Kaj sen plu'a hezit'o ŝi pren'is la ĉap'o'n, kur'is el la ĉambr'o kaj la pord'a klak'o ferm'iĝ'is post ŝi.
Ŝi eĉ ne hav'is la pacienc'o'n atend'i la lift'o'n, ŝi kur'eg'is mal'supr'e'n en la ŝtup'ar'o kaj tra la vestibl'o kaj ekster'e'n sur la strat'o'n.
” Kie est'as la Ĉef'strat'o ? ” ŝi demand'is al plej proksim'a promen'ant'o, kaj: ” En kiu direkt'o est'as okcident'o ? ” ŝi demand'is ali'a'n. Ŝi kur'eg'is sur la strat'o, plor'singult'ant'a kaj du'on'sufok'it'a kaj mal'kviet'a.
Ŝi preter'kur'is du kvartal'o'j'n, post'e ŝi halt'is kaj ĉirkaŭ'rigard'is. Ŝi atend'is ek'vid'i ar'o'n da hom'o'j, sed ne est'is, kaj neni'u sign'o pri io ne'kutim'a en iu el la kvar angul'o'j. Ŝi rigard'is en ĉiu'j'n direkt'o'j'n, kaj fin'e ŝi kur'eg'is al vir'o, kiu hav'is gazet'bud'o'n en proksim'a angul'o.
” Mi'a onkl'o, ” ŝi vok'is, ” kie li est'as ? ”
Kaj kiam ŝi vid'is, ke la vir'o aspekt'as konfuz'it'a, ŝi al'don'is:
” Li est'is sur'vetur'it'a de aŭt'o. ”
” Kie ? ” demand'is la vir'o.
” En tiu ĉi angul'o — tio'n mi ĵus ek'sci'is. ”
” Ĉi tie neni'u est'is sur'vetur'it'a, ” dir'is la vir'o. ” Almenaŭ ne dum mi star'is ĉi tie. ”
” Mi ek'sci'is, ke ĝi okaz'is sur Ĉef'strat'o, du kvartal'o'j'n okcident'e de hotel'o Travelers. ”
” Est'as ekzakt'e ĉi tie, ” dir'is la vir'o, ” sed ili ver'ŝajn'e erar'is ia'manier'e. Ĉi tie neni'u est'as sur'vetur'it'a. Kiu rakont'is tio'n al vi ? ”
” Iu telefon'is. Ho, dev'as est'i en la proksim'ec'o. ”
Elizabeto rigard'is de'nov'e en ĉiu'j'n direkt'o'j'n, kaj subit'e ŝi el'ig'is fort'a'n vok'o'n: ” Rodney ! Rodney ! ” kaj ek'kur'is kiel ebl'e plej rapid'e.
Tie ven'is ŝi'a onkl'o viv'ant'a, kaj li aspekt'is tut'e ne'vund'it'a.
Li turn'is si'n, kiam li aŭd'is ŝi'n vok'i:
” Ho, Rodney, Rodney ! Ĉu vi far'iĝ'is vund'it'a ? ”
” Vund'it'a ? ” li dir'is kaj aspekt'is konfuz'it'a.
” Mi ek'sci'is, ke vi est'is sur'vetur'ig'it'a. ”
” Mi ? Kiu dir'is tio'n ? ”
Oni aŭd'is de li'a voĉ'o, ke li far'iĝ'is mal'kviet'a.
” Iu telefon'is al la hotel'o. ”
” Kiu ? ”
” Mi ne sci'as — est'is vir'o. ”
” Kaj vi las'is la gnom'o'j'n sol'a'j ? ”
” Kio'n mi far'u, Rodney ? Li dir'is, ke mi dev'as rapid'i al vi. ”
” Ven'u ! ” vok'is Rodney. Li turn'is si'n sen atend'i.
Elizabeto kaj li kur'is plej'ebl'e rapid'e. Elizabeto sekv'is, sed li est'is long'e antaŭ ŝi.
Li est'is jam en la ĉambr'o, kiam ŝi ven'is. Kiam ŝi vid'is li'a'n vizaĝ'esprim'o'n, ŝi'a kor'o preskaŭ halt'is.
” Ili est'as for, ” dir'is Rodney.
” Ve, ve ! ” vok'is Elizabeto kaj ek'plor'is. ” Bob'o, Glogo ! ” ŝi kri'is per ĉiu'j fort'o'j.
” Tio ne help'as, ” dir'is Rodney. ” Mi rigard'is ĉie. Ili est'as for. ”
” Sed kie, Rodney ? ”
” Ili dev'as est'i ŝtel'it'a'j. Ĉu vi ne kompren'as — est'is artifik'o por for'ig'i vi'n. ”
Elizabeto kaŝ'is la vizaĝ'o'n per la man'o'j kaj plor'is torent'a'j'n larm'o'j'n. Rodney ŝlos'is la pord'o'n, kaj la knab'in'o ĵet'is si'n sur la lit'o'n kaj singult'is kvazaŭ ŝi'a kor'o vol'us krev'i. ” Ho Bob'o !
Glogo ! ” Ŝi vok'is ili'a'j'n nom'o'j'n foj'o'n post foj'o. Ŝi ne vol'is kred'i, ke ŝi'a'j amik'et'o'j ne trov'iĝ'as en la ĉambr'o. Sed Rodney dir'is, ke li serĉ'is ĉie. La korb'o'j rest'is, sed la gnom'o'j est'is for.
Elizabeto ek'sid'is kun la larm'o'j daŭr'e flu'ant'a'j.
” Rodney, ni dev'as trov'i ili'n ! Ni dev'as sci'ig'i al la polic'o. ”
” Tio'n ni ne pov'as, mi'a kar'a. ”
” Kial ne ? ”
” Ĉu vi ne kompren'as ? Ni ne pov'as rakont'i al la polic'o, ke ni hav'is du gnom'o'j'n en la aŭt'o. ”
” Kial ne ? ”
” Ili kred'us, ke mi prov'as mok'i ili'n. Ne ekzist'as hom'o, kiu kred'as je gnom'o'j. ”
” Do vi kred'as, ke ili est'as por ĉiam for ? ”
” Ne, tio'n mi ne kred'as. Mi kred'as, ke ni pov'os trov'i ili'n, sed ne per help'o de la polic'ist'ar'o. Vi pov'as est'i cert'a, ke tiu, kiu ŝtel'is ili'n, hav'as aŭt'o'n, kaj ke li sur'voj'as al ali'a urb'o. ”
” Sed Rodney, ili mort'os ! Kiel terur'e ! Kiel tim'ig'e ! ”
” Ne, mi'a kar'a, mi ne kred'as, ke ni dev'as tim'i. Ili cert'e est'os bon'e fleg'at'a'j. ”
” Kiel vi pov'as sci'i tio'n ? ”
” Ili est'as tro valor'a'j. ”
” En kiu rilat'o ? ”
” Ili est'as uz'ebl'a'j en la amuz'ej'a branĉ'o. La anser'id'o'j valor'is mil dolar'o'j'n, sed la gnom'o'j valor'as milion'o'n. Kiu ajn posed'as ili'n, li zorg'em'e fleg'os ili'n. ”
” Sed, Rodney, kiel ili pov'as aranĝ'i si'a'n viv'o'n sen ni ? ”
Elizabeto de'nov'e ek'plor'is. Rodney prov'is klar'ig'i al ŝi, ke larm'o'j ne help'as. Ili dev'as ten'i si'a'j'n kap'o'j'n mal'varm'a'j kaj pri'cerb'um'i, kio'n ili pov'as far'i por si'a'j amik'et'o'j.
” Ne est'as mal'facil'e kompren'i, kio okaz'is, ” li dir'is. ” La variete'ul'o prov'is aĉet'i la anser'id'o'j'n, kaj kiam tio mal'sukces'is, li decid'is ŝtel'i ili'n, aŭ pag'i iu'n, kiu far'u tio'n por li. La ŝtel'ist'o hav'is skatol'o'n aŭ vojaĝ'sak'et'o'n kun si kaj ĉef'ŝlos'il'o'n, per kiu li pov'is ven'i en la ĉambr'o'n, kaj kiam li ek'vid'is la gnom'o'j'n, li tuj kompren'is, ke li trov'is i'o'n mult'e pli valor'a'n ol la anser'id'o'j. ”
” Ho, Rodney. La et'a'j kompat'ind'ul'o'j dev'as est'i plen'plen'a'j de tim'eg'o. ”
” Tio'n mi apenaŭ kred'as, ” dir'is Rodney. ” Glogo ne mult'e atent'as, kio okaz'as al li, kaj Bob'o jam sci'as, kio'n li vol'as. La vir'o baldaŭ kompren'ig'os al ili, ke li ne intenc'as far'i i'o'n mal'bon'a'n. ”
Elizabeto de'nov'e ek'plor'is kaj riproĉ'is si'n amar'e pro si'a mal'si'n'gard'o. Sed Rodney dir'is, ke est'is ver'e ruz'e plan'it'a artifik'o kaj ke ŝi apenaŭ pov'us ag'i ali'manier'e. Kaj kiam Elizabeto post'e pri'pens'is, kiel tim'ig'it'a kaj sen'esper'a ŝi far'iĝ'is, kiam ŝi pens'is, ke Rodney ebl'e mort'is, ŝi preskaŭ far'iĝ'is gaj'a.
Ili hav'is la sent'o'n, ke ili ne ag'is korekt'e al si'a'j amik'et'o'j, kiam ili nur sid'is tie sen far'i i'o'n en tiu mal'facil'a situaci'o. Sed Rodney dir'is, ke se ili alarm'us, ili ebl'e log'us la ŝtel'ist'o'j'n al drast'a'j rimed'o'j. Ne est'us mal'facil'e por ili liber'ig'i si'n de la et'ul'o'j kaj en'ter'ig'i la korp'o'j'n, aŭ ili pov'us kaŝ'i ili'n kaj pli post'e vetur'i kun ili al fremd'a land'o. Sed se Rodney kaj Elizabeto atend'os, la ŝtel'ist'o'j pov'os supoz'i, ke ili ne hav'as mult'a'n interes'o'n pri la gnom'o'j, kaj ke ili ankaŭ ne vol'as okaz'ig'i skandal'o'n.
Rodney parol'is kun si'a nev'in'o kaj pet'is, ke ŝi dir'u si'a'n opini'o'n, kvazaŭ ŝi est'us jam plen'kresk'a person'o. Li far'is tio'n por konsol'i kaj distr'i ŝi'n, ĉar ver'e li sent'is sam'e kiel ŝi, ke la mal'aper'o de Glogo kaj Bob'o las'is vaku'o'n en ili'a viv'o. La hotel'ĉambr'o'j ne plu est'is kiel pli fru'e, kaj la gnom'aŭt'o ankaŭ ne est'os kiel pli fru'e. Rodney kompren'is, ke li dev'as babil'i kaj ŝerc'i laŭ pov'o. Li dir'is, ke li leg'is pri infan'ŝtel'ist'o'j, sed tio est'is la unu'a foj'o li aŭd'is pri gnom'ŝtel'ist'o'j.
La plej bon'a metod'o spur'i la gnom'o'j'n est'us per detektiv'a agent'ej'o. Ne est'as dub'o, ke variete'a vir'o est'is la ŝtel'ist'o aŭ tiu, kiu'n li dung'is. Ne est'os mal'facil'e ek'sci'i, se iu el la grand'ul'o'j en la branĉ'o de amuz'ad'o vizit'is la urb'o'n. Kio est'is li'a nom'o, kaj kie li loĝ'as ? Ĉu li anonc'is si'n ĉe la akcept'ej'a tabl'o antaŭ ol li supr'e'n'ir'is kaj frap'is al la pord'o de Rodney ?
Ĉu li sub'aĉet'is iu'n en la serv'ist'ar'o ? Ĉi tiu'j'n problem'o'j'n privat'detektiv'o dev'us pov'i solv'i.
Kaj kio'n la vir'o intenc'is far'i kun la gnom'o'j ? Li ne pov'is i'o'n gajn'i per ili, se li ne montr'os ili'n ie, kaj tio baldaŭ est'os kon'at'a. Se li reklam'os ili'n kiel gnom'o'j, est'us grand'a sensaci'o, kaj ĉiu'j gazet'o'j tuj ĵet'us si'n sur la histori'o'n. Kaj eĉ se li nom'os ili'n pigme'o'j, ili est'us la plej mal'grand'a'j pigme'o'j, kiu'j'n oni iam vid'is kaj vek'us atent'o'n en la plej vast'a'j rond'o'j. La branĉ'o de distr'ad'o hav'as fak'gazet'o'j'n, en kiu'j oni pov'as vid'i, kio okaz'as en tiu'j sfer'o'j, kaj fru'e aŭ mal'fru'e tiu'j gazet'o'j skrib'os i'o'n pri tiu'j mistik'a'j ul'et'o'j.
Elizabeto de'nov'e ek'plor'is. Est'is tim'ig'e pens'i, ke ŝi'a'j amik'et'o'j dev'os si'n prezent'i en cirk'o aŭ muze'o aŭ kio est'os. Rodney dir'is, ke li ne kred'as, ke Bob'o kontraŭ'as tio'n, kaj koncern'e Glogon, por li est'is egal'e, kie li trov'iĝ'as.
Rodney klar'ig'is: ” Mi kompren'ebl'e ne vol'as far'i li'n mal'gaj'a dir'ant'e tio'n, sed inter ni, mi ne kred'as, ke ekzist'as ali'a'j gnom'o'j, kaj krom'e mi ne kred'as, ke Bob'o ŝat'as daŭr'e viv'i kiel gnom'o. Glogo est'os iom post iom pli mal'kontent'a kun si'a nep'o. ”
Elizabeto kun'sent'is, ke ĉi tio est'as ver'ŝajn'a. Rodney do ir'is al la telefon'o kaj telefon'is al la ĉef'o de detektiv'a agent'ej'o en St. Louis. Li pet'is ili'n sen prokrast'o send'i du'o'n de si'a'j spur'serĉ'ist'o'j. La vir'o'j dev'us tuj sid'iĝ'i en aŭt'o'n kaj vetur'i al la urb'o, kie Rodney est'as, kaj li atend'os ili'n post du hor'o'j.
” Kaj nun, ” dir'is Rodney, ” ni dev'as aranĝ'i, ke ni for'las'os la histori'o'n kun la anser'o'j. La vestibl'o est'as plen'plen'a de hom'o'j, kiu'j atend'as okaz'o'n fiks'rigard'i ni'n, kaj tio'n mi vol'as evit'i. ”
Li telefon'is al la redaktor'o de La Vesper'a Fulm'o kaj dir'is, ke li kun ĝoj'o akcept'us vizit'o'n de ĵurnal'ist'o. Kiam tiu al'ven'is, Rodney far'is unu'n el si'a'j dign'a'j, bon'e pri'pens'it'a'j parol'ad'o'j.
Li dir'is, ke li mal'ŝat'as tumult'o'n kaj hom'amas'iĝ'o'n, kio'n inter ali'e ankaŭ la anser'id'o'j far'as. Ili est'is sent'em'a'j et'a'j est'aĵ'o'j, kiu'j facil'e tim'iĝ'as kaj ne hav'as kutim'o'n aper'i publik'e. Rodney tial est'is transport'int'a ili'n al kamp'ar'a bien'o, kiu aparten'as al amik'o, kaj inter'konsent'is kun li, ke ili rest'os tie kaj viv'os san'a'n kamp'ar'a'n viv'o'n kun sufiĉ'e da sun'o kaj freŝ'a aer'o kaj tiom da lakt'o kaj buter'o kaj ov'o'j kaj freŝ'a'j frukt'o'j kaj legom'o'j kiom anser'id'o'j bezon'as. Kiam ili est'os pli aĝ'a'j, Rodney eduk'os kaj instru'os ili'n, kaj fin'e li trans'don'os ili'n al Verd'a kruc'o. Est'as la tut'a histori'o, kaj Rodney esper'is, ke la gazet'o'j kaj la publik'o respekt'os la rajt'o'n al privat'a viv'o por la anser'id'o'j.
La ĵurnal'ist'o kompren'ebl'e vol'is sci'i, kie tiu kamp'ar'a bien'o situ'as, sed Rodney dir'is, ke li est'as tre mal'ĝoj'a, sed se li rakont'us tio'n, li'a tut'a plan'o est'us neni'ig'it'a. La vir'o tiam demand'is, ĉu la bien'o situ'as ie en ĉi tiu region'o. Rodney dir'is, ke tiu'n afer'o'n li las'as al la diven'kapabl'o de la ĵurnal'ist'o. Li'a sol'a cel'o est'is konvink'i la gazet'ar'o'n, ke la anser'id'o'j ne trov'iĝ'as en li'a hotel'ĉambr'o. Rodney est'is for'pren'int'a la kusen'o'j'n el la korb'o'j sed las'int'a la filik'o'j'n. Kaj nun li montr'is ili'n al la ĵurnal'ist'o kaj pet'is li'n tra'serĉ'i la ĉambr'o'n por konvink'i si'n, ke ne trov'iĝ'as kaŝ'it'a'j anser'id'o'j. Rodney dir'is, ke li'a plej varm'a esper'o est'as, ke la publik'o forges'os li'n. La tromp'it'a ĵurnal'ist'o mal'aper'is.
Du fort'a'j sever'a'j vir'o'j baldaŭ aper'is kaj montr'is si'a'j'n vizit'kart'o'j'n, kiu'j klar'ig'is, ke ili est'as privat'detektiv'o'j el St. Louis.
Smith kaj Guggins ili nom'iĝ'is, kaj ili gap'is pro surpriz'o, kiam la lign'aĵ'hered'ont'o komunik'is al ili, ke la ’ reĝ'a'j abisen'a'j anser'o'j ’, kiu'j kaŭz'is unu'paĝ'a'j'n titol'o'j'n en la tut'a land'o dum la last'a monat'o, fakt'e est'is pur'a fantazi'aĵ'o por kaŝ'i la ekzist'o'n de du et'a'j pigme'o'j, kiu'j entrepren'is rond'vojaĝ'o'n en la land'o per la aŭt'o de la lign'aĵ'hered'ont'o.
Kiam la du vir'o'j ek'sci'is, ke ekzist'as du est'aĵ'o'j, kiu'j aspekt'as ekzakt'e kiel hom'o'j, sed kiu'j est'as apenaŭ kvar'dek centi'metr'o'j'n alt'a'j, kvankam ili est'as plen'kresk'a'j kaj pov'as ir'i kaj parol'i, ili mal'facil'e pov'is decid'i, ĉu ĉi tio est'as serioz'a komisi'o aŭ nov'a ŝerc'o de tiu jun'a vir'o, kiu ŝajn'is hav'i pli da mon'o ol cerb'o.
” Bedaŭr'ind'e mi ne pov'as rakont'i al vi, kie mi trov'is Bob'o'n kaj Glogon, ” daŭr'ig'is Rodney. ” Mi pov'as nur dir'i, ke ili ekzist'as kaj ke ili est'as ŝtel'it'a'j kaj ke mi vol'as re'hav'i ili'n. Krom tiu sum'o, kiu mi ŝuld'os al vi'a firma'o, mi est'as pret'a pag'i al vi mil dolar'o'j'n po person'o, se kaj kiam vi sukces'os trov'i ili'n. ”
Ĉi tio son'is kiel negoc'o. Rodney daŭr'ig'is klar'ig'i, kia'j'n gvid'faden'o'j'n li hav'as. La vir'o'j inter'konsent'is, ke li ag'is saĝ'e ten'ant'e la afer'o'n sekret'a, kaj ili dir'is, ke ili tuj komenc'os labor'i kaj raport'i ĉio'n, kio'n ili trov'os.
Montr'iĝ'is est'i simpl'a afer'o. Vizit'o ĉe la lok'a redaktor'o de la gazet'o don'is la sci'ig'o'n, ke bon'kon'at'a grand'ul'o en la branĉ'o de distr'aĵ'o'j, sinjor'o Morrris Quakston est'is vizit'int'a la urb'o'n. Li posed'is ĉen'o'n de et'a'j kin'ej'o'j kun la ĉef'ofic'ej'o en Ĉikago, kaj la gazet'o hav'is intervju'o'n kun li, kiu ankaŭ prezent'is li'a'n bild'o'n, kio est'is je grand'a help'o. Montr'iĝ'is ankaŭ, ke li loĝ'is en hotel'o Travelers, kio far'is la afer'o'n pli facil'a.
En la vestibl'o unu detektiv'o dir'is al la pord'ist'o, ke li est'as sen'de'pend'a fot'ist'o kaj ke li vol'is hav'i kontakt'o'n kun sinjor'o Quakston. Tiam li aŭd'is, ke tiu for'las'is la hotel'o'n antaŭ du hor'o'j. Li est'is kun'e kun iu sinjor'o Charles Willowby, kaj tiu for'vetur'is sam'temp'e. La detektiv'o ricev'is ankaŭ pri'skrib'o'n de la sinjor'o'j. Dum'temp'e la ali'a detektiv'o serĉ'is la park'ej'o'n, kie Quakston park'is si'a'n aŭt'o'n kaj ek'sci'is, ke li ne hav'is ali'a'n person'o'n en la aŭt'o, kiam li for'las'is la urb'o'n. El'ir'ant'e el la supoz'o, ke riĉ'a kaj bon'kon'at'a vir'o ne risk'us si'a'n renom'o'n ŝtel'ant'e kelk'a'j'n anser'id'o'j'n, la detektiv'o far'is demand'o'j'n inter la vend'ist'o'j de uz'it'a'j aŭt'o'j, kaj ek'sci'is, ke vir'o, kies aspekt'o akord'iĝ'is kun Willowby, est'is aĉet'int'a et'a'n aŭt'o'n sub la nom'o Alfred Post kaj ek'vetur'is mal'fru'e en la post'tag'mez'o.
La detektiv'o'j re'ir'is por don'i raport'o'n al Rodney kaj Elizabeto. Sen'dub'e Willowby ŝtel'is la pigme'o'j'n, kaj li far'is tio'n laŭ komisi'o de Quakston, opini'is la detektiv'o'j. Kaj Quakston cert'e vol'is gajn'i mon'o'n per prezent'ad'o de la pigme'o'j. Kaj nun est'is demand'o, kio'n Rodney vol'is far'i pri la afer'o.
Rodney respond'is sen hezit'o, ke li vol'as re'hav'i la gnom'o'j'n — tio signif'as la pigme'o'j'n. La kaŝ'it'a'j rigard'o'j de Guggins kaj Smith montr'is al Rodney, ke ili rimark'is li'a'n erar'a'n esprim'o'n, sed ili dir'is neni'o'n. Ĉu li vol'is en'ig'i la du vir'o'j'n en mal'liber'ej'o'n ? ili demand'is. Ne, dir'is Rodney, li nur vol'as sav'i si'a'j'n amik'et'o'j'n. Tio simpl'ig'as la afer'o'n, dir'is la detektiv'o'j — en tiu okaz'o la kontraŭ'ul'o'j ne far'os sam'e fort'a'j'n kontraŭ'ag'o'j'n.
Smith ir'is parol'i kun unu el la pur'ig'ist'in'o'j en la hotel'o. Li rakont'is kor'tuŝ'a'n histori'o'n pri la et'a Elizabeto, kiu kresk'is kun'e kun du invalid'a'j pigme'o'j, kiu am'is ili'n tiel eg'e, ke ŝi preskaŭ vol'is mort'i pro ĉagren'o, ke ili est'as ŝtel'it'a'j. Ŝi vol'is, ke neni'u est'u pun'at'a, kaj se la pur'ig'ist'in'o vol'os help'i ŝi'n, ĉio est'os kaŝ'it'a al la publik'o, kaj jen ŝi akcept'u du'dek'dolar'a'n bilet'o'n kun bon'dezir'o'j de la knab'in'et'o. Tio persvad'is la pur'ig'ist'in'o'n kaj ŝi konfes'is, ke sinjor'o Willowby est'is dir'int'a, ke li est'is dung'it'a de la sekret'a polic'o kaj ke Rodney tut'e ne est'is milion'ul'o, sed danĝer'a mask'it'a fals'ig'ist'o, kaj ke la korb'o'j en'hav'is il'o'j'n por far'i fals'a'n mon'o'n. Kaj ĉar tiu histori'o est'is sekv'at'a de ne'fals'a dek'dolar'a mon'bilet'o, la pur'ig'ist'in'o don'is al li la ŝlos'il'o'n de la ĉambr'o de Rodney.
Tio decid'is la afer'o'n.
” Ni vetur'os al Ĉikago, ” dir'is Rodney.
La detektiv'o'j konsent'is, ke tio est'as la ĝust'a daŭr'ig'o. Kaj al Elizabeto Rodney dir'is:
” Nun ni met'os ni'a'j'n man'o'j'n sur la gnom'ŝtel'ist'o'j'n. ”
La sekv'ant'a'n maten'o'n la gnom'aŭt'o est'is pret'a, kaj la ekspedici'o start'is. La du korb'o'j'n — kaj, ve, kiel mal'plen'a'j ili sent'iĝ'is, kaj kiel mal'plen'a la gnom'aŭt'o sent'iĝ'is, kiam est'is silent'e en la mal'antaŭ'a sid'lok'o dum la tut'a tag'o. Neni'u, kiu pov'is nombr'i bov'in'o'j'n kun Elizabeto ! Neni'u, kiu far'as demand'o'j'n pri ĉiu'j mir'ig'aĵ'o'j, kiu'j'n ili preter'pas'is dum la vetur'o.
Sed mult'o'n ili tamen hav'is por pri'pens'i lig'e al tiu nov'a aventur'o. Elizabeto kompren'ebl'e plur'foj'e est'is en kin'ej'o, kaj tial ŝi sci'is sufiĉ'e mult'e pri krim'ul'o'j — kiel ili aspekt'as kaj kiel ili parol'as kaj kiel ili viv'as. Ŝi kon'is divers'a'j'n metod'o'j'n ĉas'i ili'n kaj kapt'i ili'n. Kaj nun ŝi subit'e aper'is en ver'a film'o, ŝi lud'is ver'a'n detektiv'o'n, kaj du ver'a'j detektiv'o'j post'sekv'is ili'n en ali'a aŭt'o. Est'is tut'e natur'e, ke ŝi ekscit'iĝ'is en la streĉ'o de tia aventur'o. Elizabeto tut'e ĉes'is si'n okup'i pri infan'ec'a'j afer'o'j, kiel vet'i pri aŭt'o'numer'o'j'n kaj simil'e, kaj aplik'is cel'konsci'e la mond'um'a'n manier'o'n de vir'in'a spur'hund'o.
Kie oni pov'is pens'i, ke unu el la grand'a'j kanon'o'j en la branĉ'o de distr'o kaj amuz'ad'o konserv'as du ŝtel'it'a'j'n gnom'o'j'n ? Kiu ŝtel'is ili'n por li, kie kaj kiam ? Ĉu li ebl'e tim'ig'is ili'n, bat'is ili'n aŭ ĉu li prov'as est'i afabl'a al ili por gajn'i ili'a'n konfid'o'n ? Kiel li intenc'as aranĝ'i la prezent'ad'o'n, kaj kia spec'o da hom'o'j vizit'os li'n por propon'i negoc'o'j'n ? Oni dev'as sci'i mult'a'j'n afer'o'j'n, se oni vol'as aper'i kiel sukces'a ’ spur'hund'o ’.
Rodney vizit'is gazet'ar'a'n bud'o'n kaj aĉet'is numer'o'n de Variety, la land'kon'at'a organ'o por tiu'j, kiu'j vend'as distr'o'n kaj amuz'ad'o'n. Li kaj li'a nev'in'o amuz'iĝ'is reĝ'e, kiam ili prov'is deĉifr'i tiu'n strang'a'n lingv'o'n, kiu'n ĉi tiu'j hom'o'j uz'as por makler'i negoc'o'n. En Variety plej mult'o esprim'iĝ'as per mal'long'ig'o'j, ĉar la spac'o est'as mult'e'kost'a. Elizabeto far'is si'a'n plej'ebl'o'n por kiel ebl'e plej rapid'e penetr'i en tiu'n nov'a'n lingv'o'n. Ili nom'e esper'is, ke ili en tiu gazet'o pov'os trov'i nov'aĵ'o'j'n pri si'a'j amik'et'o'j, kaj est'us ja grand'a mal'feliĉ'o, se ili leg'us tiu'n grav'a'n sci'ig'o'n sen kompren'i ĝi'n !
Ili ven'is al Ĉikago en la sam'a vesper'o. En la hotel'ĉambr'o ili hav'is nov'a'n diskut'o'n kun Smith kaj Guggins. Ili aŭskult'is la propon'o'j'n, kiu'j'n tiu'j valor'a'j sinjor'o'j el'pens'is, kaj al'don'is si'a'j'n propr'a'j'n vid'punkt'o'j'n. Ili kompren'is, ke vir'o de amuz'ad'o, kiu far'iĝ'is kulp'a de gnom'ŝtel'o, kompren'ebl'e atend'as detektiv'o'j'n je si'a'j kalkan'o'j, kaj ke li, almenaŭ por kelk'e da temp'o, dev'os est'i tre si'n'gard'a koncern'e nov'a'j kon'at'ul'o'j. Mal'lert'a prov'o kontakt'i li'n pov'us do ne nur est'i sen'rezult'a, sed tut'e mal'bon'a. Ili decid'is, ke la Ĉikaga kontor'o de la detektiv'a entrepren'o send'u vir'in'a'n spur'hund'o'n por prov'i kontakt'iĝ'i kun tajp'ist'in'o ĉe la kontor'o de Quakston. Krom'e Smith dev'os kontakt'i divers'a'j'n person'o'j'n en la branĉ'o de amuz'ad'o kaj ek'sci'i ĉio'n pri la firma'o de Quakston kaj li'a'j dung'it'o'j. Guggins dev'as hav'ig'i ĉiu'j'n ebl'a'j'n sci'o'j'n pri foir'o'j en urb'et'o'j kaj ali'a'j aranĝ'o'j, kiu'j pov'as hav'i interes'o'n pri prezent'ad'o de pigme'o'j.
Rodney kaj Elizabeto en'skrib'is si'n de'nov'e inkognit'e en la hotel'o. Sed nun ne plu est'is ŝerc'o, kial ili elekt'is nom'o'j'n, kiu'j ŝajn'is prudent'a'j kaj komunik'is, ke ili est'as el Nov'jork'o. Rodney kred'is, ke la gnom'ŝtel'ist'o'j vid'is ili'n en la urb'et'o en Missouri, tial ili rest'is en si'a'j ĉambr'o'j kaj uz'is la temp'o'n kolekt'ant'e sci'ig'o'j'n pri la amuz'ej'a branĉ'o en revu'o'j kaj gazet'o'j kaj per telefon'ad'o.
En la vesper'o Smith ven'is kun proksim'um'e plen'a raport'o pri la Quakstonaj entrepren'o'j. Inter ali'e li ek'sci'is, ke Quakston ankaŭ hav'as kabinet'o'n de kurioz'aĵ'o'j, kiu inter'ali'e en'hav'is ’ la gigant'a'n dam'o'n ’, ’ la barb'a'n dam'o'n ’, du pigme'o'j'n kaj unu kvin'krur'a'n bov'id'o'n, kaj ke tiu kabinet'o rond'ir'as inter lok'o'j, kie oni atend'as mult'a'j'n hom'o'j'n.
” Mir'ig'us mi'n, se Bob'o kaj Glogo iu'n bel'a'n tag'o'n ne aparten'os al tiu grup'o, ” dir'is la detektiv'o.
La vir'in'a detektiv'o post'sekv'is la sekretari'in'o'n de Quakston al restoraci'o, kie ŝi manĝ'is si'a'n lunĉ'o'n kaj komenc'is parol'i kun ŝi. Ĉar la sekretari'in'o ne sci'is, ke ŝi'a ĉef'o far'is krim'o'n, ŝi ne hav'is kial'o'n est'i suspekt'em'a. La vir'in'a detektiv'o inter'konsent'is pri renkont'iĝ'o kun ŝi, kaj ili ir'is al variete'a prezent'ad'o, kaj dum la daŭr'o de la vesper'o ili inter'babil'is pri la branĉ'o de distr'o. La detektiv'o rakont'is, ke ŝi hav'as amik'o'n, kiu labor'as en la sam'a branĉ'o kaj je konven'a okaz'o ŝi prezent'os tiu'n amik'o'n — kiu ne est'is iu ali'a ol sinjor'o Smith — al la sekretari'in'o de Quakston.
Iom post iom la detektiv'o'j ek'sci'is pli mult'e pri la ag'ad'o de Quakston. Ili ek'sci'is, ke li hav'as nov'a'n log'aĵ'o'n, kiu'n li kaŝ'is eĉ por si'a sekretari'in'o. Kaj ne daŭr'is long'e antaŭ ol ili ek'sci'is, ke tiu log'aĵ'o est'is konfid'it'a al Charlie Willowby, asist'ant'o de Quakston, kiu ten'as ĝi'n en dom'et'o, kiu'n li hav'as en la kamp'ar'o. Preskaŭ sam'temp'e ankaŭ Guggins aŭd'is dir'o'j'n pri tiu log'aĵ'o, kaj li prov'is lu'pren'i ĝi'n por montr'i ĝi'n al publik'o en kamp'ar'a foir'o en Kentucky.
Smith asert'is, ke li kiel knab'o est'is lern'ej'a kamarad'o de Willowby. ’ Old'a Charlie ’, li nom'is li'n, kaj propon'is kun'pren'i la sekretari'in'o'n kaj vetur'i por vizit'i li'n dum dimanĉ'a post'tag'mez'o.
Ili vetur'is al la bien'o de Willowby kaj ek'sci'is, ke li est'is tie en la pas'int'a tag'o, sed li for'vetur'is sen dir'i kie'n. Smith sent'is si'n tromp'it'a, sed la sekretari'in'o dir'is, ke ŝi plej mal'fru'e post du tag'o'j pov'os sci'i, kie'n li vetur'is. Pli mal'pli fru'e ven'os telegram'o aŭ telefon'a inter'parol'o aŭ leter'o.
Rodney kaj Elizabeto, kiu'j ricev'is tiu'j'n raport'o'j'n ĉiu'tag'e, opini'is, ke tio ver'e merit'as la pag'it'a'n mon'o'n. Sed du tag'o'j'n post'e ili spert'is, ke ĝi ne est'is pli valor'a ol maten'a gazet'o.
Rodney sid'is ĉe si'a maten'a kaf'o kaj rost'it'a pan'o, kaj subit'e li ek'kri'is: ” Jen ni hav'as Bob'o'n ! ”
Elizabeto ek'spir'eg'is kaj ten'is la spir'o'n, dum Rodney leg'is mal'long'a'n notic'o'n el Johnston, Pensilvani'o, kiu komunik'is, ke oni en foir'o, kiu mal'ferm'iĝ'is pas'int'tag'e montr'is pigme'o'n, kiu laŭ dir'o est'as la plej mal'grand'a hom'a est'aĵ'o, kiu iam ekzist'is. Li est'is ekzakt'e tri'dek ses centi'metr'o'j'n kaj du mili'metr'o'j'n alt'a, sed malgraŭ tio en ĉiu'j detal'o'j bon'e kre'it'a knab'o, kiu parol'as saĝ'e kaj prudent'e kun ĉiu'j. Li est'as adopt'a fil'o de bon'e kon'at'a pigme'in'o, Flossie French, kiu kaŝ'is li'a'n ekzist'o'n, ĉar ŝi ne vol'is las'i li'n prezent'iĝ'i antaŭ publik'o, antaŭ ol li est'is sufiĉ'e aĝ'a.
La gigant'a'j hom'amas'o'j, kiu'j al'ven'is por rigard'i li'n la unu'a'n tag'o'n preskaŭ krev'ig'is la cirk'a'n tend'eg'o'n.
” Ho, ĉu vi ver'e est'as cert'a, ke est'as Bob'o ? ” el'kri'is Elizabeto.
” Ĉu pov'as est'i iu ali'a ? ”
” Sed kie est'as Glogo ? ”
” Mi supoz'as, ke li opini'as, ke est'as plej sekur'e komenc'i per unu. Vi vid'as, ke ili don'is al li patr'in'o'n — supoz'ebl'e pro tio, ke ili vol'as far'i el li infan'o'n — ebl'e esper'as ricev'i leĝ'a'n kontrol'o'n super li. ”
” Ho, Rodney, tio'n ili ja ne pov'as far'i ? ”
” Mi ne sci'as, kio'n ili pov'as far'i. I'o'n ili cert'e cel'as. Supoz'ebl'e ili ne pov'as kred'i, ke ni pli aŭ mal'pli fru'e ne trov'os li'n. ”
Rodney telefon'is al la detektiv'o'j, rakont'is, kio'n li leg'is kaj pet'is ili'n sekv'i li'n al Johnston. Li ebl'e bezon'os atest'ant'o'j'n aŭ korp'gard'ist'o'j'n — kiu pov'as sci'i, kiel ĉio dis'volv'iĝ'os ? La du vir'o'j kompren'ebl'e vol'is rigard'i la et'ul'o'j'n, pri kiu'j ili tiom aŭd'is. Rodney promes'is krom'e, ke ili ricev'os mil dolar'o'j'n person'e, kvankam est'is li, kiu unu'e leg'is la gazet'o'n. Tio ĉi kontribu'is ne mal'grav'e por stimul'i ili'n.
La du aŭt'o'j'n ek'mov'iĝ'is, kaj du tag'o'j'n post'e ili est'is en ĝis tro'ig'o plen'plen'a urb'o en la mont'ar'o de Pensilvani'o, kiu est'is konstru'it'a en mal'larĝ'a val'o, kie du river'o'j kun'flu'as kaj kie la mont'o'j est'as plen'a'j de karb'o'min'ej'o'j kaj fum'o de ŝtal'uzin'o'j. La foir'o okaz'is sur herb'ej'o, kiu situ'is iom for'e ekster la urb'o.
Kiam ili al'ven'is tie'n, ne est'is mal'facil'e trov'i Bob'o'n. La en'ir'bilet'o al la foir'o kost'is kvin'dek cend'o'j'n, kaj se oni pag'is ankoraŭ dek cend'o'j'n oni rajt'is rigard'i ’ la plej mal'grand'a'n hom'a'n est'aĵ'o'n en la histori'o de la hom'ar'o ’. Est'is strat'o rezerv'it'a por mal'grand'a'j prezent'ad'o'j, kaj kiu nom'iĝ'is ’ La mez'a voj'o ’. Ĉe tiu strat'o est'is grand'a tend'o, kiu est'is kovr'it'a per grand'a'j afiŝ'o'j, kiu'j montr'is la plej mal'grand'a'n hom'a'n est'aĵ'o'n kompar'e kun Petro Fingr'et'o kaj ali'a'j hom'et'o'j, pigme'o'j kaj et'ul'o'j. La tend'o hav'is grand'a'n en'ir'ej'o'n kun plur'a'j bilet'giĉet'o'j kaj plur'a'j el'ir'ej'o'j.
Oni dev'is atend'i kelk'a'j'n minut'o'j'n antaŭ ol ili en'las'is ili'n; la vic'o etend'iĝ'is laŭ tut'a ’ Mez'a voj'o ’. ’ La publik'o en'kluz'iĝ'is ’ kiel la hom'o'j en tiu branĉ'o esprim'is si'n. Ekster la tend'o star'is kelk'a'j kri'anonc'ist'o'j, kiu'j kri'is:
” Sinjor'in'o'j kaj sinjor'o'j, ne perd'u la pacienc'o'n, la vic'o'j mov'as si'n rapid'e, kaj ili mov'as si'n oft'e. Ne for'ir'u antaŭ ol vi vid'is la plej strang'a'n kaj plej mir'ind'a'n vid'ind'aĵ'o'n, kiu iam montr'iĝ'is sur scen'ej'o. ”
Kelk'a'j vir'o'j ir'is laŭ la vic'o'j kaj vend'is bilet'o'j'n, tiel ke la spekt'ant'o'j pov'is en'ir'i rekt'e sen halt'i ĉe la bilet'bud'o'j.
Rodney kaj Elizabeto ek'star'is en la vic'o kun si'a'j korp'o'gard'ist'o'j kaj aĉet'is bilet'o'j'n kaj atend'is si'a'n vic'o'n. Kiam ili ven'is en la tend'o'n, ili vid'is scen'ej'o'n en la fon'o, kaj sur ĝi star'is tabl'o kovr'it'a per velur'a tuk'o. Antaŭ la scen'ej'o oni met'is ŝnur'eg'o'n por evit'i amas'iĝ'o'n tro proksim'e al la scen'ej'o. Seĝ'o'j ne est'is en la tend'o, la spekt'ant'o'j star'is pacienc'e atend'ant'a'j.
Subit'e la kurten'o tir'iĝ'is flank'e'n, kaj vir'o en ornam'it'a ruĝ'a livre'o aper'is port'ant'e plet'o'n. Sur tiu plet'o star'is la plej mal'grand'a el ĉiu'j hom'a'j est'aĵ'o'j. Aŭd'iĝ'is murmur'o pro mir'eg'o — preskaŭ ne'kred'em'o de la kolekt'it'a'j — kaj post'e sekv'is aplaŭd'o'j kaj aprob'o'j kaj ĉarm'iĝ'a'j rid'o'j, kiam la et'a, et'a vir'o riverenc'e kaj rid'et'ant'e de'salt'is la plet'o'n kaj proksim'iĝ'is.
Est'is ver'e Bob'o — Bob'o en si'a et'a brun'a jak'o kaj si'a mal'long'a pantalon'o. Li aspekt'is tre kontent'a kun si'a ekzist'o, kaj tut'e ne embaras'it'a, perfekt'a et'a distr'ig'a art'ist'o.
” Ge'sinjor'o'j, ” li dir'is per si'a et'a pep'a voĉ'o — ĝi est'is tiel mal'fort'a, ke la publik'o ne pov'is percept'i ĝi'n, sed per help'o de mikrofon'o kaj laŭt'parol'il'o ĝi fort'iĝ'is, tiel ke ĝi plen'ig'is la tend'o'n kun sufiĉ'e fort'a son'o.
” Ge'sinjor'o'j, eg'e ĝoj'ig'as mi'n star'i ĉi tie kaj vid'i tiom da bon'a'j kaj afabl'a'j vizaĝ'o'j. Kompren'ebl'e surpriz'ig'as vi'n vid'i tiel mal'grand'a'n person'o'n kiel mi. Sed mi cert'ig'as vi'n, ke mi en ĉiu'j rilat'o'j simil'as al la grand'ul'o'j. Mi pens'as kaj sent'as, kiel vi. Kompren'ebl'e hav'as si'a'j'n problem'o'j'n est'i tiel mal'grand'a.
Mi ekzempl'e ne pov'us el'ir'i sur la strat'o'n kiel ali'a'j'n infan'o'j'n.
Sed jen mi star'as, kaj mi vol'as dir'i, ke ĝoj'ig'as mi'n parol'i al vi kaj rakont'i pri mi'a viv'o. ”
Kaj tiel plu. Ver'e ne est'is mult'o, kio'n Bob'o rakont'is, sed li riverenc'is, gest'ad'is, rid'is kaj kant'is iom'et'e. Li far'is sufiĉ'e da ĉio, por ke la publik'o vid'u, ke li est'as ver'a, kaj li sci'is, kio'n li far'as kaj kompren'is, kio'n li dir'as. Kiam li fin'is, la publik'o ŝtorm'e aplaŭd'is kaj la pedel'o, kiu star'is mal'antaŭ la tabl'o, al'port'is la plet'et'o'n. Bob'o star'iĝ'is sur ĝi kaj la pedel'o port'is li'n mal'antaŭ la kurten'o'j'n. Post'e la anonc'ant'o'j ek'labor'is:
” Jen la voj'o al la el'ir'ej'o, sinjor'in'o'j kaj sinjor'o'j. Mov'iĝ'u kiel ebl'e plej rapid'e, bon'vol'u, est'as ali'a'j, kiu'j atend'as por en'ir'i kaj rigard'i ĉi tiu'n mir'ind'a'n prezent'ad'o'n. Kaj ne forges'u rakont'i al vi'a'j ge'amik'o'j kaj admon'i ili'n ven'i ĉi tie'n kaj vid'i la plej mal'grand'a'n el ĉiu'j viv'ant'a'j est'aĵ'o'j ! ”
Rodney kaj Elizabeto kaj la korp'gard'ist'o'j el'ir'is kun la ali'a'j kaj serĉ'is kviet'a'n lok'o'n en la foir'a teren'o, kie ili pov'is diskut'i la situaci'o'n.
” Ŝajn'as, ke ili tut'e ne tim'ig'is Bob'o'n, sed tut'e mal'e persvad'is li'n al liber'a kun'labor'o, ” dir'is Rodney. ” Ŝajn'as, ke li est'as kontent'a kun tio, kaj ebl'e est'as ĝust'e tio, kio'n li dum la tut'a temp'o vol'is far'i. ”
” Mi est'as cert'a, ke li ne vol'is for'las'i ni'n ! ” kri'is Elizabeto.
” Ni ne hav'as mult'o'n, kio'n ni pov'as propon'i al li, krom re'konduk'i li'n al la sekvoj'a arb'ar'o, kaj mi jam dum kelk'a temp'o sent'is, ke li ne plu sopir'as tio'n. Ni ne pov'as pren'i Bob'o'n kaj Glogon kun ni kaj propon'i lok'o'n al ili en mi'a hejm'o — ni est'us sieĝ'ot'a'j de ĵurnal'ist'o'j kaj sci'vol'em'a'j hom'amas'o'j, kiel vi jam vid'is. Ni dev'as est'i pret'a'j kompren'i, ke Bob'o elekt'is viv'i si'a'n propr'a'n viv'o'n. ”
Ili inter'konsent'is trakt'i la afer'o'n pli post'e. Ili aĉet'is bilet'o'j'n por vid'i la prezent'ad'o'n ankoraŭ foj'e, kiel mult'a'j ali'a'j far'is. Ili prem'is si'n en la plej antaŭ'a'n vic'o'n, kaj kiam la prezent'ad'o de Bob'o proksim'iĝ'os al la fin'o, Elizabeto plonĝ'u sub la ŝnur'eg'o'n kaj kur'u al Bob'o kaj salut'u li'n.
” Ili ne prov'os mal'help'i knab'in'et'o'n, ” dir'is Rodney, ” kaj se ili far'os tio'n, ni tri star'os pret'a'j por kun'help'i. ”
” Kio'n vi vol'as, ke mi dir'u, Rodney ? ”
” Parol'u tut'e natur'e kun li. Dir'u, kio ven'os en vi'a'n kap'o'n.
Demand'u, kiel li fart'as kaj ĉu li vol'as, ke ni help'u li'n ia'manier'e. Dir'u, ke se iu trakt'is li'n mal'bon'e, li dir'u tio'n, kaj ke ni ĉiu'j star'as mal'antaŭ'e kaj kontrol'as, ke li fart'as bon'e. Se li est'as tim'ig'it'a, las'u li'n kompren'i, ke li ne tim'u. ”
Est'is mir'ig'a inform'o por jun'a knab'in'o, kiu est'is eduk'it'a en la plej ekskluziv'a'j rond'o'j kaj instru'iĝ'is, ke ŝi sub ajn'a'j cirkonstanc'o'j'n ne rajt'as kondut'i tiel, ke ŝi vek'as atent'o'n. Kio'n kompat'ind'a pa'nj'o dir'us, se ŝi dev'us tra'viv'i tio'n ĉi ? Aŭ se ŝi leg'os pri tio en la morgaŭ'a'j gazet'o'j ? Sed ia'manier'e Elizabeto tut'e forges'is pri la ekzist'o de pa'nj'o, ŝi pens'is nur pri Bob'o. Pa'nj'o ne hav'is problem'o'j'n ĝust'e nun, sed tio'n hav'is Bob'o.
Ŝi star'is plej ekster'e ĉe unu flank'o kaj apud la ŝnur'o, sed ŝi kaŝ'is si'n mal'antaŭ la larĝ'a sinjor'o Guggins, por ke Bob'o ne vid'u ŝi'n tro fru'e. En la ĝust'a moment'o, ekzakt'e kiam ŝi'a amik'et'o fin'is si'a'n prezent'ad'o'n, ŝi plonĝ'is sub la ŝnur'eg'o'n, grimp'is sur la podi'o'n kaj kri'is:
” Bob'o ! ”
Li halt'ig'is si'a'n parol'o'n kaj el'ig'is ĝoj'o'kri'o'n:
” Elizabeto ! ”
Ŝi pren'is li'n en si'a'j'n brak'o'j'n. Kia ĝu'o est'is brak'um'i unu la ali'a'n tut'kor'e !
Tio far'iĝ'is bel'a fin'o de la ” prezent'ad'o ”. La publik'o ne pov'is diven'i, ĉu est'as ver'a renkont'iĝ'o aŭ ĉu est'as part'o de la program'o.
La pedel'o en la ruĝ'a or'um'it'a uniform'o star'is tut'e mir'ig'it'a. Ne daŭr'is long'e antaŭ ol du ali'a'j vir'o'j ven'is kur'ant'e tra la kurten'o'j. Sam'temp'e Rodney kaj la du privat'a'j detektiv'o'j ramp'is sub la ŝnur'eg'o'n kaj proksim'iĝ'is al la scen'ej'o sen for'las'i la atent'o'n eĉ por moment'o. Sed ŝajn'is, ke neni'u klar'e sci'as, kio'n far'i en tiu situaci'o. Elizabeto daŭr'ig'is brak'um'i Bob'o'n kaj Bob'o daŭr'ig'is brak'um'i Elizabeton, kaj ambaŭ esprim'is si'a'n ĝoj'o'n.
” Ho, Bob'o ! Ni est'is tiel mal'kviet'a'j pri vi ! ”
” Mi ankaŭ est'is sufiĉ'e mal'trankvil'a. Sed post'e mi kompren'is, ke ĉio est'as en ord'o. Neni'u far'is i'o'n mal'bon'a'n al mi. ”
” Do ili ne trakt'is vi'n mal'bon'e ? ”
” Ne, ne ! Ili est'as en la distr'a branĉ'o. Ili'a sol'a dezir'o est'as gajn'i mon'o'n. ”
” Kaj vi — vi bon'fart'as ? ”
” Jes, sed mi tre atend'is sci'ig'o'n de vi. Ĉu vi ricev'is la leter'o'n ? ”
” Kiu'n leter'o'n ? ”
” Ni skrib'is al Rodney al li'a hejm'o en Seattle. Mi ne kon'is ali'a'n adres'o'n, al kiu mi pov'us skrib'i. Mi kred'is, ke vi re'ir'is tie'n. ”
” Ne, ni prov'is trov'i vi'n. Ho, Bob'o, vi ne sci'as, kiom ni mal'hav'is vi'n ! ”
” Nu, nun ĉio est'as en plej bon'a ord'o. Neni'u kaŭz'o por mal'kviet'iĝ'o. Sed kie est'as Rodney ? ”
” Jen vi hav'as li'n, ” Elizabeto dir'is. Kaj Rodney bezon'is nur ramp'i sur la scen'ej'o'n.
Ne est'is mal'facil'e vid'i, kio ver'e okaz'is. — Bob'o far'iĝ'is konsci'a pri si'a valor'o. Bob'o est'is la plej grand'a teatr'a al'tir'il'o en la mond'o, kaj Bob'o dev'is est'i ten'it'a je bon'a humor'o, ali'e ne est'os plur'a'j prezent'ad'o'j tiu'n post'tag'mez'o'n, bon'vol'u est'i afabl'a'j !
Vir'o'j ne kondut'as kiel knab'in'o'j. Ili ne ĵet'as si'n en la brak'o'j'n unu de la ali'a kaj kis'as unu la ali'a'n, sed ili hav'as ali'a'j'n manier'o'j'n por montr'i, kiel gaj'a'j ili est'as. Rodney man'sku'is kun Bob'o kaj bat'is li'a'n dors'o'n — per unu fingr'o — kaj dir'is:
” Salut'o'n al vi, old'a art'ist'o ! Kiel la mond'o trakt'as vi'n ? ”
Kaj Bob'o respond'is fier'e kaj mem'fid'e:
” Ĉio marŝ'as, kiel vi vid'as ! La bilet'o'j en'spez'ig'as proksim'um'e mil dolar'o'j'n ĉiu'n tag'o'n, kaj ni divid'as du'on'e - du'on'e. ”
” Ĉu tio'n vi dir'as ? ” dir'is la lign'aĵ'hered'ont'o respekt'plen'e.
” Vi pov'as est'i cert'a, ke mi tio'n dir'as, ” dir'is Bob'o. ” Ili prov'is tromp'i mi'n, sed mi kontrol'is, tiel ke ili ne sukces'is. Mi ricev'as mi'a'n part'o'n, ali'e mi kuŝ'iĝ'as en mi'a korb'o, kiel Glogo. ”
” Kie est'as Glogo ? ”
” En hotel'o. Vi sci'as, kia li est'as — li ne ŝat'as ĉi tiu'n amuz'aĵ - industri'o'n. Mi tre ĝoj'as, ke vi ven'is, Rodney, kaj vi, Elizabeto, ĉar vi est'as la sol'a'j, kiu'j pov'as help'i li'n. Li tut'e ne est'as vigl'a, kaj hieraŭ li hav'is sven'atak'o'n. ”
” Ho, kar'a Di'o ! ” Elizabeto dir'is. ” Bedaŭr'ind'a aĝ'a Glogo ! ”
” Mi far'is ĉio'n, kio'n mi pov'as por li, ” klar'ig'is la nep'o, ” sed neni'o help'as — li nun dir'as, ke li viv'is tro long'e. ”
Kiam ili ven'is al tiu punkt'o, unu el la vir'o'j el la distr'a branĉ'o kuraĝ'is inter'romp'i ili'n.
” Ni ne sukces'as mal'plen'ig'i la tend'o'n, ” li dir'is.
La ĉiam praktik'a kaj efektiv'a Bob'o respond'is: ” Vi tut'e prav'as. Ni tir'u ni'n mal'antaŭ la kurten'o'j'n. Kaj mi'a'j amik'o'j sekv'os. ”
Elizabeto port'is li'n mal'antaŭ la scen'ej'o'n. Tie est'is pli mal'grand'a tend'o kun kelk'a'j tend'o'seĝ'o'j kaj por Bob'o tabl'o, kiu funkci'is kiel ĉambr'o por li kaj sur kiu star'is pup'seĝ'o kaj korb'o kun kusen'o. Ĉio est'is bel'aspekt'a kaj taŭg'a, kaj la plej mal'grand'a el ĉiu'j hom'a'j est'aĵ'o'j invit'is si'a'j'n amik'o'j'n sent'i si'n kiel hejm'e. Sinjor'o Smith kaj sinjor'o Guggins est'is prezent'it'a'j al li, kaj li prezent'is al ili sinjor'o'n Charles Willowby.
” Ne, sed vid'u, ’ honest'a old'a Charlie ’, ” kri'is Rodney. ” Ĉu vi sci'as, ke vi est'is lern'ej'a kamarad'o de sinjor'o Smith ? ”
” Ĉu ? ” dir'is Charlie kaj rigard'is la privat'detektiv'o'n. ” Mi pet'as pardon'o'n, sed mi fakt'e ne memor'as. En kiu lern'ej'o est'is ? ”
” Sinjor'o Smith est'as bon'a amik'o de la sekretari'in'o de Quakston, ” daŭr'ig'is Rodney, kiu ĝoj'is sen'mezur'e.
” Ĉu ver'e ? ”
” Ni vetur'is al vi'a bien'o por vizit'i vi'n la pas'int'a'n dimanĉ'o'n, sed vi jam est'is for'vetur'int'a. ”
” Mi bedaŭr'as, ” dir'is Charlie. Oni vid'is, ke li komenc'is sent'i si'n sku'it'a.
” Kaj sinjor'o Guggins ĉi tie, ” daŭr'ig'is Rodney, ” inter'trakt'as kun sinjor'o Quakston pri prezent'ad'o de Bob'o ĉe kamp'ar'a foir'o en Kentucky. ”
” Ĉu, kio'n mi aŭd'as ? ” dir'is Willowby. ” Tre interes'e ! ”
” Vi vid'as, ke ni de la komenc'o est'as sincer'a'j al vi, Charlie. ”
” Ŝajn'as tiel, ” dir'is la amuz'ej'a korife'o, kiu far'iĝ'is pli kaj pli mal'kviet'a.
En la sam'a moment'o asist'ant'o aper'is por atent'ig'i, ke est'as temp'o por nov'a prezent'ad'o. La pedel'o ven'is kun la plet'o, kaj Bob'o est'is pret'a star'iĝ'i sur ĝi, sed tiam inter'ven'is Rodney.
” Ĉu vi iel kontraŭ'as, ke Elizabeto en'port'u vi'n, Bob'o ? ” li demand'is.
” Est'us ĉarm'e, ” dir'is Bob'o. ” Ĉu vi vol'as ? ”
” Tio'n mi volont'e far'os, ” Elizabeto dir'is, kaj tiel la plej mal'grand'a el ĉiu'j hom'a'j est'aĵ'o'j est'is prezent'it'a de knab'in'et'o, kaj tuj mal'antaŭ la kurten'o'j star'is tri grand'a'j fortik'a'j vir'o'j por kontrol'i, ke neni'u lev'as fingr'o'n por for'port'i la vir'et'o'n.
Kiam la prezent'ad'o est'is fin'it'a, Bob'o daŭr'ig'is si'a'n agrabl'a'n inter'parol'o'n kun Elizabeto, kaj Rodney pren'is ” honest'a'n old'a'n Charlie ” flank'e'n kaj hav'is sincer'a'n inter'parol'o'n kun li. Por facil'ig'i la etos'o'n li tuj dir'is, ke li'a sol'a interes'o est'as cert'iĝ'i, ke Bob'o bon'fart'as, kaj se est'as la ver'a dezir'o de Bob'o daŭr'ig'i en la branĉ'o de distr'ad'o, Rodney ne kontraŭ'as tio'n kaj li volont'e vol'os forges'i kaj pardon'i. Tio ig'is Willowbyn konsider'ind'e pli bon'humor'a. Li ne kon'is la pun'leĝ'o'j'n por gnom'ŝtel'o, sed li hav'is sent'o'n, ke ili eventual'e est'as sever'a'j.
Li rapid'is klar'ig'i, ke ili far'as ĉio'n, kio'n ili pov'as, por ke Bob'o est'u kontent'a. Se sinjor'o Sinsabow kaj li'a nev'in'o vol'os help'i li'n en li'a streb'ad'o, li est'os tre dank'em'a. Kaj ili cert'e ne bezon'as tim'i, ke iu est'os mal'bon'a al la et'ul'o'j aŭ ke ili est'os ten'at'a'j en konstant'a tim'o. La afer'o est'as nom'e, dir'is honest'a old'a Charlie, ke oni baldaŭ lern'as, ke oni neniam ating'as rezult'o'n per tia'j metod'o'j en la branĉ'o de amuz'ad'o. Ili funkci'as nek kun hom'o'j nek kun best'o'j, neni'u labor'as bon'e, se li ne est'as feliĉ'a kaj bon'fart'as.
” Mi ankaŭ vol'as cert'iĝ'i, ke Bob'o hav'as kontent'ig'a'n solv'o'n rilat'e si'a'j'n rajt'o'j'n, ” dir'is Rodney. Kaj de'nov'e Charlie rapid'is kviet'ig'i li'n.
” Vi tut'e ne dev'as est'i mal'kviet'a pri tiu et'a komerc'ist'o, sinjor'o Sinsabow, ” li dir'is. ” Mi ne sci'as, kie li lern'is ĉio'n, kio'n li sci'as pri ĉi tiu afer'o, sed vi pov'as est'i konvink'it'a, ke est'is li, kiu dikt'is la kondiĉ'o'j'n. La ĉef'o preskaŭ vol'is for'ŝir'i la har'o'j'n en pur'a mal'esper'o, antaŭ ol ni ven'is al inter'konsent'o. Neni'u mon'o, neni'u prezent'ad'o, dir'is la et'a vir'o, kaj se vi ne ag'as korekt'e kun mi, mi rakont'os tio'n al la publik'o je la unu'a okaz'o, kaj pet'os ili'n vok'i la polic'o'n. Do, kio'n ni pov'is far'i ? ”
” Ĝoj'ig'as mi'n aŭd'i, ke li tiel bon'e pled'is por si'a'j interes'o'j, ”
dir'is Rodney. ” Kie vi hav'as la kontrakt'o'n ? ”
” Li ne vol'is sub'skrib'i kontrakt'o'n. Li dir'is, ke li labor'as tag'o'n post tag'o, tiom long'e ke li ricev'as si'a'n inter'konsent'it'a'n part'o'n de la tag'a en'spez'o. Je diabl'o, kiel li sukces'is lern'i tiom pri la amuz'ej'a industri'o ? ”
” Li demand'is mi'n pri ĉio inter ĉiel'o kaj ter'o, ” respond'is Rodney, ” sed mi dev'as dir'i, ke mi ne hav'is antaŭ'sent'o'n, por kio li intenc'os uz'i si'a'j'n kon'o'j'n. ”
” Sed, kred'u mi'n, li mem hav'is tut'e klar'a'n cel'o'n, ” dir'is Charlie, ” kaj ne est'as dub'o, ke li uz'as si'a'j'n sci'o'j'n ĝust'e. Baldaŭ li far'iĝ'os si'a propr'a ĉef'o, li hav'os super'flu'e da mon'o kaj pov'os hav'ig'i al si ĉio'n, kio'n li dezir'as en la mond'o. ”
Bob'o re'ven'is en la sam'a moment'o de la scen'ej'o kaj pet'is pardon'o'n, ke li hav'is mal'mult'e da temp'o por si'a'j amik'o'j.
” Sed kiel vi kompren'as, la prezent'ad'o dev'as daŭr'iĝ'i, ” li dir'is. Li demand'is, ĉu ili ne vol'us far'i vizit'o'n ĉe la av'o kaj prov'us vigl'ig'i li'n.
” Ni hav'os unu'hor'a'n paŭz'o'n je la ses'a, ” li dir'is, ” kaj tiam ni pov'os parol'i serioz'e. ”
Rodney alud'is, ke la nun'a ĉef'o de Bob'o ebl'e far'os prov'o'n for'konduk'i li'n, sed Bob'o for'ig'is tio'n per rid'o. Quakston kaj Willowby hav'is bon'eg'a'j'n en'spez'o'j'n per li. Ili rest'os ĉi tie, pri tio li est'is konvink'it'a, kaj prov'os persvad'i li'n sub'skrib'i kontrakt'o'n long'daŭr'a'n. Sed Bob'o dum la tut'a temp'o atend'is, ke Rodney ven'u, li nom'e vol'is pet'i de li konsil'o'n.
” Mi dev'as lern'i pli bon'e leg'i, ” li dir'is, ” kaj mi dev'as ankaŭ lern'i administr'i mi'a'n mon'o'n. Est'as mult'a'j afer'o'j, pri kiu'j mi dev'as demand'i vi'n. Vi sci'as, kiel est'as, Rodney. Ĉiam est'as hom'o'j, kiu'j vol'as vid'i mi'n, kaj est'as ja nur kutim'a saĝ'a prudent'o, ke ili ankaŭ pag'u por tio, kaj dev'as trov'iĝ'i pag'it'a'j asist'ant'o'j, kiu'j pri'zorg'as mi'n. Mi dev'os viv'i en la grand'ul'a mond'o post ĉi tio. Mi ne plu est'as et'a sovaĝ'ul'o, kiu loĝ'as en arb'ar'o, kaj mi ankaŭ ne intenc'as re'ir'i al tiu viv'o, tio'n mi pov'as vet'i je vi'a kap'o. Ho ne, kaŝ'i si'n en tru'it'a'j arb'o'j ne plu est'as la melodi'o por ĉi tiu gnom'et'o ”.
Rodney kaj Elizabeto ek'ir'is al la hotel'o, kie Glogo trov'iĝ'is, fleg'at'a de la frat'in'o de Willowby. Ne est'is mult'o, kio'n oni pov'is far'i, la mil'jar'a gnom'o kuŝ'is silent'a en si'a korb'o, kaj fraŭl'in'o Willowby okup'is si'n leg'ant'e film'ĵurnal'o'j'n. Bedaŭr'ind'a aĝ'a Glogo — la neŭr'asteni'o tut'e venk'is li'n, kaj li nur ferm'is la okul'o'j'n kaj las'is ĝi'n reg'i laŭ'vol'e.
Li sku'iĝ'is, kiam Elizabeto dir'is li'a'n nom'o'n, mal'ferm'is la okul'o'j'n kaj prov'is ek'sid'i. Jes, li est'is tre kontent'a vid'i ili'n. Li dum la tut'a temp'o est'is cert'a, ke ili ven'os, sed li tim'is, ke est'os tro mal'fru'e. Post kiam li est'is dir'int'a tio'n, li dev'is kuŝ'iĝ'i de'nov'e, li nom'e sent'is si'n tre mal'fort'a.
Elizabeto rigard'is riproĉ'e al li. ” Glogo, ” ŝi dir'is, ” mi kred'as, ke vi ne manĝ'as sufiĉ'e. ”
” Mi ne hav'as tre bon'a'n apetit'o'n, ” konfes'is la mal'jun'a gnom'o.
” Sed ni atent'os, ke vi komenc'os manĝ'i de'nov'e, Glogo. ”
” Kial mi manĝ'u ? Ĉu est'as io, kio rest'as al mi por far'i en la viv'o ? ”
” Ni ja prov'os trov'i pli'a'j'n gnom'o'j'n, ” prov'is Rodney.
Glogo rid'et'is pal'e:
” Est'as tre bon'e kaj afabl'e de vi ambaŭ. Sed vi sci'as sam'e bon'e kiel mi, ke ni ne hav'as i'a'j'n ŝanc'o'j'n. La temp'o de gnom'o'j est'as pas'int'a. ”
” Sed vi ja ne pov'as kuŝ'i ĉi tiel ! ” ek'kri'is Elizabeto.
” Vi prov'is mistifik'i mi'n, kaj tio'n mi ankaŭ mem prov'is. Sed nun mi dev'as serioz'e rigard'i la situaci'o'n. Mi viv'is tro long'e. ”
Li ripet'is si'a'j'n vort'o'j'n per pli mal'fort'a voĉ'o:
” Tro long'e. Tro long'e. ”
” Ĉu vi vol'as, ke ni vetur'ig'u vi'n re'e'n al la sekvoj'o'j, Glogo ? ”
” Ne, ” li dir'is. ” Mi vol'as tut'e neni'o'n. ”
Far'iĝ'is long'a silent'o. Fin'e Elizabeto, kiu ne vol'is permes'i, ke la inter'parol'o fin'iĝ'u, dir'is:
” Ni vizit'is Bob'o'n. ”
” Bob'o trov'is viv'o'n, kiu taŭg'as por li, ” dir'is la av'o per voĉ'o, kiu simil'is al flustr'o.
” Est'is fakt'e la sol'a, kio'n li pov'as far'i, Glogo, ” dir'is Rodney.
” Jes, mi sci'as. Mi ne mal'laŭd'as li'n. Mi ne ŝat'as tio'n, sed mi ne dev'as vid'i ĝi'n tro long'e. ”
La neŭr'asteni'o est'is venk'int'a. Glogo de'nov'e ferm'is la okul'o'j'n, kaj ĉio est'is silent'a kaj kviet'a.
Ili prov'is trov'i i'o'n por dir'i, kio pov'us vigl'ig'i li'n, sed tio est'is mal'facil'a. Fin'e ili aŭd'is mal'fort'a'n flustr'o'n el la korb'o:
” Vi ambaŭ est'is tre bon'a'j al mi, kaj mi dank'as vi'n por ĉio — mi dank'as vi'n el mi'a tut'a kor'o. Sed nun vi ne plu pov'as far'i i'o'n por mi. Mi est'as tro lac'a, mi ne pov'as parol'i. Nun vi dev'as adiaŭ'i. ”
Tio est'is ordon'o, kaj ili pov'is nur obe'i. Larm'o'j flu'is laŭ la vang'o'j de Elizabeto — konvink'it'a, ke tio est'is la last'a'j vort'o'j, kiu'j'n ili aŭd'is de la mal'jun'a gnom'o.
” Adiaŭ Glogo, ” ŝi murmur'is kaj tuŝ'is la mal'fort'a'n kaj velk'ant'a'n man'o'n, kiu jam sent'iĝ'is mal'varm'a.
” Adiaŭ Elizabeto, adiaŭ Rodney, ” aŭd'iĝ'is la mal'fort'a voĉ'o.
Ili for'las'is la ĉambr'o'n silent'e sur la pied'fingr'o'j, ili re'ir'is al mond'o loĝ'at'a de hom'o'j, kiu'j ankoraŭ ne viv'is tro long'e aŭ almenaŭ ne sci'is, ke ili tio'n far'is.
De la ses'a ĝis la sep'a est'is paŭz'o en la prezent'ad'o'j. Bob'o ne pens'is ĝis'mort'e labor'i dum si'a unu'a engaĝ'iĝ'o, li atent'ig'is.
Li est'is mend'int'a manĝ'o'n por si mem kaj si'a'j amik'o'j, kaj li'a ordon'o plen'um'iĝ'is sen protest'o'j, ĉar Bob'o est'is riĉ'a gnom'o, kaj li parol'is kun la mem'klar'a aŭtoritat'ec'o, kiu'n li lern'is de Rodney. Kaj Rodney est'is amuz'it'a kaj surpriz'it'a, kiam li vid'is, kiom la et'a favor'it'o sukces'is en'suĉ'i dum ili'a kun'est'ad'o.
La prezent'ad'o de'nov'e komenc'iĝ'is. Rodney kaj Elizabeto dum kelk'a'j minut'o'j rest'is en la mal'antaŭ'a tend'o en agrabl'a inter'parol'o kun honest'a old'a Charlie. Ili ven'is al silent'a inter'konsent'o rigard'i la de li plen'um'it'a'n gnom'ŝtel'o'n kiel pur'a erar'o. Charlie alud'is, ke li volont'e sci'us, kie kaj kiam Rodney kaj Elizabeto est'is traf'int'a'j Bob'o'n kaj Glogon, sed Rodney dir'is, ke Bob'o pov'as rakont'i kiom ajn li vol'as pri tiu afer'o.
Mez'e en ĉio ven'is send'it'o de fraŭl'in'o Willowby, kiu komunik'is, ke mal'jun'a Glogo trankvil'e mort'is en si'a korb'o. Rodney kaj Elizabeto est'is antaŭ'sci'int'a'j pri tio — la lac'a mil'jar'ul'o klar'e pet'is ili'n las'i li'n mort'i en pac'o. Nun Elizabeto sid'is tie kun larm'o'j en la okul'o'j, dum Rodney kaj la variete'a vir'o diskut'is la praktik'a'j'n vid'punkt'o'j'n pri en'ter'ig'o de gnom'o. Ili inter'konsent'is ne sci'ig'i Bob'o'n antaŭ ol la prezent'ad'o est'os fin'it'a por la tag'o je la dek'a. Sinjor'o Willowby propon'is impon'a'n en'ter'ig'o'n, kiu cert'e al'log'us inter du'cent aŭ tri'cent person'o'j'n al la foir'a lok'o. Sed Rodney decid'e opon'is si'n al tio kaj dir'is, ke li tut'e ne vol'as en'miks'iĝ'i en tia'n util'ig'o'n de la mort'a korp'o de bedaŭr'ind'a aĝ'a Glogo. La aĝ'ul'o dum si'a viv'o ja ĉiam esprim'is profund'a'n mal'am'o'n al la amuz'ej'a branĉ'o kaj ĉio, kio koncern'as mon'o'n.
Honest'a old'a Charlie fin'e las'is si'n konvink'i, ke tio est'as la ĝust'a manier'o rigard'i la problem'o'n. Ili en'ter'ig'os Glogon sen grand'a'j aranĝ'o'j.
Li mir'is, ĉu ili dev'as hav'i oficial'a'n permes'o'n por la en'ter'ig'o. Rodney opini'is, ke la gnom'o'j ne est'as re'kon'it'a'j de la mond'a'j leĝ'ar'o'j, kaj plej saĝ'e est'os las'i li'n kuŝ'i en si'a korb'o, kiu est'is li'a lit'o, kaj en'ter'ig'i li'n sub iu grand'a arb'o. La arb'ar'o kaj la arb'o'j ja ĉiam est'is li'a grand'a am'o.
Je la dek'a ili rakont'is al Bob'o, kio okaz'is, kaj li hav'is la sam'a'n opini'o'n pri la en'ter'ig'o. Rodney kaj Elizabeto est'is la sol'a'j ver'a'j amik'o'j de li'a av'o, li dir'is, kaj ili cert'e sci'as, kio'n li mem vol'is.
Nokt'o'mez'e ili port'is la korb'o'n el la hotel'o, kaj en'ter'ig'a procesi'o, konsist'ant'a el tri aŭt'o'j, vetur'is en la kamp'ar'o'n.
Unu el ili est'is vetur'ig'it'a de Rodney, la ali'a'j de Guggins kaj Charlie. Ili halt'is, kiam ili trov'is ĉarm'a'n lok'o'n en la mont'ar'o. La lun'o lum'is mal'fort'e inter la arb'o'j, est'is silent'e kaj solen'e, kaj la aer'o est'is plen'a de ĉiu'j arb'ar'a'j odor'o'j, kiu'j'n Glogo am'is. Vir'o de la variete'o kun'hav'is fos'il'o'n, kaj ili trov'is bel'a'n aĝ'a'n ulm'o'n, kaj sub ĝi ili fos'is profund'a'n tru'o'n. Ili met'is la korb'o'n en ĝi'n kaj star'is silent'a'j kun mal'kovr'it'a'j kap'o'j.
Neni'u el ili sci'is, kiu rit'u'al'o est'as aplik'ebl'a ĉe gnom'en'ter'ig'o, kaj Bob'o ankaŭ ne pov'is help'i ili'n. Rodney tial lim'ig'is si'n al parol'ad'et'o, en kiu li dir'is, ke ili'a mal'jun'a amik'o est'is arb'ar'ul'o, ke li konstant'e sopir'is re'e'n al la arb'ar'o, ke la arb'ar'o nun ten'os li'n en si'a sin'o. Kaj antaŭ ol ili re'ag'is, Rodney star'is tie kaj leg'is poem'o'n:
| Sub la kron'o de l ’ arb'o ripoz'as membr'o de l ’ gnom'ar'o.
La sang'o li'a kun la temp'o
La man'o'j li'a'j ŝanĝ'os si'n
La tut'a'n viv'o'n ni
Li'a kor ’ en ĉiu et'a
Abel'a ar'o port'as
Per sopir'o li sukces'is |
Per tio la en'ter'ig'a ceremoni'o est'is fin'it'a. Charley laŭd'is Rodneyon por la bel'a poem'o kaj Elizabeto hav'is la sam'a'n opini'o'n — ŝi ĉiam admir'is la poem'o'j'n de si'a onkl'o. La vir'o'j re'met'is la fos'il'o'n en la aŭt'o'n kaj est'is pret'a'j hejm'e'n'vetur'i.
Subit'e Elizabeto kri'is:
” Kie est'as Bob'o ? ”
Bob'o est'is for ! Ili lum'ig'is la lum'o'j'n de la aŭt'o. Elizabeto pren'is la poŝ'lamp'o'n kaj kur'is tie'n kaj re'e'n inter la arb'o'j kaj vok'is per fort'a voĉ'o. Sed Bob'o ne vid'ebl'is.
Ŝi kapt'iĝ'is de panik'o, sed subit'e ŝi aŭd'is el arbust'ar'o bon'e kon'at'a'n voĉ'o'n flustr'i:
” Elizabeto, ps, ps ! ”
Ŝi fleks'is la genu'o'j'n kaj flustr'is:
” Kio est'as, Bob'o ? ”
” Ir'u iom'et'e for de la ali'a'j — rekt'e en la arb'ar'o'n. Mi dev'as parol'i kun vi. ”
Ŝi far'is, kiel li pet'is. Kiam ŝi est'is ekster vid'ebl'o de la ali'a'j, la et'a scen'art'ist'o ven'is al ŝi kaj dir'is:
” Elizabeto, est'as gnom'o'j en ĉi tiu arb'ar'o. ”
” Ho, Bob'o. Ĉu vi ver'e kred'as tio'n ? ”
” Mi pov'as flar'i ili'n. Ili trov'ig'as ĉie — dev'as est'i grand'a ar'o da ili. ”
” Ho, kie vi kred'as, ke ili est'as ? ”
Elizabeto est'is tiel ekscit'it'a, ke ŝi ne sci'is, kio'n far'i.
” Ili ne for'las'as si'a'n kaŝ'ej'o'n dum la grand'ul'o'j rest'as ĉi tie. ”
” Kio'n vi vol'as, ke mi far'u ? ”
” Mi dev'as ricev'i temp'o'n por serĉ'i ili'n. Vi dev'as ĉiu'j vetur'i hejm'e'n kaj las'i mi'n ĉi tie. ”
” Ĉu vi rest'os ĉi tie la tut'a'n nokt'o'n ? ”
” La nokt'o est'as la temp'o de gnom'o'j. Ĉu vi pov'os re'ven'i morgaŭ maten'e — kiel ebl'e plej fru'e ? ”
” Kompren'ebl'e, Bob'o, se tio est'as, kio'n vi vol'as. ”
” Dir'u al la ali'a'j, ke mi vol'as pas'ig'i la nokt'o'n kun la anim'o de Glogo. Kiam vi est'os sol'a kun Rodney, vi pov'os rakont'i al li pri la gnom'o'j, sed la ali'a'j dev'as absolut'e neni'o'n sci'i pri ili.
Tiam ili ven'us ĉi tie'n por prov'i kapt'i la gnom'o'j'n kaj montr'i ili'n en si'a'j prezent'ad'o'j. ”
” Vi prav'as, tio'n ili far'us, ” dir'is Elizabeto. Imag'u, kiel ruz'lert'a Bob'o est'as, kaj kiel rapid'e li lern'is taks'i la kondut'o'n de la hom'o'j !
” Ne las'u iu'n el la vir'o'j de la merkat'a tend'o sekv'i vi'n morgaŭ maten'e, ” al'don'is Bob'o. ” Nur vi kaj Rodney. Se ven'os ali'a'j, mi ne intenc'os montr'i mi'n. ”
” Do, bon'e, ” ŝi dir'is. ” Atent'u pri vi mem ! Mi esper'as, ke vi trov'os kelk'a'j'n bon'a'j'n gnom'o'j'n. ”
” Mi ne kred'as, ke ekzist'as mal'bon'a'j gnom'o'j, ” dir'is Bob'o.
” Ekzist'as nur hom'o'j, kiu'j est'as mal'bon'a'j. ”
Elizabeto re'ir'is al la ali'a'j, kiu'j daŭr'ig'is la serĉ'ad'o'n, kun'ig'is ili'n kaj dir'is:
” Mi ĵus parol'is kun Bob'o. Li kaŝ'as si'n kaj vol'as pas'ig'i la nokt'o'n en la arb'ar'o kun la anim'o de Glogo. ”
Charlie aspekt'is, kiel fal'int'a de la nub'et'o'j.
” Ĉu est'as mal'bon'a artifik'o ? ” li demand'is.
” Mi ne sci'as, ” Elizabeto dir'is. ” Mi sci'as nur, kio'n Bob'o pet'is mi'n komunik'i. Li ig'is mi'n promes'i, ke mi re'ven'os ĉi tie'n fru'e morgaŭ maten'e, kaj li dir'is, ke neni'u krom Rodney kaj mi ven'u, kaj se iu ali'a kun'est'os, li ne montr'os si'n. ”
Ĉi tio est'is mal'agrabl'a surpriz'o por honest'a old'a Charlie.
Li furioz'is, sed kio'n li pov'us far'i pri la afer'o ?
” Mi cert'ig'as, ke ĉi tio ven'is kiel plen'a surpriz'o por mi, sinjor'o Willowby, ” cert'ig'is Rodney. ” Dev'as est'i unu el la kapric'o'j de Bob'o. Ni ja sci'as, kia li est'as — li dev'as hav'i, kio'n li vol'as. ”
” Sed mi hav'as prezent'ad'o'n ĉi tie, sinjor'o Sinsabow, kaj la publik'o krev'ig'os la pord'o'j'n — ”
” Ebl'e, sed se li est'as for dum mal'long'a temp'o, mi ne kred'as, ke tio kaŭz'os damaĝ'o'n. Vi pov'as ja dir'i, ke okaz'is gnom'o'ŝtel'o — pri'pens'u nur, kia'n sensaci'eg'o'n vi pov'as far'i el tio !
Vi sci'as — tia'j afer'o'j fakt'e okaz'as. ”
Tio est'is sufiĉ'e malic'a pik'il'o, kaj honest'a old'a Charlie ne est'is pli stult'a ol ke li kompren'is ĝi'n.
” Kio'n vi intenc'as far'i al tio ĉi ? ” li demand'is.
” Mi cert'ig'as al vi re'foj'e, ke mi ne hav'as la plej et'a'n ide'o'n pri la cel'o de Bob'o, kaj mi kred'as, ke mi'a nev'in'o ne hav'as, aŭ kiel est'as, Elizabeto ? ”
” Mi sci'as absolut'e neni'o'n, ” cert'ig'is Elizabeto kun grand'a serioz'ec'o. ” Bob'o flustr'is al mi, ke ni ĉiu'j dev'as vetur'i hejm'e'n, kaj ke Rodney kaj mi dev'as re'ven'i morgaŭ maten'e, kaj ke ni ne rajt'as kun'hav'i iu'n ali'a'n — se ni ne far'os kiel li dir'is, li ne montr'os si'n. ”
” Tiel stat'as tiu afer'o, ” dir'is Rodney. ” Bob'o far'os tut'e kiel li vol'as, kaj vi pov'as est'i konvink'it'a, ke ni help'os li'n laŭ ni'a pov'o. ”
” Kaj kiel vi kred'as, ke tio influ'os al mi, sinjor'o Sinsabow ? ”
” Mi kred'as, ke kio'n vi pov'as far'i, est'as atend'i ĝis morgaŭ maten'e. Vi cert'e ne hav'as la plej et'a'n ŝanc'o'n trov'i Bob'o'n ĉi tie en la arb'ar'o — li kaj li'a popol'o ten'is si'n kaŝ'it'a'j en la arb'ar'o dum mil'o'j, ebl'e milion'o'j da jar'o'j. Li ag'os tut'e kiel li mem decid'is. ”
Ne est'is mult'o pli'a por dir'i pri la afer'o — sed tio ne mal'help'is, ke Charlie re'maĉ'ad'is ĉio'n, foj'o'n post foj'o, ĝis li fin'e las'is si'n persvad'i, ke li ne hav'as iu'n ajn util'o'n de la re'maĉ'ad'o. Li kaj li'a'j vir'o'j en'ir'is si'a'n aŭt'o'n — kaj atend'is ĝis Smith kaj Guggins en'ir'is si'a'n, kaj Rodney kaj Elizabeto si'a'n aŭt'o'n.
La divers'a'j grup'o'j est'is suspekt'em'a'j unu al la ali'a'j. Ĉiu'j vol'is cert'iĝ'i, ke neni'u rest'as kaj serĉ'os Bob'o'n kaj for'port'os li'n.
Tuj kiam Elizabeto hav'is okaz'o'n parol'i kun si'a onkl'o sen ali'a'j aŭskult'ant'o'j, ŝi mal'kaŝ'is la streĉ'a'n nov'aĵ'o'n, ke Bob'o trov'is spur'o'j'n de nov'a'j gnom'o'j. Tiam Rodney fin'e kompren'is, kiel ĉio pend'as kun'e. Kompren'ebl'e li est'is kontent'a, est'is ja la origin'a intenc'o kun ili'a vetur'o. Li dir'is, ke est'as feliĉ'e, ke ili re'ten'is la du detektiv'o'j'n ĉe si, oni ebl'e bezon'os ili'a'n serv'o'n la ven'ont'a'n maten'o'n.
” Ni ne el'met'u ni'n al krom'a'j gnom'ŝtel'ist'o'j, ” li dir'is.
Elizabeto opini'is, ke est'as tiel streĉ'e, ke ŝi apenaŭ pov'is dorm'i dum la tut'a nokt'o. Kiam la pord'ist'o telefon'is por vek'i ŝi'n la sekv'ant'a'n maten'o'n je la kvin'a, ŝi kur'e salt'is el la lit'o, kaj se ŝi ne est'us memor'int'a la solen'a'j'n promes'o'j'n, kiu'j'n ŝi don'is al si'a patr'in'o, ŝi eĉ ne est'us uz'int'a temp'o'n por bros'i la dent'o'j'n. Rodney kaj ŝi eĉ tra'salt'is la maten'manĝ'o'n kaj kur'eg'is rekt'e en la vestibl'o'n, kie la fidel'a'j Smith kaj Guggins star'is atend'ant'e. La du aŭt'o'j for'rul'is el Johnston, Pensilvani'o, long'e antaŭ ol la sun'o lev'iĝ'is super la mont'a'j pint'o'j, jes, long'e antaŭ ol ven'is tag'lum'o en la val'o'j'n.
Ili ven'is al la tomb'o de Glogo, kaj tie Rodney star'ig'is la du detektiv'o'j'n por kontrol'i la voj'o'n kaj instrukci'is ili'n, ke se Willowby aŭ iu el li'a'j vir'o'j aper'os, Rodney tuj ricev'u raport'o'n. Post'e li kaj Elizabeto ir'is en la arb'ar'o'n kaj ir'is kiel ebl'e plej proksim'e'n al tiu lok'o, kie Bob'o est'is parol'int'a kun Elizabeto. Ili vok'is li'n, kaj ne daŭr'is long'e antaŭ ol ili aŭd'is li'n respond'i. Ili trov'is li'n kaŝ'it'a en arbust'ar'o kun bel'a sovaĝ'a laŭr'o, arbust'o, kiu est'as tre kutim'a en tiu'j mont'region'o'j.
” Mi renkont'is gnom'o'j'n ! ” est'is la unu'a'j vort'o'j de la et'a favor'it'o.
” Ho Bob'o ! Ĉu ver'e ? ”
” Jes ver'e, ĉi tie est'as mil'o'j da gnom'o'j ! ”
” Kiel ĉarm'e ! ” ek'kri'is Elizabeto. ” Mi esper'as, ke est'as afabl'a'j gnom'o'j. ”
” La plej bon'a'j, kiu'j'n oni pov'us dezir'i. Ili hav'as la plej mir'ind'a'n civiliz'o'n. ”
” Ho, do est'as civiliz'it'a'j gnom'o'j ? ”
” Ili loĝ'as en urb'o minimum'e sam'e bel'a kiel Johnston. ”
Nun kaj Rodney kaj Elizabeto opini'is, ke Johnston est'as fum'a urb'o, sed ili ne vol'is ofend'i la sent'o'j'n de Bob'o.
” Tio son'as ja eg'e streĉ'a, Bob'o ! ” kri'is la knab'in'o. ” Ĉu vi jam vid'is ili'a'n urb'o'n ? ”
” Ili montr'is al mi ĉio'n ! ”
” Ĉu ni ankaŭ pov'as vid'i ĝi'n, Bob'o ? ”
” Mi tre bedaŭr'as, Elizabeto, sed vi kompren'as, ĉi tiu'j gnom'o'j neniam montr'is si'n al grand'ul'o'j — tio est'as leĝ'o ĉe ili jam de la pra'temp'o. Mi tim'as, ke mi ne pov'os persvad'i ili'n divid'i si'a'j'n sekret'o'j'n kun la grand'ul'o'j. Ver'e, ili eĉ ne vol'is las'i mi'n ir'i ĉi tie'n pro tim'o, ke mi pov'us perfid'i ili'n. ”
” Ho Bob'o, kiel terur'e ! Mi ne sci'as, kio'n mi far'us, se vi ne est'us re'ven'int'a. ”
” Nu, jes, fin'e mi tamen sukces'is persvad'i sinjor'o'n Margon — li est'as la grand'a kapital'ist'o, kiu posed'as ili'a'j'n ŝtal'uzin'o'j'n. ”
” Mild'a ĉiel'o ! ” el'kri'is Rodney. ” Ĉu vi dir'as, ke ili kon'as ŝtal'o'n ? ”
” Ili ja viv'as en ĉi tiu'j mont'o'j, kiu'j en'hav'as fer'a'n erc'o'n kaj karb'o'n, ” dir'is Bob'o. ” Do, kial ili ne far'u ŝtal'o'n ? ”
” Tio est'as sufiĉ'e komplik'it'a operaci'o, ” respond'is Rodney.
” Tre interes'us mi'n lern'i, kiel tio okaz'as. ”
” Sid'ig'u vi'n, kaj mi rakont'os, ” dir'is Bob'o.
Est'is mal'sek'et'e en la arb'ar'o tiel fru'e en la maten'o, sed la zorg'em'a Rodney kun'pren'is la plejd'o'n, kaj li ankaŭ ne forges'is la korb'o'n de Bob'o kun termos'o. Ili stern'is la plejd'o'n kaj ek'sid'is. Bob'o dir'is, ke li prefer'as sid'i en la laŭr'o, pov'as ja okaz'i, ke honest'a old'a Charlie ne'atend'it'e aper'os kaj en'miks'iĝ'os en la inter'parol'o'n.
Post'e ili'a amik'et'o rakont'is la tut'a'n streĉ'a'n histori'o'n pri si'a nokt'a aventur'o. Per help'o de si'a flar'o li trov'is la fend'o'n en la mont'o, kiu'n la gnom'o'j uz'as por ven'i intern'e'n aŭ ekster'e'n, kaj kiam li en'glit'is, li trov'is tut'a'n seri'o'n da grot'o'j, kiu'j en'hav'as la urb'o'n Gnom'o'burg'o, kun karb'o'min'ej'o'j kaj ŝtal'uzin'o'j kaj fabrik'o'j. Kompren'ebl'e li'a aper'o vek'is grand'a'n tumult'o'n.
La polic'ĉef'o est'is vok'it'a kaj li eskort'ig'is Bob'o'n al la urb'estr'o, kiu si'a'vic'e sci'ig'is al sinjor'o Margo, la grand'a bank'direktor'o kaj kapital'ist'o en la regn'o de gnom'o'j. Bob'o pas'ig'is la ĉef'a'n part'o'n de la nokt'o parol'ant'e kun tiu'j sinjor'o'j kaj krom'e ali'a kun long'a blank'a barb'o, kiu mir'ig'e simil'is al aĝ'a Glogo, kaj kiu ankaŭ montr'iĝ'is est'i episkop'o de la gnom'a eklezi'o en la eparki'o Pensilvani'o.
” Ĉu ili est'is ĝentil'a'j al vi ? ” demand'is Elizabeto mal'kviet'e.
” Jes, tre ĝentil'a'j, ” respond'is Bob'o. ” Ili opini'is, ke est'as tre interes'e renkont'i gnom'o'n el Kalifornio. ”
” Ho jes, ili do aŭd'is pri Kalifornio ? ” demand'is Rodney ” Kiu ne aŭd'is pri Kalifornio ? Montr'iĝ'is, ke ili'a'j pra'patr'o'j ven'is el la sekvoj'a'j arb'ar'o'j antaŭ plur'a'j mil'o'j da jar'o'j. Ili hav'as skrib'a'j'n pruv'o'j'n pri tiu afer'o kaj bild'o'j'n de la gigant'a'j arb'o'j. ”
” Tiel interes'e, ” Elizabeto dir'is. ” Sed mi ne pov'as akcept'i, ke ni neniam pov'os rigard'i ili'a'n urb'o'n. ”
” Mi ne kred'as, ke vi hav'us mult'a'n ĝoj'o'n de tio, Elizabeto.
Vi kompren'u, en mult'a'j lok'o'j est'as mal'alt'e ĝis plafon'o en tiu'j grot'o'j — ili est'as tre taŭg'a'j por gnom'o'j, sed vi hav'us vi'a'j'n vest'o'j'n detru'it'a'j, kaj vi eĉ pov'us fiks'iĝ'i iu'lok'e, kaj post'e oni dev'us el'fos'i vi'n. Kaj krom'e, la etos'o tie por la moment'o ne est'as tre agrabl'a. Ili nom'e hav'as mal'facil'a'n kriz'o'n, la sen'labor'ec'o est'as grand'a, kaj mult'a'j gnom'o'j hav'as mal'facil'aĵ'o'j'n. ”
” Ĉu ver'e ! Ili hav'as ekonomi'e bon'a'j'n kaj mal'bon'a'j'n period'o'j'n ankaŭ en Gnom'o'burg'o ! ” el'dir'is Rodney. ” Sufiĉ'e surpriz'a ! ”
” Mi cert'ig'as, ke ili en ĉiu'j rilat'o'j sekv'is si'a'n temp'o'n, ” klar'ig'is Bob'o kun grand'a serioz'ec'o. ” Ver'e dir'it'e ili hav'as plur'a'j'n el'trov'aĵ'o'j'n, pri kiu'j la hom'o'j ankoraŭ nur hav'as pal'a'n antaŭ'sent'o'n. Ili ne plu dev'as ir'i en la arb'ar'o'n por kolekt'i filik'a'j'n sem'o'j'n. Ili fabrik'as i'o'n, kio'n ili nom'as sintez'a'j nutr'aĵ'o'j — ĉu vi kon'as tiu'n vort'o'n ? ”
” Jes cert'e, ” dir'is Rodney, ” Ni'a'j scienc'ist'o'j ankaŭ labor'as per tiu problem'o. ”
” Nu bon'e, ili fabrik'as si'a'j'n nutr'aĵ'o'j'n el ŝton'karb'o kaj gudr'o, kaj ili est'as fakt'e tre bon'gust'a'j. La gnom'o'j de tiu ras'o ĝu'as la plej bon'a'n san'o'n. ”
” Krom tiu'j, kiu'j est'as mal'san'a'j, kompren'ebl'e ? ” mir'is Rodney.
” Kompren'ebl'e, ” respond'is Bob'o. ” Tiu'j'n ni ne kalkul'as. ”
Ek'est'is paŭz'o. Post'e Elizabeto vol'is sci'i, ĉu tie ankaŭ est'as gnom'in'o'j.
” Kompren'ebl'e, ” respond'is Bob'o de'nov'e, kaj ĝust'e tio'n li opini'is plej ĉarm'a el ĉio.
” La afer'o est'as, Elizabeto, ke mi neniam kon'is ali'a'j'n gnom'o'j'n krom Glogo. Mi'a patr'in'o mort'is, kiam mi est'is suĉ'infan'o, kaj la ali'a'j mal'aper'is unu post la ali'a antaŭ ol mi est'is tiom aĝ'a, ke mi pov'us ricev'i iu'n impres'o'n de ili. Kiam Glogo kaj vi kaj Rodney babil'is pri gnom'in'o'j, tio fakt'e ne mult'o'n signif'is por mi. Sed nun — ho, est'is surpriz'a spert'o ! ”
” Do, vi ver'e renkont'is gnom'knab'in'o'n ? ”
” Mi renkont'is la plej ĉarm'a'n et'ul'in'o'n — ŝi fakt'e tre simil'as al vi, Elizabeto — nur ĉirkaŭ sep'dek'jar'a, kaj ŝi hav'as or'brun'a'n har'ar'o'n kaj dolĉ'a'j'n afabl'a'j'n blu'a'j'n okul'o'j'n, kaj ŝi hav'as rob'o'n el klar'blu'a sintez'a material'o, kiu'n oni far'as el ŝton'karb'a gudr'o, sam'e kiel la nutr'aĵ'o'j.
” Kiu ŝi est'as, Bob'o ? ”
” Ŝi est'as la sol'a fil'in'o de sinjor'o Margo, kaj ŝi loĝ'as en bel'a palac'o kaj ĉirkaŭ'vetur'as en plej ĉarm'a et'a sport'aŭt'o. ”
” Ĉu ŝi est'as bon'a al vi ? ”
” Kar'a Elizabeto, ebl'e ne est'as tut'e korekt'e, ke mi rakont'u pri tio, sed... ”
” Pri tio vi ne pens'u, ” admon'is Rodney. ” Ni est'as mal'nov'a'j ge'amik'o'j, kaj ni dev'as sci'i, kia est'os vi'a viv'o. ”
” En tiu okaz'o — est'as tia'manier'e: Mi ven'as el Kalifornio kaj mi rond'vetur'is en tut'a Uson'o kaj akir'is mult'a'j'n sci'o'j'n, kaj mi prezent'iĝ'is en cirk'o kaj aper'is en gazet'o'j kaj ĉio tio — kaj tio kaŭz'is, ke ili ia'manier'e pri'trakt'as mi'n kiel hero'o, aŭ kiel vi ebl'e dir'us, kiel romantik'a figur'o. Kaj tial mi kred'as, ke mi pov'as dir'i, ke Sissi Margo... ”
” Ĉu tiel ŝi nom'iĝ'as, Bob'o ? ”
” Ĉu vi ne opini'as, ke est'as bel'a nom'o por fil'in'o de industri'a magnat'o kaj kapital'ist'o ? Nu bon'e, tio kio okaz'is est'as, ke sinjor'o Margo pet'is mi'n re'ven'i kaj edz'iĝ'i kun li'a fil'in'o. ”
” Ho, tio ven'is sufiĉ'e subit'e. ”
” Est'as ekzakt'e, kio'n mi dir'is. Sed la afer'o est'as, ke ili est'as tre mal'kviet'a'j, ke mi perfid'os ili'n, ke la grand'ul'o'j ven'os kaj kapt'os ili'n ĉiu'j'n kaj dev'ig'os ili'n far'i prezent'ad'o'j'n en cirk'o'j.
Sed ili ankaŭ tim'is per'fort'e re'ten'i mi'n, ili ja kompren'as, ke vi tiu'okaz'e komenc'os serĉ'i mi'n. Kiam ili fin'e decid'is fid'i al mi, sinjor'o Margo pren'is mi'n flank'e'n kaj dir'is, ke li vol'as far'i mi'n si'a'n fil'o'n kaj instru'i al mi ŝtal'manipul'ad'o'n, kaj ke mi hered'os li'a'j'n entrepren'o'j'n kaj ke mi ebl'e pov'os help'i li'n solv'i la problem'o'n pri — kiel vi nom'as tio'n, Rodney ? ”
” Ekonomi'a'j supr'e'n - kaj mal'supr'e'n'period'o'j. ”
” Do, ĉu vi akcept'is li'a'n propon'o'n ? ” demand'is Elizabeto.
” Jes, kio'n ali'a'n mi pov'us far'i ? ”
” Kompren'ebl'e, Bob'o — est'as ja ĝust'e tio, kio'n ni ĉiu'j esper'is. Sed ni kred'is, kompren'ebl'e, ke vi trov'os arb'ar'gnom'o'j'n kaj ke vi vol'os daŭr'ig'i vi'a'n liber'aer'a'n viv'o'n. ”
” Jes, tio'n mi kompren'as. Sed la temp'o'j ŝanĝ'iĝ'as, kaj mi dev'as adapt'iĝ'i al ili. ”
” Mi kred'as, ke vi far'is tre prudent'a'n decid'o'n, Bob'o, ” dir'is Rodney, ” kaj mi esper'as, ke vi kaj Sissi viv'os feliĉ'a'j dum ĉiu'j vi'a'j tag'o'j. ”
” Sed dir'u, Bob'o, ĉu mi neniam pov'os vid'i ŝi'n ? ” demand'is Elizabeto.
” Ne est'as facil'e aranĝ'ebl'a, ” respond'is Bob'o serioz'e. ” Kiel vi kompren'as, Margo kaj li'a fil'in'o est'as gnom'o'j de cert'a signif'o, kaj sam'e kiel ĉe vi hom'o'j, ili dev'as atent'i pri gnom'ŝtel'ist'o'j. Sed kiam ili kon'os mi'n pli bon'e, ili ebl'e fid'os pli bon'e al mi'a pri'juĝ'o koncern'e mi'a'j amik'o'j. ”
” Kiel ni renkont'iĝ'u ? ” demand'is Elizabeto.
” Mi pens'is pri la afer'o. Ĉu vi ne vol'us vetur'i al Johnston — las'u mi'n dir'i — post unu jar'o ek de hodiaŭ... ”
” Pri tio vi pov'as fid'i, Bob'o, ” respond'is Rodney kaj Elizabeto unu'voĉ'e.
” Tia'okaz'e ni pov'as ja dir'i, ke ni renkont'iĝ'u ĉe la tomb'o de Glogo ekzakt'e unu jar'o'n post la en'tomb'ig'o. Mi est'os tie, kaj ebl'e mi pov'os persvad'i mi'a'n edz'in'o'n kaj ŝi'a'n patr'o'n kun'ven'i. ”
” Do, bon'e, ” dir'is Rodney. ” Est'as inter'konsent'it'e. ”
Kaj post et'a paŭz'o li al'don'is:
” Kaj nun mi kred'as, ke vi urĝ'as re'ir'i al vi'a fianĉ'in'o. ”
” Dank'o'n por vi'a pens'o ! ” dir'is Bob'o. ” Est'as tre bon'e pens'it'e de vi. Mi pov'as rakont'i al vi, ke ili est'as tre mal'trankvil'a'j kaj tim'as, ke mi pent'os mi'n kaj romp'os mi'a'n promes'o'n. ”
” Adiaŭ, mal'nov'a amik'o ! ” dir'is Rodney kaj etend'is fingr'o'n, kiu'n Bob'o sku'is.
La du vir'o'j simil'is unu la ali'a'n, kiam tem'is pri si'n'reg'o, kaj ili ne montr'is si'a'j'n sent'o'j'n. Sed Elizabeto ek'plor'is, kvankam ŝi tuj prov'is klar'ig'i, ke tio part'e de'pend'as de tio, ke ŝi tiel ĝoj'as pri la feliĉ'o de Bob'o. Ŝi dev'is klin'i si'n, kaj la et'a gnom'o el'kur'is el la laŭr'a arbust'aĵ'o kaj brak'um'is ŝi'n — li'a'j brak'o'j mem'kompren'ebl'e ne ating'is ĉirkaŭ ŝi'a kol'o, sed li far'is si'a'n plej'ebl'o'n kaj kis'is ŝi'a'n frunt'o'n kaj sku'is unu fingr'o'n post la ali'a — est'is kor'tuŝ'a scen'o, kiam ili adiaŭ'is unu la ali'a'n sur la mont'dekliv'o super la Conemaugh - river'o. La last'a vid'aĵ'o, kiam ili re'ir'is al la aŭt'o, est'is et'a silk'a naz'tuk'o, kiu sving'iĝ'is en la arbust'ar'o kun la hel'ruĝ'a'j laŭr'o'flor'o'j.
Post'e Rodney re'vetur'is al la urb'o kaj pag'is al Smith kaj Guggins, kio'n li ŝuld'is kaj dank'is ili'n por la help'o. Post tio ili dev'is sci'ig'i al honest'a old'a Charlie la kor'ŝir'a'n nov'aĵ'o'n, ke la plej et'a el ĉiu'j viv'ant'a'j hom'a'j est'aĵ'o'j ne plu est'as je dispon'o por prezent'ad'o'j. Kaj li ne rakont'is, pri kio Bob'o nun okup'os si'n. Ili inform'is nur, ke li decid'is ne plu re'ven'i al la cirk'o.
Kompren'ebl'e Willowby kred'is, ke Rodney kaj Elizabeto ŝtel'is li'a'n trezor'o'n, sed est'is neni'o, kio'n li pov'is far'i pri la afer'o, kaj minac'o'j'n li ankaŭ ne pov'is aplik'i.
Rodney telefon'is al patr'in'o kaj rakont'is, ke ili nun sur'voj'os hejm'e'n, kaj post'e ili ek'vetur'is, ĉi'foj'e laŭ la nord'a voj'o, kiu est'is pli mal'varm'et'a.
Ĝi konduk'is ili'n re'foj'e al Minesot'o. Kaj ĉiu'foj'e, kiam Elizabeto vid'is la bov'in'o'j'n de Bob'o paŝt'iĝ'i ĉe la voj'rand'o, ŝi rimark'is, ke ŝi sent'as si'n sol'a. En la mal'antaŭ'a sid'lok'o ili hav'is la korb'o'n de Bob'o kun ĉiu'j li'a'j posed'aĵ'o'j. Elizabeto decid'is konserv'i ili'n kiel memor'o de la vetur'o per la gnom'aŭt'o — kiu kompren'ebl'e ne plu est'is gnom'aŭt'o sed tut'e ordinar'a aŭt'o. Sam'e est'is kun ĉio — pal'iĝ'is la bril'o de la mont'o'j kaj lag'o'j kaj arb'ar'o'j, de benzin'pump'il'o'j kaj piknik'o'j kaj preter'vetur'ant'o'j kaj kio okaz'is sur la ŝose'o'j — kiam ne trov'iĝ'is kelk'a'j et'a'j est'aĵ'o'j en la mal'antaŭ'a sid'lok'o, kiu'j kur'is de unu flank'o de la aŭt'o al la ali'a kaj far'is demand'o'j'n.
Sam'a etos'o reg'is en ili'a hejm'a ŝtat'o Vaŝington'o — region'o kie preskaŭ ĉiam pluv'as — kaj en la alt'a'j Cascadomontoj, kiu'j est'as kovr'it'a'j de sen'lim'a'j arb'ar'o'j. La ŝtat'a voj'o pas'is alt'e situ'ant'a'n pint'o'n, de kiu oni hav'as el'rigard'o'n super alt'eg'a'j mont'o'j, ĉen'o post ĉen'o, kaj kun arb'o'j tiel dik'a'j, ke ili simil'as lanug'o'n de velur'o. Ili el'ir'is la aŭt'o'n por admir'i tiu'n pejzaĝ'o'n, kaj Elizabeto ek'kri'is:
” Ho Rodney, kiel ĉarm'ig'it'a Glogo est'us vid'i ĉi tio'n ! ”
Kaj post'e ŝi al'don'is solen'e:
” Kiam mi est'os plen'kresk'a, mi dediĉ'os mi'a'n temp'o'n por sav'i la arb'ar'o'j'n kaj zorg'i, ke ili ĉiu'j de'nov'e est'os plen'a'j de ĉarm'a'j et'a'j gnom'o'j ! ”
www. omnibus. se/ink'o I S B N 91 - 7303 - 115 - 1 155